Η Κόρα Καρβούνη ανήκει σε αυτή τη σπουδαία κατηγορία ηθοποιών που μεταμορφώνεται σε κάθε ρόλο. Την χαρακτηρίζουν συχνά "χαμελαίοντα" και της αρέσει να το ακούει γιατί απολαμβάνει αυτή την αλλαγή. "Δεν πρέπει να παίζεις για τον εαυτό σου, πρέπει να παίζεις για τον κόσμο. Ο πόνος της Κόρας είναι πολύ μικρός σε σχέση με τον πόνο του κόσμου" λέει στη Madame Figaro γνωρίζοντας την μεγάλη ευθύνη που σηκώνει στους ώμους της. "Η υποκριτική τέχνη έχει ευθύνη" συμπληρώνει.
Ένα άλλο πράγμα που της λένε συχνά είναι ότι μοιάζει απόμακρη. Αν τη γνωρίσει κάποιος θα διαπιστώσει ότι είναι ένα πλάσμα που γελάει συνέχεια και είναι άνετη να μιλήσει για όλα. Ίσως οι δυναμικοί και αυστηροί ρόλοι που έχει ενσαρκώσει να έχουν δημιουργήσει αυτή την "παρεξήγηση". Ένας από αυτούς είναι και η Νίνα Αυγουστάκη που υποδύεται στην σειρά του ΣΚΑΙ "Οι Πανθέοι" που ανανέωσε το ραντεβού της με τους τηλεθεατές κάθε Πέμπτη στις 21:00, με διπλό επεισόδιο.
Η ηρωίδα που υποδύεται η Κόρα Καρβούνη είναι ιδιοκτήτρια ενός μεγάλου αθηναϊκού ξενοδοχείου. Μια γυναίκα πολύ μπροστά από την εποχή της. Τι κοινά έχουν μεταξύ τους; Τι διαφορές βρίσκει η ίδια στη ζωή των γυναικών μέσα στα χρόνια;
Έχεις σημεία ταύτισης με την ηρωίδα σου; Τα αναζητάς όταν ξεκινάς τη μελέτη του ρόλου σου;
ΚΟΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΗ: Δεν με ενδιαφέρει να βρω κάποια κοινά σημεία με εμένα. Αυτό ίσως το κάνεις νεότερος. Όταν είσαι νέος ηθοποιός ξεκινάς πιο πολύ από τον εαυτό σου. Μεγαλώνοντας το ξεπερνάς και υποδύεσαι με τα δικά σου εκφραστικά μέσα, τη δική σου ιδιοσυγκρασία τον εκάστοτε ρόλο χωρίς κατ' ανάγκη να χρειάζεσαι κάποια ταύτιση με αυτόν. Με την Νίνα λοιπόν δεν αισθάνομαι ότι ταυτίζομαι σε κάποιο βαθμό. Δεν νομίζω ότι έχει κάποια κοινά με τον δικό μου χαρακτήρα. Κατ' αρχάς, είναι μία γυναίκα που ζει στο 1939. Αν μη τι άλλο είναι μιας άλλης εποχής γυναίκα σε σχέση με εμένα που είμαι μια σύγχρονη γυναίκα. Πιο πολύ προσπαθώ να είμαι σωστή στην εποχή, δηλαδή στον τρόπο που μιλάει, πώς εκφέρει τη γλώσσα και στους τρόπους και τη συμπεριφορά, που τότε ήταν διαφορετική. Είχε μια άλλου είδους ευγένεια.
Αυτό μου φέρνει στο νου μια παλαιότερη δήλωσή σου στην οποία έλεγες ότι το χαρακτηριστικό που ψάχνεις στους ανθρώπους είναι η καλοσύνη.
Είναι σπάνιο να βρίσκεις πραγματικά καλούς ανθρώπους. Την αγαπώ την καλοσύνη και πραγματικά συγκινούμαι όταν γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους. Αυτή η καλοσύνη είναι όχι απέναντι στους ανθρώπους που γνωρίζουν αλλά προς τον εαυτό τους. Έχουν έναν σεβασμό προς τον εαυτό τους και για αυτό η ζωή τους είναι πιο όμορφη και πιο εύκολη. Αγαπάνε τη δουλειά τους ακόμα κι αν αυτή είναι μια σκληρή δουλειά. Για παράδειγμα, όταν δουλεύεις στην εστίαση -όπου έχω δουλέψει κι εγώ- συναντάς άπειρο κόσμο και πολύ αγενή μάλιστα. Όταν συναντώ ανθρώπους που έρχονται με ένα χαμόγελο και μία πραγματική χαρά να σε εξυπηρετήσουν, με συγκινεί αυτή η καλοσύνη προς τον εαυτό τους. Το ονομάζω καλοσύνη και αυτό. Έτσι ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας και την καθημερινότητά τους.
Στην εστίαση εργαζόσουν παράλληλα με την υποκριτική;
Πριν καν μπω στο πανεπιστήμιο. Ήμουν 17 χρονών. Κάναμε διακοπές στη Τζιά και επειδή ήθελα να είμαι αυτόνομη και να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι, αποφάσισα να δουλέψω σε ένα μπαρ-μεζεδοπωλείο. Κάτω ήταν μεζεδοπωλείο με ζωντανή μουσική και επάνω μπαρ και δούλεψα και στα δύο. Έχω δουλέψει και ως γραμματέας. Όταν τελείωσα το σχολείο έδωσα κατευθείαν πανελλήνιες και μπήκα στη Γαλλική Φιλολογία. Περιμένοντας για να δώσω εξετάσεις για το Εθνικό Θέατρο έπιασα δουλειά ως γραμματέας σε μία εταιρία με λογιστικά. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία γιατί έμαθα και πράγματα που δεν γνώριζα.
Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να το κάνει αυτό για πολλά χρόνια;
Εφ' όρου ζωής όχι, είναι πολύ σκληρή δουλειά γιατί είναι μονότονη. Κάθε μέρα χρειάζεται να κάνεις πολύ συγκεκριμένα πράγματα και δεν αλλάζει κάτι. Αυτό δεν θα το άντεχα. Η φύση της δουλειάς του ηθοποιού τουλάχιστον δεν έχει καμία μονοτονία. Συνεχώς γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους, καινούργιους σκηνοθέτες, θα δουλέψεις -και τρεις φορές τον χρόνο, με καινούργιους ομάδες. Η φύση της δουλειάς επίσης είναι να καταπιάνεσαι με διαφορετικούς ρόλους.
Αυτό που κάνεις στη δουλειά σου είναι λίγο αντιφατικό με την υπόλοιπη ζωή σου όπου δεν αρέσουν οι αλλαγές και είσαι, όπως έχεις πει, πολύ σταθερός άνθρωπος.
(Γελάει.) Επειδή ακριβώς η δουλειά μου είναι συνυφασμένη με την συνεχή εναλλαγή, ίσως για αυτό στην προσωπική μου ζωή επιλέγω να έχω μια σταθερότητα. Αν ήταν όλα ασταθή, θα ήμουν σε μία τεράστια ανισορροπία. Κάνω το πιο ασταθές επάγγελμα επομένως θέλω μεγάλη σταθερότητα στα υπόλοιπα.
Και πολύ σκληρό επάγγελμα. Ειδικά για τη δική σου γενιά ηθοποιών που έχει περάσει από διάφορες συλλογικές κρίσεις.
Η δική μου γενιά είναι σαν να βρίσκεται συνέχεια, πιστεύω εγώ, σε κάποιο πόλεμο. Απανωτά χτυπήματα: οικονομική κρίση, ο κορωνοϊός, το MeToo. Σαν να χρειάζεται κάτι ρηξικέλευθο να γίνει, κάτι να ξεριζωθεί και να επαναπροσδιορισθεί. Όντως είναι ένα πολύ σκληρό επάγγελμα έτσι κι αλλιώς γιατί από τη φύση του απαιτεί τεράστια πειθαρχία -είναι ένα σωματικό, ψυχικό και πνευματικό επάγγελμα. Έχει και συνεχείς αποχαιρετισμούς, αν το αναλογιστείς. Είναι που είναι σκληρό λοιπόν, μας έτυχαν και όλα αυτά και η γενιά μου είναι από τις πιο σκληροπυρηνικές. (Γελάει.)
Η περίοδος του MeToo σε άγχωσε για το πώς τελικά θα εξελισσόταν όλο αυτό;
Δεν αγχώθηκα καθόλου και ούτε με τρόμαξε. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει ακριβώς για να υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας για τους ανθρώπους που φοβούνται να μιλήσουν. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που έγινε. θεωρώ πάντως ότι ο καλύτερος τρόπος πια είναι να οδηγούμαστε κατευθείαν στη δικαιοσύνη. Το μόνο που με ανησύχησε ήταν που έγινε κυρίως μέσω της τηλεόρασης και των πρωινών εκπομπών. Εγώ θα ακολουθούσα τη νόμιμη οδό. Παρόλα αυτά ότι έγινε, έγινε για ένα πολύ μεγάλο καλό γιατί τώρα κανείς δεν φοβάται. Ακόμα κι αν φοβάται, έχει υποστήριξη. Παλαιότερα δεν υπήρχε αυτή η υποστήριξη.
Διάβασε περισσότερα στο madamefigaro.gr
