Οι τελευταίες μέρες της χρονιάς βρίσκουν τη Βασιλική Τρουφάκου κάπου ανάμεσα σε Λονδίνο, Κύπρο και Αθήνα για τις ανάγκες των γυρισμάτων της νέας σειράς του Mega, Famagusta. Την ημέρα της συνέντευξης ο οργανισμός της είναι, όπως μας εξομολογείται, λίγο πριν δώσει την ένδειξη "game over", αλλά, παρά τον πυρετό που την ταλαιπωρεί, απαντά με πάθος και με απόλυτα δομημένη σκέψη.
Κάτι που θα διαπιστώσεις ότι κάνει και μέσα από τα social media της, στα οποία συχνά εκφράζεται με πάθος για κοινωνικά ζητήματα. Οι συζητήσεις με τη Βασιλική Τρουφάκου μοιάζουν με τον ορισμό που η ίδια δίνει στην αγάπη και δύσκολα τις ξεχνάς. Όσο δύσκολα ξεχνάς και τα εκφραστικά μάτια της. Φέτος τη βλέπουμε και στη σειρά του Alpha Ο γιατρός αλλά και στην παράσταση Το μυστικό της κοντέσσας Βαλαίρενας στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος".
Σε λίγες μέρες θα κάνει πρεμιέρα στο Mega η σειρά Famagusta, που αναφέρεται στο κυπριακό. Ποια είναι η εμπειρία σου μέχρι στιγμής;
Το Famagusta μιλάει για ένα θέμα σημαντικό για τον ελληνισμό, γι’ αυτό το συλλογικό τραύμα, που εμένα προσωπικά με συγκίνησε. Νιώθω χαρά που συμμετέχω σε μια τέτοια δουλειά. Επίσης, με χαροποιεί πολύ που συνεργάζομαι με τον Ανδρέα Γεωργίου. Είναι εξαιρετικός συνεργάτης και ο βασικός λόγος που ανέλαβα τη δουλειά αυτή.
Τα γυρίσματα γίνονται σε Ελλάδα, Κύπρο και Λονδίνο. Απολαμβάνεις αυτή την εναλλαγή ή σε ζορίζει;
Ισχύουν και τα δύο. Είναι απαιτητικό το ότι το βράδυ δε γυρίζεις στο σπίτι σου και στο κρεβάτι σου και πρέπει να κυνηγάς ένα αεροπλάνο. Είναι όμως μέρος της δουλειάς μας.
Τι ξεχωρίζεις στην ηρωίδα σου;
Υποδύομαι τη σύντροφο του Παύλου (σ.σ. Ανδρέας Γεωργίου), ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με μια πολύ σοβαρή, απειλητική για τη ζωή του ασθένεια. Αυτό που μου αρέσει στην ηρωίδα μου είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την κατάσταση και το ότι ξεχωρίζει το σημαντικό. Ενώ η σχέση μπαίνει σε ένα άλλο σημείο σύγκρουσης, μπροστά στο ενδεχόμενο του θανάτου του ανθρώπου σου ξαφνικά συνειδητοποιείς τι έχει σημασία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν μια δύναμη στα δύσκολα.
Δεν είναι όμως τόσο δεδομένο ότι θα σου σταθούν οι άνθρωποί σου στα δύσκολα. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να μη συμβεί αυτό, να είναι πολύ "βαρύ" για την πλάτη τους. Πόσες φορές δεν ακούμε κάποιον να λέει: "Αχ, άλλαξε θέμα, δεν μπορώ να το ακούσω αυτό"; Ως κοινωνία έχουμε πολύ μεγάλη αμηχανία στο να χειριστούμε τη δυσκολία, την ασθένεια, τον θάνατο. Δεν ξέρουμε ούτε συλλογικά ούτε ατομικά να το διαχειριστούμε. Θρηνούμε και πενθούμε κάπως ιδιωτικά και με ένα αίσθημα ενοχής, σαν να χαλάμε το πάρτι των άλλων, και αυτό είναι λίγο άρρωστο. Η ζωή δεν είναι ένας ατέλειωτος θρίαμβος. Ίσως όμως καταναλώνουμε καλύτερα όταν είμαστε ευτυχισμένοι (γέλια). Ίσως είμαστε καλύτεροι καταναλωτές, καλύτεροι θεατές.
Ευτυχισμένοι ή στην άγνοιά μας;
Είμαστε στην εποχή που θεωρούμε ότι ο άνθρωπος είναι ο θεός της ζωής του και των συναισθημάτων του. Δεν υπάρχει τίποτα που να εξαρτάται από τον άλλο, από την κοινωνία, από τον κόσμο... Είναι παράνοια αυτό! Είναι παράνοια για οτιδήποτε συμβαίνει να λες: "Εγώ άμα το διαχειριστώ...". Είναι πολύ σωστό να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας, αλλά αυτό το "δες το αλλιώς", λες και όλα εξαρτώνται από τη δική σου θέαση των πραγμάτων, είναι παρανοϊκό. Δεν πρόκειται για μια εσωτερική διαδικασία γιατί υπάρχουν πράγματα έξω από εμάς, που μας υπερβαίνουν, που πρέπει να τα βιώσουμε, που θα τα βιώσουμε. Από κοινωνικές αδικίες μέχρι αντικειμενικά πολύ σοβαρά προβλήματα.
Θεωρείς ότι οι καλλιτέχνες, επειδή έχετε επιρροή στον κόσμο, πρέπει να μιλάτε ανοιχτά για κοινωνικά ζητήματα;
Γενικά, καλό είναι οι άνθρωποι να μιλάνε και να μη γαβγίζουν. Και να μην ιδιωτεύουν ασχολούμενοι μόνο με τον μικρόκοσμό τους, το πρωινό τους, τον φίλο τους, τη διασκέδασή τους... Δεν είναι στάση ζωής, είναι στάση ζωής του ιδιώτη ηλίθιου. Θα πρέπει να είμαστε ενεργοί στη ζωή, στους δικούς μας ανθρώπους αλλά και στο γενικό σύνολο. Αν και υπάρχει και αυτή η ευκολία που νομίζουμε ότι συνομιλούμε και συμμετέχουμε σε κάτι κοινό, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια σελιδούλα στο Ίντερνετ η οποία θα είναι ξεχασμένη σε λίγες ώρες. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε όλοι για όλα συνέχεια. Εγώ δε νιώθω αυτοπεποίθηση, υποχρέωση και δυνατότητα να μιλάω για όλα. Είναι κάποια πράγματα για τα οποία έχω δομήσει μια σκέψη και μπορώ να μιλήσω και κάποια για τα οποία θα ακούσω.
Δε νιώθεις δηλαδή ότι έχεις "υποχρέωση" να παίρνεις θέση;
Όχι. Πρώτα απ’ όλα, ως καλλιτέχνις μιλάς με τη δουλειά σου. Έπειτα, αν εκτίθεσαι μέσα από συνεντεύξεις, μέσα από προβολή ή οτιδήποτε, μοιραία η στάση σου είναι εν θέσει. Αν επιλέγεις να μη μιλάς για τίποτα, κι αυτό είναι μια θέση. Ή αν περιφέρεσαι και λες πέντε γενικότητες του τύπου "να αγαπάμε", "να μην έχουμε βία", κι αυτό είναι μια θέση.
Είσαι πάντα ο εαυτός σου ή έχεις νιώσει να εγκλωβίζεσαι στον δημόσιο λόγο;
Είμαι της άποψης ότι, εφόσον έχεις μια πλατφόρμα όπως τα social και μια δυνατότητα μέσα από πέντε συνεντεύξεις, ας πεις κάποια πράγματα χρήσιμα, ουσιαστικά και όχι μόνο ισορροπιστικές βλακείες. Βλέπεις ανθρώπους που μιλάνε και λένε δυο κουβέντες παραπάνω και λες: "Να, γίνεται". Αυτό βέβαια σημαίνει ότι έχεις και περιεχόμενο, που δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν περιεχόμενο όλοι οι άνθρωποι που εκτίθενται ή κάνουν ένα σίριαλ, μια ταινία ή παίζουν σε μια παράσταση.
Διαβάστε περισσότερα στο madamefigaro.gr
