Τι εντυπώσεις άφησε το πρόσφατο ταξίδι σου στην Αμερική; Ήταν αναζωογονητικό;
Το highlight του ήταν εγώ και ο 8χρονος εγγονός μου, ο Νέστορας, να τραγουδάμε μαζί την "Ψυχεδέλεια". Αλλά η αφορμή για το ταξίδι ήταν τα 40ά γενέθλια της κόρης μου, της Σοφίας. Γι' αυτό και ήθελα να το κάνω, παρότι βρίσκομαι σε μια περίοδο αναβρασμού, με πολλές προετοιμασίες και διαρκείς πρόβες. Είναι σημαντικό, όμως, να δίνουμε χώρο και στα συναισθήματά μας, να κάνουμε πράγματα που χαροποιούν κι εμάς και τους αγαπημένους μας.
Γιορτάσαμε ωραία, παρέα με φίλους, ενώ είχα και την ευκαιρία να περάσω μπόλικο χρόνο με τα εγγόνια μου, γιατί πήγα σε μια εβδομάδα στην οποία δεν είχαν σχολείο. Μου αρέσει η παρέα μαζί τους, ο Νίκος και ο Νέστορας είναι παιδιά με μυαλό και με χιούμορ, καθόλου κακομαθημένα. Όχι όμως και ταπεινά. Έχουν δηλαδή και μια ειλικρίνεια: θα σου πουν την αλήθεια τους.
Και τώρα, ένα νέο ξεκίνημα. Τι αλλάζει και τι μένει γνώριμο με τη μετακόμιση του "Hotel Ermou" σε καινούριο χώρο, όπου θα γίνει και η πρεμιέρα των φετινών σου εμφανίσεων (Παρασκευή 15/12);
Ναι, είναι το νέο ξεκίνημα ενός project 8 ετών. Aναρωτηθήκαμε κι εμείς, βέβαια: τώρα που αλλάζει ο χώρος, θα αλλάξει και το όνομα; Γιατί, σαφώς, το βάφτισα "Hotel Ermou" από τον ομώνυμο δρόμο. Μου ήρθε μια μέρα που περπατούσα στη Νέα Υόρκη, ενώ ακόμα χτιζόταν, μάλλον επειδή πάντα μ' άρεσαν οι λέξεις "hotel" και "motel". Μου κάνουνε τόσο 1950s! Και μου θυμίζουν, έτσι, όλα εκείνα τα παλιά rock 'n' roll τραγούδια, που τόσο αγαπώ.
Τώρα, λοιπόν, αφού μετακομίζουμε στην Πειραιώς, θα έπρεπε να το πω "Hotel Pireos"; Ε, όχι... Όλοι, άλλωστε, ρωτάνε πότε ανοίγει φέτος το "Hotel Ermou". Δεν τους ενδιαφέρει πού ακριβώς βρίσκεται, γιατί εμείς είμαστε το "Hotel Ermou". Στο οποίο ο κόσμος έρχεται να δει την Άννα Βίσση, να λέει τα τραγούδια του Νίκου Καρβέλα με τον τρόπο που θέλει, με τις όποιες αλλαγές επιθυμεί, απενοχοποιημένη από εκείνο το ασφυκτικό των προγραμμάτων, του στυλ "δεν πρέπει να πω αυτό ή το άλλο". Εδώ, ό,τι και να τραγουδήσω από τη δισκογραφία μου, θα αρέσει στο κοινό που με ακολουθεί.
Επίσης, ενώ έχω και μπουζούκι στην ορχήστρα, το "Hotel Ermou" δεν θα το πεις μπουζουξίδικο. Δεν το λέω απαξιωτικά, καθόλου, άλλωστε από τέτοια μαγαζιά ξεκίνησα. Στα βιώματά μου, όμως, υπήρχαν κι άλλα πράγματα, τα οποία με οδήγησαν, τελικά, να φτιάξω έναν χώρο διαφορετικό. Το μόνο που μοιάζει εμφανώς με μπουζουξίδικο είναι το ωράριο. Όσο και να το προσπάθησα ή και να το πολέμησα μερικές φορές, έμεινε νύχτα.
Είχα την ελπίδα, δηλαδή, ότι θα εμφανίζομαι γύρω στις 10 και θα τελειώνω στις 02.30. Στα χαρτιά τουλάχιστον, γιατί δεν σου κρύβω ότι και 10 να ξεκινούσα, μάλλον πάλι στις 6 το πρωί θα τελειώναμε! (γελάμε) Γιατί την έχω μια τέτοια "αλήτικη" διάθεση, είμαι και λίγο χύμα γενικά. Γουστάρουν από κάτω και γουστάρω κι εγώ; Προχωράμε! Από την αρχή, άλλωστε, ήθελα το "Hotel Ermou" να μην είναι γεμάτο με κανόνες και πρέπει, αλλά να γίνει ένα μέρος όπου θα υπάρχει περιθώριο και για το πιο αυθόρμητο συναίσθημα.
Θα μου λείψει πολύ ο παλιός χώρος. Όμως όλο και γέμιζε, όλο και μεγαλύτερη ήταν η ζήτηση. Κι έφτασα σε σημείο να κάθομαι στο Instagram και να απαντάω προσωπικά σε fans, ζητώντας συγγνώμη που δεν γινόταν να έρθουν. Ή που δεν έβλεπαν από τον εξώστη: μπορεί να μπήκαν κάποιες οθόνες, αλλά δεν είναι σωστό. Έκρινα ότι δεν έπρεπε να παραβλέψω αυτή τη δυσκαμψία που είχε δημιουργηθεί. Το παλιό στέκι έπρεπε να μεγαλώσει, ώστε να μπορούν να έρθουν στο "Hotel Ermou" όλοι όσοι το επιθυμούν.
Φροντίσαμε, λοιπόν, αυτό που έβλεπες εκεί, να το μεταφέρουμε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Δεν μιλάμε για ένα αχανές μαγαζί, δηλαδή. Αυτό που στήνουμε στο 130 της Πειραιώς μοιάζει με μικρή όπερα, διαθέτει π.χ. και μπαλκόνια, εξώστες. Είναι ένας πολυμορφικός χώρος, στα ίδια χρώματα με το παλιό "Hotel Ermou" και με την ίδια, γνώριμη αίσθηση. Τον σχεδίασε και τον επιμελήθηκε ο Γιώργος Παντελούκας.
Μια που αναφέρθηκες και στην ορχήστρα, λέγεται ότι έχεις πλάι σου μία από τις καλύτερες μπάντες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα...
Είναι κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά του "Hotel Ermou". Πρόκειται για σολίστες και φοβερά ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι στα περίπου 8 χρόνια της πορείας μας κατάφεραν και "ζυμώθηκαν" μαζί –αλλά και μαζί μου. Φτιάχτηκε δηλαδή και μια κοινή ζωή, δεν είναι ότι παίζουμε, χαιρετιόμαστε και τα λέμε μετά την άλλη Παρασκευή. Οπότε στο ταλέντο που υπήρχε από την αρχή προστέθηκε με τον καιρό κι ένας μοναδικός χαρακτήρας, που αποτυπώνεται και στις παραστάσεις.
Παράλληλα, συνεχίζεται και η εορταστική περίοδος των 50 χρόνων σου στο τραγούδι, που ήδη έδωσε μεγάλες και συζητημένες συναυλίες –στην Πετρούπολη, στη Θεσσαλονίκη, στο Ηρώδειο, αλλά και στη Λάρνακα. Τι "γεύση" σου έχουν αφήσει;
Δεν σου κρύβω ότι βαρέθηκα πια τη λεζάντα με τα "50 χρόνια"! (γελάει) Αλλά τις χάρηκα πολύ αυτές τις συναυλίες. Η Λάρνακα, μάλιστα, είχε και μια άλλου τύπου συγκίνηση, είχα π.χ. και μια ωραία σκηνή με την αδερφή μου τη Λία, με την οποία θυμηθήκαμε τα παλιά, όταν ξεκινούσαμε μαζί, ως Αδερφές Βίσση. Και τόσες χιλιάδες κόσμου! Δεν ξέρω πόσοι ήρθαν τελικά, ακούω διάφορα νούμερα, ήταν ένα πλήθος που έμοιαζε αμέτρητο. Ένιωσα μεγάλη τιμή. Και σκέφτηκα ότι ίσως κι εκείνοι να ήρθαν για να τιμήσουν τη δική τους ιστορία μαζί μου, όλες δηλαδή τις αναμνήσεις με τις οποίες σύνδεσαν τα τραγούδια μου. Πολλά νέα παιδιά, επίσης! Ακόμα αναρωτιέμαι, πού τα μαθαίνουν τα παλιά μου τραγούδια, από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980;
"Ό,τι έχω ζήσει, το 'χει πει η Βίσση", λέει το γνωστό σύνθημα των οπαδών σου. Δεν είναι το τέλειο απόσταγμα για μια τέτοια καριέρα;
Πόσο μου αρέσει αυτή η φράση! Ασφαλώς και είναι ένα ιδανικό απόσταγμα. Και το οφείλω στα τραγούδια του Νίκου Καρβέλα, τα οποία ήταν αυτοβιογραφικά, είτε προσωπικά του, είτε σχετικά με μένα. Όχι μόνο πράγματα που είχαμε ζήσει, αλλά και πράγματα που θα θέλαμε να έχουμε ζήσει. Το σημαντικότερο, βέβαια, από εκεί και πέρα, ήταν ότι τα ένιωσε δικά του και το κοινό, με αποτέλεσμα να γεννηθεί το συγκεκριμένο σύνθημα.
Ένα οικείο μου πρόσωπο, λέει ότι στην Ελλάδα είχαμε πολλές σπουδαίες φωνές, αλλά σταρ έγιναν μόνο η Μαρινέλλα, ο Τόλης Βοσκόπουλος και η Άννα Βίσση. Τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί έναν μεγάλο τραγουδιστή από έναν σταρ;
(το σκέφτεται) Είναι μια ερώτηση που δεν ξέρω πώς να την απαντήσω... Ωραίο μου ακούγεται, βέβαια, ευχαριστώ πάρα πολύ που με θεωρούν σταρ! Καθένας, όμως, μάλλον έχει και μια διαφορετική γνώμη για το θέμα. Σίγουρα, πάντως, αν το ρώταγα εγώ, δεν θα μου αρκούσε να πουν είσαι σταρ επειδή είσαι πολύ καλή τραγουδίστρια –υπάρχουν κι άλλοι πολύ καλοί τραγουδιστές. Άρα κάτι παραπάνω πρέπει να συμβαίνει. Από την άλλη, το λέω κι εγώ: έβλεπα πρόσφατα μια ταινία με τη Λορίν Μπακόλ και σκέφτηκα "τι σταρ αυτή η γυναίκα". Δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί. Να είναι λοιπόν αυτό το γοητευτικό, ελκυστικό μυστήριο; Δεν ξέρω.
Όλα ξεκίνησαν πίσω στο 1973, πάντως, τότε που αφήσατε οικογενειακώς την Κύπρο και ήρθατε στην Αθήνα. Ήταν δύσκολη μετάβαση αυτή;
Για μένα όχι, αντιθέτως ήταν πανεύκολη, γιατί αισθανόμουν ότι πηγαίνω προς το παραμύθι μου. Στον πατέρα μου, βέβαια, μάλλον φάνηκε πιο δύσκολη. Ήταν μπακάλης και είχε μια καλά στημένη επιχείρηση, σε μικρή πόλη –μπακάλικο, όχι σούπερ μάρκετ. Οπότε τα πήγαινε μια χαρά, τον γνώριζαν όλοι και η ζωή μας εκεί ήταν πραγματικά βολική. Αργότερα, βέβαια, μπορεί να εξελισσόταν πιο μίζερα, με την έννοια ότι εγώ ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να παντρευτώ κι απλά να κάτσω σε ένα σπίτι να μεγαλώνω παιδιά. Μια χαρά κι όλα αυτά, μα δεν ήταν για μένα.
Ευτυχώς η μάνα μου, η οποία ήταν πάντα ψωνισμένη με τη μουσική –κι ακόμα είναι– πίστευε πολύ σε αυτό που είχα ως ταλέντο. Κάπως, λοιπόν, δημιούργησε όλη την ευκαιρία και κατάφερε και το 'κανε. Κι έπεισε και τον πατέρα μου. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν ήταν κανάς βαρύς, κομπλεξικός άντρας. Οπωσδήποτε, όμως, μιλάμε για δύο ανθρώπους του νησιού, χωρίς κάποια ιδιαίτερη μόρφωση. Θα μπορούσαν δηλαδή και να πουν όχι, τι τραγουδίστρια, εδώ θα κάτσουμε, που τα έχουμε κι όλα φτιαγμένα.
Ήρθαμε λοιπόν στην Αθήνα κι εγκατασταθήκαμε σε ένα σπιτάκι στην Κυψέλη, μικρό για τις ανάγκες μας, καθώς ήμασταν πολλά άτομα: εγώ είμαι η μεσαία από τις τρεις αδερφές μου, η Λία είναι η μεγάλη και η Νίκη –που πλέον φροντίζει για τα οικονομικά μου– η μικρή. Έτσι, όμως, μπόρεσα και ξεκίνησα το ταξίδι μου.
Μισό αιώνα μετά, τι είναι πια η Κύπρος για σένα;
Δεν θα ήθελα να πω τη λέξη πατρίδα, γιατί πατρίδα μου είναι και η Ελλάδα, πατρίδα αισθάνομαι και την Αμερική όταν πηγαίνω εκεί και είμαι με την κόρη μου και με τα εγγόνια μου. Σίγουρα, πάντως, την αισθάνομαι ως το νησί μου. Κι έχει τόσο ωραίο σχήμα ο χάρτης της! Είναι ένας τόπος όπου μπορώ και αποφορτίζομαι πλήρως, γιατί δεν σχετίζεται με δουλειά και υποχρεώσεις: ξαναβρίσκω παλιούς φίλους και συμμαθητές, μιλάω κυπριακά, επιστρέφω σε μέρη γεμάτα αγαπημένες αναμνήσεις από μικρά πράγματα, εκεί π.χ. όπου τρώγαμε σουβλάκια ή βλέπαμε σινεμά.
Διάβασε περισσότερα στο athinorama.gr
