Πριν από κάποιους μήνες είχα βρεθεί στην παράσταση "Οδηγός επιβίωσης (για ένα πάρτυ)" σε σκηνοθεσία της Εύας Διαμαντή στο Bios. Πιο off Broadway και από το off Broadway. Το σκηνικό ήταν στοιχειώδες, όχι όμως και το ταλέντο των νέων ηθοποιών που σε πολύ κοντινή απόσταση από εμάς ζωντάνεψαν μια νεανική ιστορία έρωτα και πόνου. Ανάμεσά τους και ο εξαιρετικός Πάνος Αργυρόπουλος, τον οποίο αναζητήσαμε αργότερα για να μάθουμε πώς είναι η ζωή για έναν νέο ηθοποιό, που έχει μάλιστα αποφοιτήσει από το Ωδείο Αθηνών, που προσπαθεί να επιβιώσει από την τέχνη του.
Μιλήσαμε λοιπόν μαζί του λίγο πριν ξεκινήσει η νέα του παράσταση "Άτλας" (που θα παρουσιαστεί από τις 9 Μαρτίου κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 στο PalmTree Multinfuntional Center of Arts) για τη ζωή, τα εμπόδια και τα όνειρα ενός νεαρού ηθοποιού.
-Να ξεκινήσουμε από τα πιο απλά: πώς βρίσκει δουλειά ένας νέος ηθοποιός;
Το βασικό για έναν νέο ηθοποιό νομίζω πως είναι η επιμονή και η προσήλωση σε κοντινούς στόχους. Αφενός χρειάζεται να αναζητάς ακροάσεις και πρότζεκτ που θα σε ενδιέφεραν, φτιάχνοντας ένα σωστό βιογραφικό και κοινοποιώντας το, όπου εσύ κρίνεις χρήσιμο , όπως π.χ: σε casting directors, σκηνοθέτες, συναδέλφους σου που θες να τους ξανασυστηθείς ή να σε γνωρίσουν καλύτερα μέσω της δουλειάς και των δεξιοτήτων σου. Αφετέρου νιώθω πως χρειάζεται να θέτεις αρχικά κοντινούς στόχους που είναι εύκολα υλοποιήσιμοι και ρεαλιστικοί , και όχι να περιμένεις μελλοντικές συνεργασίας ή ‘’απαντήσεις’’ που μπορεί να ματαιώνονται ή να αναβάλλονται διαρκώς. Είναι αρκετά δύσκολο το κομμάτι της προετοιμασίας και της καθημερινής τριβής με την τέχνη της υποκριτικής , γι΄αυτό και πρόσφατα κατάλαβα πως χρειάζεται πολύς χρόνος και συνέπεια σε αυτό που επιλέγουμε να κάνουμε, ώστε σπάνια υπάρχει χρόνος για άλλη απασχόληση π.χ μια δεύτερη δουλειά που πολλές φορές βέβαια είναι απαραίτητη για τον βιοπορισμό μας.
Έτσι λοιπόν θα έλεγα πως το ξεκίνημα κάθε φορά σε κάθε επάγγελμα είναι δύσκολο, αλλά όσον αφορά την υποκριτική είναι ακόμη πιο σύνθετο και ζόρικο και θέλει αντοχή και χαμόγελο κάθε φορά που κάτι ματαιώνεται ή λαμβάνουμε αρνητική απάντηση για μια συνεργασία. Σαν να χρειάζεται επιτόπου να κάνεις επανεκκίνηση , όπως οι υπολογιστές καθαρίζοντας ό,τι υπήρξε πριν και κοιτώντας μόνο το επόμενο βήμα, το μετά.
-Στην παράσταση που σας είδαμε το κοινό ήταν πολύ κοντά στους ηθοποιούς. Πώς συμβάλλει αυτό στην ερμηνεία τους;
Στην παράσταση μας "Οδηγός επιβίωσης (για ένα πάρτυ)", όπου ο χώρος είναι ουσιαστικά ένα υπόγειο, όντως ήρθαμε σε κοντινή απόσταση με τους θεατές και αυτό προσωπικά μου έδωσε πολύ ενθάρρυνση και ενέργεια ως ηθοποιό. Η ενέργεια που αναπτύσσεται μεταξύ κοινού και ηθοποιών είναι τόσο μεγάλη που πολλές φορές ο ένας επηρεάζει τον άλλον έστω κι ασυναίσθητα. Νομίζω χρεάζεται μεγαλύτερο θάρρος από μεριάς του κοινού να βρεθεί σε μικρό θέατρο κοντά στην σκηνή, γιατί αμέσως μετατρέπεται ευκολότερα σε "συνένοχο" της σκηνικής δράσης και όχι απλώς σε έναν παρατηρητή που μπορεί να πάρει απόσταση από το έργο, το οποίο διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του. Είναι πολύ ιδιαίτερη η σχέση αυτή που εξαιτίας του χώρου μπορεί να ενώσει κοινό και θίασο και την ίδια στιγμή να δημιουργήσει χάσμα, εάν αυτό που διακυβεύεται σκηνικά δεν βρίσκει σημεία ταύτισης με τους ανθρώπους που βρίσκονται τόσο κοντά του.
-Ποιούς ήρωες ονειρεύεστε να υποδυθείτε στη διαδρομή σας;
Είναι τόσοι πολλοί οι ήρωες από την ελληνική και την παγκόσμια δραματουργία που θα ήθελα να υποδυθώ που νομίζω δεν μπορώ να ανακαλέσω όλα τα ονόματα και τα θεατρικά έργα που εντοπίζονται! Σίγουρα πάντως, εάν μιλούσαμε για συγγραφείς φυσικά θα ήθελα να βρεθώ στους μαγικούς , ποιητικούς κόσμους του Σαίξπηρ, στην ατμόσφαιρα των έργων του Τεννεσί Ουίλιαμς, ή στην σκληρότητα / αθωώτητα των ηρώων κι αντιηρώων του Μάρτιν Μακ Ντόνα ως πιο σύγχρονου. Επίσης με συγκινεί η ευαισθησία και η απλότητα των διηγημάτων και των καθημερινών ηρώων του Νικολάι Γκόγκολ , όπως το "Παλτό" ή το "όνειρο ενός γελοίου", τον "Παλιάτσο" και την "Μύτη" που θέλω να τα διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά!
-Τι χρειάζεται για να "μπει στο παιχνίδι" ένας νέος ηθοποιός;
Δεν ξέρω τι χρειάζεται για να είμαι ειλικρινής. Θα έλεγα αυτό το τετριμένο η σκληρή δουλειά και επιμονή και το όνειρο πως θα έρθει και η στιγμή σου, εάν το θες πραγματικά! Όπως μας έλεγε όμως ένας καθηγητής μας από το Ωδείο, δύο πράγματα χρειάζονται για να παραμείνεις στον χώρο του θεάματος: το ταλέντο σου και οι καλές επικοινωνιακές δεξιότητες με τους γύρω σου. Στην αρχή διαφωνούσα και με το δεύτερο, η πραγματικότητα όμως τείνει να με διαψεύσει και κατανοώ πλέον την ανάγκη διαρκούς υπενθύμισης της παρουσίας σου, ως ηθοποιού και των σχέσεων που χρειάζεται να χτίσεις προκειμένου να σε εμπιστευτούν και να σε γνωρίσουν ως καλλιτέχνη οι γύρω σου .
-Ποιος ρόλος που έχεις ερμηνεύσει μέχρι στιγμής νιώθεις ότι σε μάγεψε;
Μιας και δεν έχω μεγάλη επαγγελματική εμπειρία μέχρι τώρα, αυτό που σκέφτομαι μονομιάς είναι ένας ρόλος από τις εξετάσεις της δραματικής σχολής όταν σπούδαζα . Ήταν ο ρόλος του Ακάστ ενός Μαρκησίου από τον "Μισάνθρωπο" του Μολιέρου, που ήταν τόσο νάρκισσος και εγωπαθής. Ανυπομονώ λοιπόν σύντομα να υποδυθώ έναν τέτοιο ήρωα!
-Τελικά τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις τόσο την υποκριτική;
Αγαπώ την ελευθερία έκφρασης που σου παρέχει το θέατρο. Αγαπώ την συγκέντρωση και το άγχος που μπορεί να σου γεννιούνται κάθε στιγμή που ετοιμάζεσαι να παίξεις. Αγαπώ τις πρόβες που σε γνωρίζουν με νέους ανθρώπους και με νέους τρόπους σκέψης. Αγαπώ την επικοινωνία με το κοινό. Χρειάζεται δηλαδή για μένα , να είσαι εκεί όταν έχεις κάτι να πεις ή όταν έχεις κάτι να ρωτήσεις ή να αμφισβητήσεις, αν δεν υπάρχει ισχυρό έρεισμα τότε καλύτερα κάνε κάτι άλλο. Τελικά αγαπώ την δουλειά μου, γιατί χωράει ολόκληρο αυτό που είμαι, και η αίσθηση του ολόκληρου με κάνει χαρούμενο και μπορώ να πω ολίγον ευτυχισμένο.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
