Το Dark Side of The Moon είναι ένα ιστορικό πλέον άλμπουμ που καταπιάστηκε με δύσκολες θεματικές: τη σύγκρουση, την απληστία, το πέρασμα του χρόνου, τον θάνατο, την ψυχική ασθένεια. Ένα συγκολονιστικό tour de force που έγινε σημείο αναφοράς στο μουσικό γίγνεσθαι. Το άλμπουμ έγινε 14 φορές πλατινένιο στη Μ. Βρετανία (απ΄όπου κατάγεται το συγκρότημα) και παρέμεινε στο US Billboard Top LPs & Tape τσαρτ για... 981 εβδομάδες. Το 2012 επιλέχθηκε για να διατηρηθεί επίσημα στο United States National Recording Registry by the Library of Congress για την καλλιτεχνική, ιστορική και αισθητική του αξία.
Μια πολύ σημαντική διάσταση είναι πως οι Pink Floyd έπαιζαν τα τραγούδια του νέου άλμπουμ πριν την ηχογράφησή τους στο στούντιο για επτά σχεδόν μήνες, γεγονός που τούς επέτρεψε να βελτιώσουν τα κομμάτια και να τα δοκιμάσουν πρώτα στο κοινό τους, πρακτική αδιανόητη για τις μέρες. Οδός όμως που οδήγησε στο μαγικό αυτό αποτέλεσμα: έναν δίσκο που ακούγεται ως ενότητα από την αρχή ως το τέλος, που αποτελεί μια συνολική εμπειρία.
Καλλιτεχνικά, το έργο υπήρξε τρομερά φιλόδοξο. Μισό αιώνα αργότερα, η επικαιρότητα των στίχων (όλοι γραμμένοι από τον Waters) παραμένει το ίδιο ζωντανή. "Το μήνυμα είναι τόσο έγκυρο τώρα όσο και τότε. Μιλάει για την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι επίσης πολύ σημαντικό επειδή δεν είναι ένα υπερβολικά περίπλοκο άλμπουμ. Μπορεί να το απολαύσει κανείς ως μια συλλογή τραγουδιών, γιατί είναι πολύ καλά", εξηγεί ο Mark Blake, ο συγγραφέας του βιβλίου Pigs Might Fly: The Inside Story of Pink Floyd.
Tο άλμπουμ αποτελείται από 10 τραγούδια. Ξεκινάει με το "Speak to Me", ένα ορχηστρικό κομμάτι που περιλαμβάνει όλα τα ηχητικά εφέ που εμφανίζονται σε όλο το άλμπουμ (καθένα από τα οποία έχει τη δική του σημασία): μια ταμειακή μηχανή, ένας χτύπος καρδιάς, οι δείκτες ενός ρολογιού, κέρματα που πέφτουν, ο θόρυβος από τις προπέλες ενός ελικοπτέρου, γέλιο... Και μια φωνή στο παρασκήνιο καθορίζει το σκηνικό: "I've been mad for fucking years, absolutely years / Been over the edge for yonks, been working me buns off for bands...".
Στη συνέχεια, το "Breathe" με τους μοναδικούς ήχους της κιθάρας, πιθανότατα εμπνευσμένο από τραγούδια του Neil Young. Τα κομμάτια είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους, ώστε να διευκολύνουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία ακρόασης από το ένα στο άλλο. Το "Time" αποτελεί κορυφαία στιγμή, ειδικά λόγω της τεράστιας δουλειάς του Gilmour, τόσο στο τραγούδι όσο και στην κιθάρα, καθ' όλη τη διάρκεια της ηχογράφησης.
Στο θρυλικό "Money", ο Waters καταγγέλλει την εμμονή με το χρήμα και την απληστία. Ήταν το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι του άλμπουμ, αυτό που επέτρεψε στο The Dark Side να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα. "Στο κιθαριστικό σόλο του Money (στο τρίτο λεπτό του τραγουδιού), το πρώτο μέρος μοιάζει σαν ο Gilmour να χρησιμοποιεί μια μεγάλη "πινελιά", επειδή ο ήχος του αντηχεί. Όμως, 50 δευτερόλεπτα αργότερα, αφαιρεί την ηχώ και κάνει την κιθάρα [να] ακούγεται στεγνή- οι νότες είναι στη συνέχεια σύντομες πινελιές. Επίσης, η μπάντα, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, χαμηλώνει την ένταση και φτιάχνει ένα μικρότερο δωμάτιο για να φιλοξενήσει τη σύντομη πινελιά. Αρχικά, [το άλμπουμ είναι σαν] Van Gogh και στη συνέχεια [είναι] pointillist. [Είναι] ένα αριστούργημα", εξηγεί ο Pascual.
Το "Brain Damage" μιλάει για την ψυχική ασθένεια, είναι ο φόρος τιμής του Waters στον φίλο του Syd Barrett. "Αυτό το άλμπουμ είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των βρετανικών πειραμάτων της δεκαετίας του 1960 και της έλευσης των Radiohead", λέει ο Paskual, ο οποίος βλέπει ακόμη και τους σπόρους της techno του Ντιτρόιτ στο instrumental "On the Run" του γκρουπ. Το άλμπουμ δεν είναι μεγάλο (42 λεπτά), κάτι είχε να κάνει τότε με τη χωριτικόητα του βινυλίου, και προορίζεται να ακουστεί ολόκληρο ως ένα συναισθηματικό ταξίδι. Ο στόχος αυτού του ταξιδιού είναι να οδηγήσει κάπου, ώστε ο κάθε ακροατής να βρει το δικό του χώρο αναψυχής και απόλαυσης.
Yπάρχουν πολλά trivia σχετικά με την ηχογράφηση του άλμπουμ. Το συγκρότημα μοίρασε κάρτες με δύσκολες ερωτήσεις ("πότε ήταν η τελευταία φορά που χτύπησες κάποιον;" "φοβάσαι το θάνατο;") σε όσους πέρασαν από το στούντιο, από τον Paul McCartney, ο οποίος ηχογραφούσε εκεί ένα άλμπουμ με τους Wings, μέχρι τον Ιρλανδό θυρωρό του στούντιο. Τελικά, οι απαντήσεις του πρώην Beatle παραλείφθηκαν "επειδή ήταν πολύ ψυχρές". Ωστόσο, ο θυρωρός, που ονομαζόταν Gerry O'Driscoll, είχε την τιμή να κλείσει το άλμπουμ. Στο "Eclipse", το τελευταίο κομμάτι, εκτός από την επανάληψη του χτύπου της καρδιάς με τον οποίο ανοίγει το άλμπουμ, ακούμε έναν προβληματισμό του O'Driscoll: "Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: στην πραγματικότητα, όλα είναι σκοτεινά". Η μπάντα συνεχίζει να φιλτράρει τους χτύπους μέχρι να σβήσουν.
Το παράδοξο είναι πως το άλμπουμ, παρά τη θεματολογία του, σημείωσε τρομερή επιτυχία. Είναι μάλιστα το τρίτο πιο ευπώλητο και επιτυχημένο άλμπουμ όλων των εποχών. Όμως, η τρομερή -κι ανέλπιστη επιτυχία του για τα μέλη του γκρουπ- προκάλεσαν αμηχανία και προβλήματα. "Νομίζω ότι η επιτυχία έκανε τους πάντες να νιώσουν άβολα, ειδικά τον Waters, ο οποίος έβλεπε τις σοσιαλιστικές του πεποιθήσεις να έρχονται σε αντίθεση με τη νεόπλουτη θέση του. Η συμπεριφορά του επηρεάστηκε: ανέλαβε την ηγεσία του γκρουπ, γεγονός που οδήγησε σταδιακά στο τέλος [των Pink Floyd]- ή, τουλάχιστον, στο τέλος του γκρουπ με αυτόν ως μέλος του", εξηγεί ο Jean-Michel Guesdon. Σε συνεντεύξεις της εποχής εκείνης, ο Waters, ο οποίος εγκατέλειψε το συγκρότημα το 1985, αναγνώρισε το δίλημμά που βίωσνε τότε: "Έλεγα ότι ήμουν σοσιαλιστής και τώρα έπρεπε να επιλέξω μεταξύ του να παραμείνω ή να επιλέξω τον καπιταλισμό. Και επέλεξα το δεύτερο". Έχει επίσης αναγνωρίσει ότι ήταν "η αρχή του τέλους του γκρουπ" λόγω των διαφωνιών του με τον Gilmour.
Και με πληροφορίες από την El Pais
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
