Ένα τραγικό συμβάν στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας φέρνει μια τριμελή ελληνική οικογένεια μπροστά σε προσωπικά αδιέξοδα με τον καθένα να πρέπει να αναλογιστεί για πρώτη φορά στη ζωή του το κόστος των πράξεών του. Αυτή είναι η σύνοψη της ελληνικής ταινίας της χρονιάς, με τίτλο "Πίσω από τις θημωνιές” σε σκηνοθεσία και σενάριο της Ασημίνας Προέδρου, η οποία μέχρι πρόπερσι δούλευε σε μια κατασκευαστική εταιρεία, καθώς οι αρχικές σπουδές της ήταν στα Οικονομικά.
Φέτος όμως η πρώτη μεγάλου μήκους της ταινία έχει 17 υποψηφιότητες στα βραβεία Ίρις, της ελληνικής ακαδημίας κινηματογράφου, τις περισσότερες στην ιστορία του θεσμού. Επιπλέον η ταινία συναντά το κοινό για 21 συνεχόμενες εβδομάδες στους κινηματογράφους, τώρα πια που άνοιξε ο καιρός και στους θερινούς.
Βρέθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών για την προώθηση της ταινίας ενώ αυτές τις μέρες βρίσκεται στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σίδνεϋ. Η Ασημίνα Προέδρου μιλάει στο madamefigaro.gr για την θερμή ανταπόκριση του κοινού, για τον λόγο που φτιάχνει ταινίες και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως γυναίκα σκηνοθέτρια.
Πόσο εύκολο ή δυσκολο είναι να γυρίσεις μια ταινία, ειδικά την πρώτη σου μεγάλου μήκους ταινία;
Κάθε ταινία είναι ένας Γολγοθάς. Tο να έχεις την ικανότητα να το κάνεις δε σημαίνει ότι θα τα καταφέρεις. Όταν γυρίζεις μια ταινία, ακροβατείς. Μπορεί να πάνε πάρα πολλά πράγματα καλά και μπορεί ένα να στραβώσει και να έχεις εξαιτίας αυτού πρόβλημα ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη μου αρέσουν πάρα πολύ τα γυρίσματα, τα βρίσκω μαγικά. Η περίοδος των γυρισμάτων είναι μια απίστευτη διαδικασία δημιουργίας, γέννησης. Τα γυρίσματα για το "Πίσω από τις θημωνιές” κράτησαν 33 ημέρες και χρειάστηκαν δύο ταξίδια για να ολοκληρωθούν. 33 ημέρες στη διάρκεια των οποίων είναι ζήτημα αν κοιμάσαι 3-4 ώρες. Υπάρχει μια απίστευτη έκρηξη αδρεναλίνης.
Ως σεναριογράφος έκανες την επιλογή να έχεις τρεις κεντρικούς χαρακτήρες στην ταινία, και μάλιστα να εστιάζεις σε αυτούς τους μέσα από τρεις ιστορίες που αφηγούνται μεν τα ίδια συμβάντα αλλά βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τον καθένα ξεχωριστά.
Ναι, ως δημιουργός αποφάσισα ότι οι χαρακτήρες της ταινίας μου δεν είναι ήρωες, δεν είναι άνθρωποι που μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Όπως επίσης ήθελα να δείξω ότι υπάρχει μια κοινωνία που πιέζει αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους. Έχουν βέβαια πάντα το περιθώριο να κάνουν επιλογές, έστω κι αν αυτές είναι δύσκολες. Ο λόγος που τοποθέτησα τη δράση σε μια κλειστή κοινωνία είναι για δείξω ότι αυτή η πίεση είναι εντονότερη εκεί. Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας συμβάλλουν ώστε να αναδεικνύεται ένα πιο ολοκληρωμένο κοινωνικό πλαίσιο. Αυτό με ενδιέφερε, γι’ αυτό τους δούλεψα με μαθηματική ακρίβεια.
Διαβάστε περισσότερα στο madamefigaro.gr
