Ο Γιώργος Παναγιώτου, ένα τσουπωτό αγοράκι 11 ετών με γυαλιά, Κυπριακής καταγωγής μπήκε στη νέα του τάξη στο σχολείο Bushey Meads του Λονδίνου. Την τάξη του Άντριου Ρίτζλεϊ που ήταν τότε 12 ετών. "Ποιος θα προσέχει το νέο παιδί;" ρώτησε ο δάσκαλος και ο Άντριου σήκωσε το χέρι, χωρίς να γνωρίζει τότε, τον ρόλο του στη ζωή του Τζορτζ. Αυτή είναι η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλευρά του ντοκιμαντέρ- το γεγονός πως φωτίζει τη φιλία των δύο αγοριών. "Υπήρξε κάτι καρμικό εκείνη τη στιγμή, δεν θα ήταν η ζωή μου ίδια, αν είχα κάτσει δίπλα σε ένα άλλο παιδί" ακούμε τον Τζορτζ Μάικλ να λέει στο ντοκιμαντέρ.
Ο Άντριου, με πατέρα που καταγόταν από την Αίγυπτο, ήταν ήδη ένα όμορφο αγόρι. Ήταν το πειραχτήρι της τάξης, αστείος, δυναμικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση. "Ήταν αλαζόνας" λέει στο ντοκιμαντέρ ο πατέρα του Τζορτζ, που δεν τον θεωρούσε καθόλου καλή επιρροή για τον γιο του. Εκείνος είχε φτάσει στη Μ. Βρετανία για να κάνει "προκοπή". Ο δικός του πατέρας ήταν βοσκός στην Κύπρο και έτσι ονειρευόταν για το παιδί του, ό,τι όλοι οι γονείς των ‘80’s: να γίνει γιατρός, λογιστής. Να σπουδάσει δηλαδή και να βρει μια "κανονική" δουλειά. Μάλιστα, κάποτε απαγόρευσε στον γιο του να αγοράζει δίσκους και να χρησιμοποιεί το πικ απ για να μην αναλώνεται στη φαντασίωση ότι θα γίνει μουσικός.
Τα δύο αγόρια όμως ταίριαξαν από την πρώτη στιγμή. Ο Άντριου τον είπε Yogi τον Γιώργο και η φιλία τους ξεκίνησε. Είχαν το ίδιο γούστο στη μουσική, έκαναν σκετσάκια και αστείες ραδιοφωνικές εκπομπές. Ο Yogi πατούσε στα χνάρια του Άντριου για να βρει τον εαυτό του. Αργότερα, όταν έγιναν διάσημοι και τα κορίτσια ούρλιαζαν στο πέρασμα τους, ο Τζορτζ Μάικλ είπε ότι δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι θα τον έβρισκαν όμορφο όπως τον Άντριου.
"Υπήρχαν δύο Άντριου" ακούμε να λέει ο ατζέντης τους Σάιμον Μπελ, "ο αληθινός και ο ψεύτικος" σχολιάζοντας τα πρώτα βήματα του Τζορτζ. Ήταν η φιλία και η αγάπη του Άντριου που βοήθησαν τον Τζορτζ να βρει σταδιακά τον εαυτό του. Μαζί πήγαιναν σχολείο, μαζί άκουγαν μουσική, μαζί ονειρευόντουσαν να κάνουν ένα συγκρότημα. Και το έκαναν στα 16 τους χρόνια, τους Executives -με άλλα τρία παιδιά. Το συγκρότημα όμως ναυάγησε γιατί οι υπόλοιποι βαριόντουσαν να πάνε στις πρόβες και στις συναυλίες.
Νεαροί πια, ο Άντριου και ο Τζορτζ, πήγαιναν σε βραδινά κλαμπ, περνούσαν καλά, χόρευαν και έκαναν στην πίστα…χορογραφίες. Χορεύοντας λοιπόν ο Τζορτζ φώναζε για πλάκα "Wham, bam”, γέλασαν και κράτησαν το όνομα για το νέο τους γκρουπ. "Οι Wham! ήταν μια αδελφότητα, ένα ανθρώπινο, απρόβλεπτο χάος" ακούμε τη φωνή του Άντριου να αφηγείται στο ντοκιμαντέρ.
"Οι Wham δεν θα μεγάλωναν ποτέ". Αυτό ήταν το Πιτερ-πανικό όραμα του συγκροτήματος.
Έγραψαν το δοκιμαστικό τους, 4 λεπτά όλο και όλο, στα 18 τους χρόνια, στο σαλόνι του σπιτιού του Άντριου- μ΄ένα μικρόφωνο στερεωμένο πάνω σε μια σκούπα. Μέσα σε αυτά τα 4 λεπτά περιλαμβανόταν και το Careless Whispers. Οι δισκογραφικές τους απέρριπταν η μία πίσω από την άλλη, μέχρι που έριξαν την κασέτα στο σπίτι ενός γείτονα τους που δούλευε σε δισκογραφική. Ήταν εκείνος που αναγνώρισε το ταλέντο τους και έτσι τα αγόρια υπέγραψαν σε ένα φτηνό καφέ το μεγάλο τους συμβόλαιο. Χωρίς να γνωρίζουν βέβαια ότι συναινούσαν να παίρνουν μόνο το 4% των εσόδων για κάθε τραγούδι τους.
Το μεγάλο τους χιτ ήρθε σχεδόν αμέσως, ήταν το Club Tropicana. Το 1983 πηγαίνουν στην Ίμπιζα για να κάνουν το βίντεο κλιπ. Κι εκεί, μακριά πια από το σπίτι, ο Τζορτζ καταλαβαίνει πως είναι ομοφυλόφιλος. Θα το πει στους φίλους του. Ο Άντριου θα τον αγκαλιάσει, αλλά όπως και οι υπόλοιποι τον συμβουλεύουν να μην το πει, φοβούμενοι όχι το κοινό, αλλά τον πατέρα του Τζορτζ. Ήταν όλοι 19 ετών.
Ωστόσο, ο ίδιος καταπιεζόταν. Για να επιβιώσει διοχετεύει όλη του την ενέργεια και τον εαυτό του στους Wham. Αρχίζει να γράφει υπέροχα τραγούδια και να παίρνει τα ηνία σε αυτό. Ο Άντριου ήταν παλιά εκείνος που έγραφε κυρίως. Το συζήτησαν ανοιχτά και ο Άντριου δέχτηκε να κάνει πίσω και να ακολουθήσει τη νέα πορεία που διέγραφαν για τους Wham τα τραγούδια του Τζορτζ. Ήταν μια θυσία που ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει ώστε να βοηθήσει τον φίλο του να βρει τον εαυτό του. Πόσο μάλλον όταν ό,τι έγραφε σχεδόν ήταν χρυσός.
"Εμένα η μουσική μας δεν με προσδιόριζε τόσο όσο εκείνον.. Για εκείνον τα τραγούδια γινόντουσαν το όχημα για το άτομο που ήθελε να είναι. Εγώ ήξερα ποιος ήμουν" ακούμε τον Άντριου να εξηγεί στο ντοκιμαντέρ.
Ο Τζορτζ εξελισσόταν, αποκτούσε αυτοπεποίθηση, έγινε ο Τζορτζ Μάικλ. Και άρχισε να λάμπει τόσο, που όχι μόνο βγήκε από τη σκιά του Άντριου, αλλά άρχισε να τον επισκιάζει εκείνον τώρα. Ο ίδιος δεν φαινόταν ωστόσο να δυσανασχετεί με αυτό. Ήταν άλλωστε ο καλύτερος φίλος του.
Η επιτυχία των Wham ήταν μυθική, τόσο στην Αγγλία όσο και παγκοσμίως αργότερα. Υπήρξαν το αντίπαλο δέος των Duran Duran. Άρχισε να τους παίρνει στα σοβαρά και ο καλλιτεχνικός κόσμος, συμμετείχαν στο LiveAid, τραγουδούσαν δίπλα στα big guns. Οι Wham θα ήταν μάλιστα το πρώτο συγκρότημα που τραγούδησε στην Κίνα, ένα κλειδί, που ξεκλείδωσε και τις... ΗΠΑ!
Κι είναι σχεδόν τρελό το γεγονός πως η διαδρομή τους διήρκησε μόλις… τέσσερα χρόνια. Κι έπειτα έληξε αγαπημένα και βελούδινα, με τους δυο τους να παραμένουν φίλοι. Δεν ήταν πια κολλητοί, αναπόφευκτα, έμειναν όμως πάντα φίλοι. Ο Τζορτζ ακολούθησε την solo, αστραφτερή πορεία του. Ο Άντριου προσπάθησε να γίνει οδηγός της Formula 1 και έπειτα ηθοποιός, αλλά δεν ευοδώθηκαν τα σχέδια του και επέλεξε να ζήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Οι δυο τους συναντιόντουσαν συχνά για να παίξουν... σκραμπλ, όπως είπε ο Ρίτζλεϊ μιλώντας για τον φίλο του και τις τελευταίες φορές που τον συνάντησε πριν τον θάνατό του. "Με είχε νικήσει την προηγούμενη εβδομάδα και εγώ ζητούσα την εκδίκησή μου", ανέφερε το έτερο μέλος του θρυλικού συγκροτήματος. "Μας πήγε ακριβώς πίσω… στην ουσία της σχολικής μας φιλίας. Ήταν ένα παιχνίδι που τον ενθουσίαζε όπως και σε εμένα. Αυτό συνέβη λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του", είπε.
O Τζορτζ Μάικλ πέθανε σε ηλικία 53 ετών στο σπίτι του στο χωριό Goring-on-Thames του Οξφορντσάιρ. Στις 3 Νοεμβρίου θα ενταχθεί στο Rock & Roll Hall of Fame κατά τη διάρκεια τελετής που θα πραγματοποιηθεί στο Barclays Center στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
"Θα ήταν δικαίως πολύ περήφανος και του αξίζει η θέση του εκεί", είπε ο Ρίτζλεϊ. "Ξέρετε, είναι ένας πραγματικός θρύλος και ένα είδωλο της σύγχρονης μουσικής… ήταν ίσως η καλύτερη φωνή και ο καλύτερος τραγουδοποιός της γενιάς του. Δεν υπάρχουν πολλοί που να ήταν τόσο καλοί όσο αυτός".
Όταν τον ρωτούν τι θα του έλεγε σήμερα αν ήταν στη ζωή ο τραγουδιστής γελώντας σημειώνει: "Τι θα του έλεγα; Ω, ας πάμε να πιούμε ένα ποτό".
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
