Ο Ντάνιελ Ντέι- Λούις είναι αναντίρρητα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, αν όχι ο καλύτερος. Η υποκριτική του ικανότητα έχει αφήσει εποχή και έχει άλλωστε αναγνωριστεί με μια ξεχωριστή τιμή: είναι ο μόνος ηθοποιός που έχει κατακτήσει 3 Όσκαρ καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου για τις ταινίες "Το αριστερό μου πόδι", "Λίνκολν", "Θα χυθεί αίμα".
Ο Βρετανός ηθοποιός, γιός του ποιητή Σεσίλ Ντέι- Λούις, έχει αποσυρθεί από την υποκριτική από το 2017, ασχολείται με την ξυλογλυπτική και ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας δίπλα στην σκηνοθέτρια και συγγραφέα Ρεμπέκα Μίλερ, κόρη του διάσημου συγγραφέα.
Μπορεί να απέχει πλέον από τα κινηματογραφικά δρώμενα (εξάλλου πάντοτε υπήρξε εξαιρετικά επιπλεκτικός με τις ταινίες που επέλεγε), αλλά κανείς δεν ξεχνά τις ερμηνείες του. Ο Ντάνιελ Ντέι-Λούις είναι όμως διάσημος και για τον τρόπο που δούλευε για κάθε ρόλο, σύμφωνα με τις επιταγές της "Μεθόδου", του συστήματος που ακολουθούσε πιστά. Έκανε εντατική προετοιμασία και πολλές θυσίες προκειμένου να επιτύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα στην ερμηνεία του.
Ας δούμε οκτώ κορυφαίες στιγμές της καριέρας του.
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι (1988)
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Μίλαν Κούντερα. Για τις ανάγκες της ταινίας ο Ντέι-Λούις, έμαθε τσεχικά και αρνήθηκε να βγει από τον ρόλο του, ακόμα και στα διαλείμματα των γυρισμάτων, για τον έναν μήνα που διήρκησαν.
Το αριστερό μου πόδι (1989)
Ίσως πρόκειται για την κορυφαία του ερμηνεία. Στην ταινία υποδυόταν τον Κρίστιν Μπράουν που δεν μπορούσε να μιλήσει και να περπατήσει, μπορούσε μόνο να κινεί το αριστερό του πόδι. Ο Ντέι-Λούις αποφάσισε να ζήσει κι εκείνος σε αναπηρική καρέκλα για εβδομάδες, ενώ οι συντελεστές έπρεπε να τον μεταφέρουν στο πλατό με τα χέρια και να τον βοηθάνε να ελίσσεται στα εμπόδια που έβρισκε. Και βέβαια κέρδισε το Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου για τη σπαρακτική ερμηνεία του.
Ο τελευταίος των Μοϊκανών (1992)
Για τις ανάγκες της ταινίας έγινε... κυνηγός. Έμαθε πώς να κυνηγά και να κινείται, αλλά και πώς να επιβιώνει μες στο δάσος, όπου έμεινε για ημέρες μόνος του. Έμαθε επίσης πώς να εντοπίζει τα ζώα, να τα γδέρνει, να φτιάχνει κανό και να ρίχνει βολές με όπλο. Επιπλέον, έτρωγε μόνο ό,τι είχε σκοτώσει ο ίδιος για όσο διάστημα διήρκησαν τα γυρίσματα... (Όσοι τυχόν έχετε δει τη γαλλική κωμωδία Call My Agent, στο Netflix θα θυμάστε το επεισόδιο που σατιρίζει τη συγκεκριμένη προετοιμασία).
Τα χρόνια της αθωότητας (1993)
Τότε ο ηθοποιός αποφάσισε να γυρίσει στη Νέα Υόρκη του 1870. Έμεινε για δύο μήνες στο ξενοδοχείο New York Plaza και ντυνόταν με ρούχα του 1800, ψηλό καπέλο, φράκο κλπ.
Στο όνομα του πατρός (1993)
Η μήπως αυτή ήταν η κορυφαία του ερμηνεία; Πάντως για να την επιτύχει έκλεισε τον εαυτό του στη... φυλακή. Έμεινε λοιπόν πολλές νύχτες κλειδωμένος σε απομόνωση σε κελί της εγκαταλελειμμένης φυλακής όπου έγιναν έπειτα τα γυρίσματα. Και κατόρθωσε να μείνει για 3 ημέρες χωρίς να κοιμηθεί καθόλου, προκειμένου να αποδώσει σωστά τη σκηνή της ανάκρισης. Μόνο αυτά!
Οι μάγισσες του Σάλεμ (1996)
Τότε που δεν... πλύθηκε. Αποφάσισε να ζήσει σε ένα από τα σπίτια- ρέπλικες των γυρισμάτων, χωρίς νερό και ηλεκτρικό προκειμένου να βιώσει πως ήταν να ζει κανείς τον 17ο αιώνα.
Ο Μποξέρ (1997)
Όπως ήταν λογικό για τον ίδιο, έγινε μποξέρ. Προπονήθηκε επαγγελματικά για 18 μήνες, και ακολούθησε πιστά τον τρόπο ζωής των μποξέρ. Ο προπονητής του είπε στο τέλος των γυρισμάτων ότι θα μπορούσε εύκολα να ασχοληθεί επαγγελματικά με το box. Mετά την ταινία, ο ηθοποιός αποσύρθηκε στην Ιταλία για μεγάλο χρονικό διάστημα και αφιερώθηκε στην τέχνη του υποδηματοποιού, μαθητεύοντας δίπλα σε τεχνίτες.
Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης (2002)
Η εποχή που έγινε... χασάπης. Έμαθε λοιπόν την τέχνη του χασάπη. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιλούσε σαν να ήταν πράγματι ο ήρωας που υποδυόταν, χωρίς να βγαίνει καθόλου από τον ρόλο του. Κι όχι μόνο αυτό. Τελικά έπαθε πνευμονία επειδή αρνιόταν πεισματικά να φορέσει παλτό για το κρύο, επειδή το θεωρούσε πολύ μοντέρνο για την περίοδο της ταινίας. Επίσης, όταν τού είχε δοθεί αγωγή, θρυλείται ότι την απέρριψε επίσης επειδή κι αυτή ήταν κάτι "μοντέρνο".
To μόνο που ευχόμαστε εμείς, ως θεατές, είναι να υπάρξει ένας ρόλος που θα τον δελεάσει να επιστρέψει στον κινηματογράφο έστω και για μία φορά.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
