O Μπρους γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1943 στο Ν. Τζέρσεϊ της Αμερικής. Η μαμά του, Αντέλ Αν, με καταγωγή από τη Ν. Υόρκη ήταν γραμματέας και πνεύμα αισιόδοξο. Ο Μπρους τη θυμάται να ανεβαίνει κάθε πρωί και να ετοιμάζεται, θυμάται το "κλικ" που έκανε η κασετίνα με την πούδρα της και το θρόισμα της φούστας της, πίστευε πως ο τρόπος που εμφανίζεις τον εαυτό σου στον κόσμο είναι σημαντικός. Την αγαπούσε (σ.σ στην εικόνα κάτω ο Μπρους με τη μητέρα του).
Ο πατέρας του, Μπρους, Ντάγκλας έκανε περιστασιακές δουλειές και υπήρξε κυρίως οδηγός ταξί. Πάλευε χρόνια με ψυχικές ασθένειες, η διάγνωση των οποίων δεν ήταν εκείνη την εποχή εύκολη.
Ήταν ένας άνθρωπος δύσκολος, απόμακρος, απειλητικός και η σχέση τους επηρέασε βαθιά τον νεαρό Μπρους. Ένιωθε πως ο πατέρας του τον έβλεπε ανταγωνιστικά, ένιωθε ότι δεν τον ήθελε, πως τον απέρριπτε. Άλλωστε πολλά από τα τραγούδια του αφορούν τη σύνθετη σχέση τους -όπως για παράδειγμα στο "Adam raised a Cain"- "κληρονομείς τις αμαρτίες, κληρονομείς τις φλόγες" αναφέρει στους στίχους του.
Ή στο σπαρακτικό Independence Day στο οποίο ο Μπρους τραγουδά "Δεν υπήρχε περίπτωση αυτό το σπίτι να χωρέσει τους δυο μας. Υποθέτω ότι ήμασταν πολύ ίδιοι".
Στην αυτοβιογραφία του, Born to Run, ο Μπρους θυμάται πως ο πατέρας του, όταν εκείνος αρρώστησε κάποτε, τού έκοψε τα μακριά του μαλλιά, προκαλώντας για πρώτη φορά σφοδρό ξέσπασμα του. "Σε μισώ" του είπε τότε. Θυμάται ότι ο πατέρας του και η μαμά του αποφάσισαν εκείνοι να φύγουν από το σπίτι όταν ήταν νέος και να μετακομίσουν αλλού. "Πρώτη φορά φεύγουν οι γονείς" λέει σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του.
Όμως, χτίζοντας το ίματζ του ως καλλιτέχνη σκεφτόταν και τον πατέρα του. Κάποτε είχε δει ένα όνειρο: πως σε μια συναυλία, ανάμεσα στο κοινό του βρισκόταν κι εκείνος. Κατέβηκε, πήγε κοντά του, τού έδειξε τη φιγούρα στη σκηνή και τού είπε "έτσι σε φαντάζομαι εγώ".
Βαθιά μέσα του ο Μπρους φοβόταν ότι θα καταλήξει σαν εκείνος. Φοβόταν τις ψυχικές νόσους που κυκλοφορούν στο DNA της ευρύτερης οικογένειας. Έτσι, δεν ήταν καθόλου έτοιμος όταν για πρώτη φορά στα τριάντα και κάτι έπαθε κατάθλιψη μετά το τέλος μιας μεγάλης τουρνέ. Ούτε ήταν έτοιμος όταν η σύντροφός του τού ανακοίνωσε για πρώτη φορά ότι θα γίνει πατέρας ο ίδιος.
Συχνά, στις συναυλίες του ο Μπρους μιλούσε για τη ζωή του, τις αναμνήσεις του, έλεγε ιστορίες. "Μπορούσα να δω την πόρτα της σήτας, μπορούσα να δω το τσιγάρο του πατέρα μου", είχε πει κάποτε στη σκηνή το 1976 στο Palladium της Νέας Υόρκης. "Αρχίζαμε να μιλάμε για το τίποτα. Πώς τα πήγαινα. Σύντομα με ρωτούσε τι νομίζω ότι κάνω με τον εαυτό μου, και πάντα καταλήγαμε να ουρλιάζουμε ο ένας στον άλλο".
Όπως συμβαίνει συχνά με τους πατέρες και τους γιους, η εχθρότητα εξανεμίστηκε με τα χρόνια. Μέχρι το 1979, έγραψε ο βιογράφος του Σπρίνγκστιν, Ντέιβ Μαρς, μιλούσε για τον πατέρα του "με στοργικό χιούμορ και ένα είδος έντονης ταύτισης".
Μετά την περιοδεία "Born in the U.S.A." το 1984-85, ο Springsteen και ο πατέρας του πέρασαν μια εβδομάδα ψαρεύοντας στο Μεξικό. Αυτός και η σύζυγός του Πάτι τού χάρισαν αργότερα τρία εγγόνια.
"Ο πατέρας μου και εγώ είχαμε μια σχέση αγάπης", είπε ο Springsteen στη δήλωσή του. "Με την οικογένεια γύρω του γιόρτασε τα 73α γενέθλιά του και οι γονείς μου πρόσφατα συμπλήρωσαν 50 χρόνια μαζί. Είχαν έναν ζεστό και στοργικό γάμο... Η μητέρα μου, οι αδελφές μου και εγώ τον αγαπάμε και θα μας λείψει πολύ" είχε πει ο σταρ όταν πέθανε ο πατέρας του.
Οι δυο άντρες πρόλαβαν όμως να συμφιλιωθούν. Κάποτε, λίγο πριν γίνει πατέρας ο Μπρους για πρώτη φορά, ο πατέρας και η μητέρα του ταξίδεψαν 800 χλμ για να τούς επισκεφθούν. Τότε, ο Ντάγκλας τού είπε "έχεις κάνει τόσα πολλά για εμάς". Και συνέχισε: "κι εγώ δεν σου έχω συμπεριφερθεί σωστά". Αυτή η αναγνώριση και η αποδοχή ήταν το βάλσαμο που περίμενε τόσα χρόνια ο σταρ για να ξεκινήσει η διαδικασία της συγχώρεσης.
Ο Ντάγκλας Σπρίνγκστιν, όπως και ο γιος του, δεν αισθανόταν άνετα με τα φώτα των μίντια. Δεν μίλησε ποτέ στον Τύπο για την επιτυχία του γιου του. Ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ήσυχα στη Δυτική Ακτή, καθώς ο Σπρίνγκστιν γινόταν αστέρι.
Σε ένα από τα τραγούδια για τον μπαμπά του, το "Walk Like a Man" του 1988, ο Σπρίνγκστιν ο Σπρίνγκστιν έγραψε:
"Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήμουν 5 χρονών...
να σε ακολουθώ στην παραλία
να εντοπίζω τα ίχνη σου στην άμμο.
Προσπαθώντας να περπατήσω σαν άντρας".
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
