Στις 10 Νοεμβρίου του 1923 γεννιόταν ένα κουταβάκι ράτσας Akita σε μια φάρμα κοντά στην πόλη Ōdate της Ιαπωνίας. Ο Χάτσικο. Το 1924, ο Hidesaburō Ueno, καθηγητής στο Tokyo Imperial University τον υιοθέτησε και τον έφερε μαζί του στην περιοχή Shibuya του Τόκιο για να μεγαλώσει μαζί με την οικογένειά του και να γίνει μέλος της. Από την αρχή άνθρωπος και σκύλος έγιναν αχώριστοι. Ο Χάτσικο συνήθιζε μάλιστα να περιμένει τον καθηγητή κάθε απόγευμα, όταν εκείνος επέστρεφε από τη δουλειά του με το τρένο.
Ακόμα και όταν πέθανε ο καθηγητής στις 21 Μαϊου του 1925 ο σκυλάκος συνέχιζε να παραμένει πιστός στο ραντεβού του για σχεδόν δέκα χρόνια. Έφτανε στον σταθμό του τρένου την ίδια ώρα με την ελπίδα ότι ο Hidesaburō θα εμφανιζόταν. Κάθε μέρα ως τις 8 Μαρτίου του 1935, όταν πέθανε ο ίδιος. Μέρα που πλέον έχει αφιερωθεί στη μνήμη του και στη μεγαλειώδη αγάπη και αφοσίωση που δίδαξε στους ανθρώπους. Το όνομά του σημαίνει "Κύριος οκτώ".
common rights
(O Χάτσικο με την οικογένειά του)
Ο ρόλος του Hirokichi Saito
Ένας από τους φοιτητές του καθηγητή, ο Hirokichi Saito που εξειδικεύτηκε στη μελέτη της ράτσας Akita και όταν κάποτε είδε τον σκύλο έξω από τον σταθμό του τρένου τον ακολούθησε για να διαπιστώσει ότι ζούσε στο σπίτι του πρώην κηπουρού της οικογένειας, Kozaburo Kobayashi.
Αρχικά ο Χάτσικο είχε δοθεί για υιοθεσία μακριά από την γειτονιά του, αλλά διαρκώς το έσκαγε για να γυρίσει πίσω και να περιμένει το αφεντικό του στον σταθμό. Το σπίτι του κηπουρού βρισκόταν κοντά σχετικά στο σπίτι του καθηγητή και δεν απείχε πολύ από τον σταθμό κι έτσι βρήκε καταφύγιο εκεί.
Πρέπει δε να σημειωθεί πως πριν γίνει διάσημος ο Χάτσι τόσο οι εργαζόμενοι στον σταθμό του τρένου όσο και περαστικοί του φερόντουσαν εχθρικά, όπως συμπεριφέρονται οι περισσότεροι άνθρωποι στα ανεπιθύμητα αδέσποτα χωρίς να συνειδητοποιούν σε πόσο σκληρές συνθήκες ζουν ή τι μπορεί να τούς συμβαίνει.
Τελικά, ο Hirokichi Saito έμαθε την ιστορία του Χάτσικο από τον κηπουρό. Έκτοτε επισκεπτόταν τον σκύλο σε τακτά διαστήματα και δημοσίευε άρθρα για την απίστευτη αφοσίωση του σκύλου στον άνθρωπό του. Όταν άρθρο του Hirokichi Saito, ο οποίος ήταν και πρόεδρος της Ένωσης για τη διατήρηση του γιαπωνέζικου σκύλου, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Asahi Shimbun σχετικά με το πώς κακοποιείται ο σκύλος από τον κόσμο, παρά το μεγαλείο της ψυχής του, τότε άλλαξαν όλα.
Ο Χάτσικο έγινε διάσημος και άνθρωποι άρχισαν να τον ταϊζουν και να τον φροντίζουν. Μάλιστα τότε προστέθηκε η κατάληξη -ko στο όνομά του (μέχρι τότε ήταν Hachi, όπως και ο τίτλος της ταινίας με τον Ρίτσαρντ Γκιρ στον ρόλο του καθηγητή), κατάληξη που δηλώνει σεβασμό προς το πρόσωπο που απευθύνεται. Έτσι ο Hachi έγινε Hachiko.
Βρέθηκε στα αποκαλυπτήρια του αγάλματός του
Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να φτιάχνεται άγαλμα για να τιμηθεί κάποιος όσο ζει ο ίδιος, αλλά στην περίπτωσή του συνέβη. Γλύπτης ήταν ο Teru Ando που γνώριζε τον Χάτσικο, έτσι ο σκυλάκος ήταν παρών στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος το 1934. Όμως κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, έλιωσαν το άγαλμά του (όπως και σχεδόν όλα) για να χρησιμοποιήσουν το μέταλλο. Αμέσως μετά τον πόλεμοε ο γιός του γλύπτη φρόντισε να φτιάξει ένα νέο άγαλμα, αυτό που υπάρχει ακόμα σήμερα στην Shibuya. Το ίδιο συνέβη και με το άγαλμά του στον σταθμό του τρένου Odate, το οποίο ξαναφτιάχτηκε το 1967.
Ο θάνατος του Χάτσικο
Ο Χάτσικο πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935, σε ηλικία 11 ετών. Βρέθηκε σ' έναν δρόμο της Shibuya. Στις 11 Μαρτίου οι γιατροί κατέληξαν ότι πέθανε από καρκίνο και από μόλυνση που προκαλείται από παράσιτα.
Μετά τον θάνατό του το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες θάφτηκαν δίπλα στον τάφο του αφεντικού του, του καθηγητή , στο κοιμητήριο Aoyama, στο Τόκιο. Κι έτσι σκύλος και άνθρωπος ενώθηκαν και πάλι.
Από την γούνα του δημιουργήθηκε ένα ομοίωμα του που βρίσκεται στο National Science Museum of Japan στην περιοχή Ueno.
Ο Χάτσικο έμεινε στην ιστορία για την μυθική αγάπη, την αφοσίωση και τον σεβασμό στον καθηγητή Hidesaburō Ueno.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
