Ο Ιταλικός κινηματογράφος επιστρέφει στην Αθήνα. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, η Cinecittà, η πολιτιστική πρωτοβουλία της Πρεσβείας της Ιταλίας Tempo Forte και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών φέρνουν και πάλι το άρωμα της Ιταλίας στην μεγάλη οθόνη παρουσιάζοντας δώδεκα νέες ιταλικές ταινίες από τα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ με σημαντικά βραβεία στις αποσκευές τους. Έτσι, το 2ο αφιέρωμα Cinema made in Italy/Athens θα πραγματοποιηθεί στις 21 με 27 Oκτωβρίου, στη μεγάλη αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος προβάλλοντας ό, τι πιο φρέσκο έχει να παρουσιάσει το ιταλικό σινεμά σήμερα. Ανάμεσα στους νέους σκηνοθέτες και η Μόνικα Ντούγκο, με το ντεμπούτο της, την ταινία "Σαν τις χελώνες", στην οποία πρωταγωνιστεί επίσης.
Πρόκειται για την ιστορία του Daniele, της Lisa, της Sveva και του μικρούλη Paolo, μιας φαινομενικά τέλειας μεσοαστικής οικογένειας που ζει σε ένα όμορφο σπίτι στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης. Όμως μια μέρα ο σύζυγος αδειάζει την ντουλάπα και φεύγει. Εκεί, στην ντουλάπα θα βρει καταφύγιο η σοκαρισμένη μητέρα. Θα πάρει το μαξιλάρι και την κουβέρτα της, θα φτιάξει ένα μίνι σπιτικό μες στο δωμάτιό της, δεχόμενη δε και επισκέψεις- εξάλλου πρόκειται για μια ταινία με δόσεις χιούμορ. Η Sveva, η δεκαεξάχρονη κόρη, κάνει τα πάντα για να βγάλει τη μαμά της από την ντουλάπα προκειμένου να συνεχίσουν τη ζωή τους.
-Πυρήνας της ταινίας είναι ένα ακόμη διαζύγιο, κάτι πολύ συνηθισμένο πλέον στις σύγχρονες κοινωνίες. Ωστόσο είναι ένα τραγικό γεγονός για την οικογένεια που το βιώνει. Κατά τη γνώμη σας τι είναι σημαντικό να θυμούνται όσοι περνούν από αυτή τη δοκιμασία;
Θυμάμαι έναν ψυχολόγο να λέει: "το διαζύγιο δεν είναι και το τέλος του κόσμου". Αυτό είναι αλήθεια, όμως για κάποιον ο γάμος του μπορεί να είναι όλος ο κόσμος, η οικογένεια είναι ένας κόσμος, ιδίως για τα παιδιά. Κατά τη γνώμη μου το διαζύγιο είναι το τέλος ενός τμήματος του προσωπικού μας κόσμου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το βιώσεις, χωρίς να κρύβεις την αδυναμία και τη θλίψη, χωρίς να προσποιείσαι ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά να θυμάσαι πως όλα τα πράγματα ενδέχεται να αλλάξουν. Η ζωή είναι μια διαρκής αλλαγή.
-Πώς σκεφτήκατε την ευφυή ιδέα της ντουλάπας;
Δυστυχώς έχω βιώσει και εγώ εγκατάλειψη και βρήκα κι εγώ κυριολεκτικά την ντουλάπα άδεια. Αυτή η εικόνα δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου και από τα συναισθήματά μου. Ένιωσα τρομερή έλξη για αυτόν τον άδειο χώρο, ακόμα και θλιβερό χώρο θα έλεγα. Τον άφησα κενό για μήνες.
-Είναι πολύ ενδιαφέρουσα και η δική μας πορεία, των θεατών. Στην αρχή σκεφτόμαστε "μα τι κάνει εκεί; Πάει και ζει μες στην ντουλάπα;" κι έπειτα, καθώς προχωράει η ταινία, δεν μοιάζει κακή ιδέα, φαίνεται να κρύβει θαλπωρή. Έχουμε άραγε κι εμείς οι ενήλικες δικαίωμα σε tantrum που και που;
Κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή. Η Λίζα είναι "ενήλικη" μέχρι εκείνη τη στιγμή. Φροντίζει την οικογένειά της κλπ. Δεν είναι μια γυναίκα που πέφτει σε tantrum, αλλά δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Και έξω από τον εαυτό της και πολύ περισσότερο μέσα. Δεν σχεδίασε αυτή την αντίδραση, ακολούθησε το ένστικτό της. Και ναι θα έλεγα πως όλοι έχουμε το "δικαίωμα" να κάνουμε tantrum που και που.
-Θα συμφωνούσατε πως στην ταινία η αφήγηση γίνεται μέσα από θηλυκή οπτική;
Συμφωνώ απολύτως. Την επόμενη φορά θα μπορούσαμε να τη διηγήθουμε από την πλευρά του πατέρα και ίσως είχαμε κάποιες εκπλήξεις. Τώρα όμως επέλεξα τη γυναίκεια φωνή, τη γυναικεία ματικά, αν και είμαι η λιγότερο φεμινίστρια στον κόσμο.
-Τι εννοείτε ότι δεν είστε φεμινίστρια; Οι Ιταλίδες γυναίκες (και όλες οι Μεσόγειες θα έλεγα) είναι γνωστές για τη δύναμη και το σθένος τους. Δεν είναι λέτε έτσι; Ήταν στόχος σας να προκαλέσετε αυτή την άποψη;
Λατρεύω αυτή την ερώτηση. Διαφωνώ με την ιδέα της superwoman. Κάποιες γυναίκες είναι, κάποιες όχι. Είναι γεγονός πως οι γυναίκες έχουν αστείρευτες πηγές για να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν τα προβλήματα, αλλά αυτό δεν είναι προφανές. Αυτό εννοώ μιλώντας για "αντι- φεμινισμό". Εννοώ παρακαλώ όλες μας να δείχνουμε την ευαλωτότητα μας, όχι μόνο τις υπερδυνάμεις μας.
-Τέλος ήθελα να σταθώ και λίγο στο χιούμορ. Πιστεύετε ότι μπορεί να μας σώσει κυριολεκτικά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές;
Το χιούμορ πάντα μας σώζει. Συνηθίζω να λέω: λειτουργώ με σοβαρότητα, αλλά δεν παίρνω ποτέ τόσο σοβαρά τον εαυτό μου. Το να γελά κανείς με τις καταστάσεις είναι το πρώτο βήμα για να τα ξεπεράσει και ο μόνος δρόμος, που γνωρίζω τουλάχιστον εγώ. Χωρίς να ξεχνάω τον πόνο, χωρίς να βιάζομαι, αλλά να περιμένω, αν μπορώ μάλιστα χαμογελώντας, ακόμα καλύτερα.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
