Το γυναικείο σώμα, η σεξουαλικότητα, ένα στήθος, ζουμερά χείλη. Το "αδύναμο ή ωραίο φύλο" ήταν πάντα θύμα της κοινωνίας και αυτό φυσικά κανονικοποιήθηκε και στον κινηματογράφο.
Η Νίνα Μένκες στρέφει την κάμερά της στην ιστορία του σινεμά και χρησιμοποιεί αποσπάσματα από 175 ταινίες, όπως το "Μάτια Ερμητικά Κλειστά" και "η Ωραία Κοιμωμένη". Αποδεικνύει πώς η οπτική γλώσσα του σινεμά συνδέεται άρρηκτα με την επαγγελματική διάκριση κατά των γυναικών και ένα περιβάλλον σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης.
Το ντοκιμαντέρ βασίζεται στη γνωστή ομιλία της Menkes, "Sex & Power: The Visual Language of Cinema" και έκανε πρεμιέρα στο Sundance Film Festival. Βασικός σκοπός είναι να δείξει το πώς οι λήψεις που μέχρι σήμερα θεωρούνται κλασικές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πατριαρχικό βλέμμα που βλέπει τις γυναίκες ως αντικείμενο για χρήση, υποστήριξη και απόλαυση. "Αν η κάμερα λειτουργεί ως θηρευτής, το ίδιο ισχύει και για την κουλτούρα μας", ακούγεται στο trailer.
Θα δούμε επίσης συνεντεύξεις από επώνυμες γυναίκες και non-binary επαγγελματίες της βιομηχανίας, όπως οι Julie Dsh, Rosana Arquette, Penelope Spheeris και Joey Soloway.
Από την απεικόνιση συγκεκριμένων σημείων του γυναικείου σώματος μέχρι την άνοδο του #MeToo, το Brainwashed υφαίνει βασικές θεωρίες του φεμινισμού.
Στην πραγματικότητα, αυτό το ντοκιμαντέρ σε ενθαρρύνει να δεις με νέο τρόπο όλες τις ταινίες που είχες μάθει να θεωρείς κανονικές. Ακόμα και αν πάρει καιρό μέχρι να έρθει η αλλαγή στον κινηματογράφο, είναι μία πολύ σημαντική αρχή.
Από το 2017, το κίνημα #MeToo και τα γνωστά πλέον περιστατικά κακοποίησης εις βάρος αμέτρητων γυναικών από τον Χάρβι Γουάινστιν έχουν θέσει πολλά υπό αμφισβήτηση στον χώρο του κινηματογράφου. Σε αυτό το ντοκιμαντέρ (αξιοποιώντας τη βασική θέση της θεωρητικού του φεμινιστικού κινηματογράφου Λόρα Μάλβεϊ, η οποία έχει γράψει εκτενώς για την αντικειμενικοποίηση και τη σεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος), η σκηνοθέτις εξηγεί πώς αισθητικές αποφάσεις όπως η κίνηση της κάμερας ή ο φωτισμός επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις γυναίκες στην οθόνη, αλλά και πώς ο σχεδιασμός των πλάνων λειτουργεί ως εργαλείο και αντανάκλαση των σχέσεων εξουσίας.
Αναλύοντας σκηνές από τα 120 χρόνια της ιστορίας του κινηματογράφου, η Μένκες απομυθοποιεί πολλές καλτ ταινίες του ανεξάρτητου σινεμά – άλλωστε η κινηματογραφική γλώσσα που έχει διαμορφώσει η πατριαρχία δεν έχει κατακτήσει μόνο το Χόλιγουντ.
