Εάν η πρόκληση του κοινού είναι ο μοναδικός τρόπος να βελτιωθεί το πνευματικό και αισθητικό του επίπεδο, τότε ο Γιάννης Ξανθούλης έχει πολλή δουλειά να κάνει: ο ίδιος λέει πως "όλο αυτό που ονομάζουμε ή θεωρούμε πολιτισμό αφορά περίπου 95.000 ανθρώπους, και ούτε". Συνεπώς, όσο προκλητικό κι αν είναι το νέο του βιβλίο, όσο κι αν τσαλακώνει γελώντας τα χρηστά ήθη, όσο κι αν μαστιγώνει τον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας με το καμουτσίκι του χιούμορ του, είναι πολλοί αυτοί που παραμένουν αλώβητοι από τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό γενικότερα – πάρα πολλοί.
Ωστόσο, κυριολεκτικά, κάνει ό,τι μπορεί. Η ιστορία που αφηγείται στο βιβλίο του είναι ενδεικτική των προκλητικών του προθέσεων: σ’ ένα άθλιο, μίζερο, φτωχό, άγονο και σκονισμένο χωριό της τιμημένης ελληνικής επαρχίας, ένας χωρικός ειδοποιείται από δικηγόρους πως ένας μακρινός του συγγενής, που είχε φύγει μικρός από το χωριό πριν από πολλά χρόνια καταφέρνοντας να καζαντίσει στη ξενιτιά ως ηθοποιός, κληροδοτεί με τη διαθήκη του κάμποσα λεφτουδάκια σ’ αυτόν, και πολύ περισσότερα στο χωριό. Κέντρο Υγείας, έργα εξωραϊσμού και άλλα πολλά, που θα αλλάξουν άρδην προς το καλύτερο το βιοτικό επίπεδο των συγχωριανών του. Με έναν όρο όμως: να αναγερθεί ένα Μουσείο αφιερωμένο στην υποκριτική καριέρα του ευεργέτη.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
