Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1888 στην Αθήνα. Ποιητής της περιόδου του Μεσοπολέμου, ένας από τους "καταραμένους" και "ιδανικούς αυτόχειρες" της λογοτεχνίας μας. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής. Γνωστός στην τότε αθηναϊκή κοινωνία για τις εκκεντρικές εμφανίσεις και τη δεδηλωμένη ομοφυλοφιλία του.
Ο εθισμός του στις ναρκωτικές ουσίες, οι κακουχίες της κατοχής και τα σοβαρά βιοποριστικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, αφού είχε εξανεμίσει την οικογενειακή του περιουσία, τον οδήγησαν στην αυτοκτονία στις 7 Ιανουαρίου του 1944 στο σπίτι του στα Εξάρχεια.
Η ποίησή του έχει σαφείς επιρροές από το ρεύμα του αισθητισμού, με πρότυπο τον Όσκαρ Ουάιλντ. Οι στίχοι του τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα τολμηροί και με έντονα μελαγχολικό τόνο. Ο Λαπαθιώτης ασχολήθηκε επίσης με το λογοτεχνικό δοκίμιο, τη μετάφραση, τη μουσική σύνθεση, ενώ, τέλος, έγραψε και θεατρικά έργα. Ποιήματά του έχουν μελοποιήσει συνθέτες, όπως οι Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Ζαμπέτας, Νίκος Ζιώγαλας, Νίκος Ξυδάκης, Νότης Μαυρουδής, Κώστας Λειβαδάς, κ.α.
Eρωτικό
Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…
Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.
Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,
και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,
αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,
σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!
Ο Λαπαθιώτης έγραψε το ποίημα αυτό το 1928 για τον Κώστα Γκίκα, που ήταν κι ο μεγάλος έρωτάς του. Άλλωστε, το "Ερωτικό" έχει ακροστιχίδα που σχηματίζει το όνομα "Κώστας Γκίκας".
Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Νίκο Ξυδάκη. Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη: