Uberness: Ο Καλλίδης σερβίρει το πιο καθαρό «βρώμικο» στην καρδιά του πιο cult σκηνικού

Προορισμός: Λαχαναγορά του Ρέντη. Νωρίς το βράδυ, μέσα στους άδειους, αλλά καλοφωτισμένους δρόμους, με τις αμπαρωμένες νταλίκες και τα κλειστά μανάβικα (ψαράδικα, κρεοπωλεία κ.λπ.), ένα μόνο μαγαζί δείχνει να έχει ζωή. Κάτω από την τεράστια λευκή τέντα, με την επιγραφή «Uberness», μικρές παρέες χρωματίζουν τις λευκές πλαστικές καρέκλες (ναι, αυτές που πάνω στα Datsun ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα). Απέναντι από αυτά παρκαρισμένες μηχανές υψηλού κυβισμού, τζιπάκια και σμαρτάκια, σε απόλυτο κοντράστ με τις νταλίκες. Και αυτό είναι δεν είναι το μόνο κοντράστ που συναντά κανείς στο Uberness.

Μοιάζει με μεταμοντέρνο fast-food, αλλά δεν είναι. Μοιάζει με industrial κρεοπωλείο, αλλά δεν είναι. Μοιάζει με X-Large καντίνα, αλλά δεν είναι.

Μήπως τελικά είναι αυτό που γράφτηκε στα σόσιαλ; Δηλαδή μια cult πρόταση για τους λάτρεις του street food; Ή το ανάποδο: μια street food πρόταση για τους λάτρεις του cult;

Cult γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Cult είναι τα μεταμεσονύχτια τσιφτετέλια στου Καρλατήρα (στον παραδίπλα δρόμο), cult είναι το ringtone «Στανίση» στο κινητό του χασάπη, cult είναι ο μανάβης που τρώει πατσά στο μαγειρειό του Βόλακα. Και τέλος, cult είναι η Λαχαναγορά μετά τη 1.00, τότε που οι θαμώνες του Uberness την εγκαταλείπουν. Παραφράζοντας τους στίχους του Κραουνάκη, το cult δουλεύει κι η νύχτα τρίζει/σε ξενιτεύει και σε γυρίζει, γιατί είσαι cult/Γιατί το cult ό,τι και να ’σαι/άμα δεν το ’χεις, να το φοβάσαι.

Ένα μαγαζί που λέγεται -άρα και δηλώνει- «Uberness» (δηλαδή «ανώτερο»), δεν μπορεί να είναι cult. Uberness είναι τα αβοκάντο με τη sour cream (βλ. σαλάτα Guacamole), τα γαλλόφωνα γλυκά όπως το Grand Gateau (τηγανητό κρουασάν με κανέλα, ζάχαρη και σοκολάτα με πραλίνα) και η σαμπάνια Veuve Clicquot. Ευνόητο είναι φυσικά πως δεν απευθύνεται στους θαμώνες της Λαχαναγοράς – έστω κι αν η σαμπάνια σερβίρεται σε πλαστικό ποτήρι. Δεν απευθύνεται καν στους οπαδούς της καντίνας και του βρώμικου, παρόλο που δηλώνει πως έμπνευσή του είναι οι καντίνες της Εθνικής Οδού. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν διανυκτερεύει, αλλά επιλέγει το mainstream ωράριο: 12.00 το μεσημέρι με 1.00 το βράδυ.

Τελικά ίσως να είναι μια «avant-garde καντίνα», όπως δηλώνει ο εμπνευστής του Uberness Βασίλης Καλλίδης. Μη ρωτάτε τι δουλειά έχει το avant-garde καταμεσής του cult. Η απάντηση βρίσκεται μόνο στο μυαλό του δημοφιλούς σεφ, που έχει αποδείξει -μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές και τα βιβλία του- την αγάπη του στο cult: στο αληθινό φαγητό του δρόμου, στις λαϊκές αγορές, στα «βρώμικα» της Αθήνας και στις καντίνες της Εθνικής Οδού.

Παραμερίζοντας λοιπόν τους… επικίνδυνους όρους, ας καταλήξουμε σε έναν πιο ασφαλή ορισμό: Το Uberness είναι το νέο πρωτότυπο εγχείρημα ενός σεφ που αγαπά τις πρωτοτυπίες. Είναι ένα self-service εστιατόριο (ας αποφύγουμε το très chic όρο «restaurant») με ημερομηνία λήξης, δηλαδή μετράει αντίστροφα τις μέρες μέχρι να κλείσει ένα χρόνο ακριβώς και μετά τίτλοι τέλους. Δηλαδή, για να μιλάμε και σωστά ελληνικά, είναι το γνωστό «pop-up restaurant» - τελικά δεν αποφύγαμε τον όρο.

• Το πλαστικό που βασιλεύει στα τραπέζια, στις καρέκλες, στους δίσκους, στα ποτήρια, στα μαχαιροπίρουνα. Μην ξεχνάς πως βρίσκεσαι στη Λαχαναγορά, πως η έμπνευση είναι οι καντίνες της Εθνικής Οδού και πως το πλαστικό ταιριάζει αισθητικά με τις σκουριασμένες δοκούς, τις λάμπες φθορίου και το ΥΠΕΡ-κρεοπωλείο απέναντι.

• Τον παλιό νιπτήρα σε μια γωνιά του τοίχου. Δεν είναι από τα readymades του Duchamp, είναι από το κρεοπωλείο που στεγαζόταν παλιότερα εδώ. Για την ακρίβεια, ήταν τρία κρεοπωλεία που ενώθηκαν για τις ανάγκες του Uberness.

• Τους θαμώνες που μοιάζουν έτοιμοι να επιβιβαστούν σε σκάφη και Catamaran. Το σκηνικό με τους φαρδείς δρόμους, τους τεράστιους προβολείς, το πλακόστρωτο έμπροσθεν και τις παρκαρισμένες νταλίκες σε ταξιδεύει στο λιμάνι της Τζιας ή της Μυκόνου – ό,τι προτιμάς. Καλοκαίρι είναι, κάτσε έξω, φάε το hot-dog σου, πιες την μπίρα σου και ονειρέψου ότι περιμένεις το επόμενο πλοίο.

• Σου αρέσει το «βρώμικο», αλλά είσαι και σιχασιάρης/α. Στο Uberness τα πάντα είναι ολοκάθαρα και ολόφρεσκα. Μην ξεχνάμε πως το μαγαζί έχει μες στα πόδια του τις καλύτερες πρώτες ύλες.

• Σου αρέσει το «βρώμικο», αλλά δεν το ομολογείς. Εδώ δεν θα τσαλακώσεις την γκουρμέ εικόνα σου που με τόσο κόπο έχεις χτίσει.

• Τρελαίνεσαι να δαγκώνεις την κρούστα από λίπος και αυτή να κολλάει στα δόντια σου. Εδώ θα βρεις τις πιο λιπαρές πανσέτες με την πιο τραγανή κρούστα. Προσοχή μόνο στις όψεις πορσελάνης. Κινδυνεύουν σφόδρα στο δάγκωμα.

• Θέλεις να εντυπωσιάσεις τη νέα σου κατάκτηση (αν είσαι άντρας) με τις ψαγμένες ιδέες σου, αλλά δεν θέλεις και να ξοδευτείς. Με 30€ έχεις πατάτες, σαλάτα Guacamole, κεφτεδάκια, τραγανές χοιρινές πανσέτες και δυο μπίρες. Μην ξεχάσεις να πάρεις το νουμεράκι σου κατά την παραγγελία και να έχεις το νου σου όταν σε φωνάξουν. Φρόντισε να μεταφέρεις τον (πλαστικό) δίσκο με κάποιο στυλ μέχρι το τραπέζι.

• Είσαι πλούσιος, αλλά κατά βάθος απλός και ταπεινός άνθρωπος. Επιτέλους, έχεις βαρεθεί να πίνεις τη σαμπάνια σε κρυστάλλινα ποτήρια και να ακούς εκείνο το ενοχλητικό «γκλιν» στο τσούγκρισμα. Άσε που η λαδωμένη δακτυλιά από την πανσέτα ταιριάζει καλύτερα στο πλαστικό ποτήρι.

• Νοσταλγείς τα Πάσχα στο εξοχικό στη Λούτσα, με τις πλαστικές καρέκλες και τα ποτήρια μιας χρήσης.

• Είσαι από αυτούς/ές που κρατάνε ατζέντα με γαστρονομικές διευθύνσεις, από τρατορίες και γκουρμέ restaurants μέχρι ταβερνεία και γυράδικα.

• Θέλεις να εντυπωσιάσεις εκείνο το φίλο που καμώνεται τον περιηγητή γεύσεων κι έχει πρότυπά του τον Ηλία Μαμαλάκη και τον Gordon Ramsay.

• Έχεις το τέλειο άλλοθι να επισκεφθείς τη Λαχαναγορά χωρίς να συγχρωτιστείς με τους Λαχαναγορίτες. Μη σκιαχτείς αν σου φανεί σαν παγωμένη σκηνή από αμερικάνικο θρίλερ γυρισμένου στις Δυτικές Πολιτείες. Είναι πιο ασφαλής και από την Ηρώδου Αττικού.

• Του χρόνου τέτοια εποχή και για πολλά χρόνια μετά, θα λες: «Τι; Δεν πήγατε στο Uberness; Κρίμα που δεν το προλάβατε».