Να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν πρόκειται για καμία ταινία τύπου «Μόνος στο σπίτι». Είχα άρρωστα το 9χρονο και το 5χρονο παιδί μου. Είχα επίσης το 7χρονο με μια δραστηριότητα κηπουρικής στις 10 το πρωί. Το 7χρονο δεν ήθελε να τη χάσει για τους δικούς του λόγους. Δεν ήθελα ούτε εγώ να τη χάσει. Σύμφωνα με το Google Maps, η δραστηριότητα κηπουρικής βρίσκεται σε απόσταση 4 λεπτών με το αυτοκίνητο από το σπίτι.
Δεν ήθελα να σέρνω μαζί μου δύο άρρωστα παιδιά για αυτή τη σύντομη περιπέτεια.
Έτσι έκανα ό,τι θα έκανε οποιαδήποτε μητέρα από τα 80s.
Ρύθμισα το τηλέφωνό μου έτσι ώστε το 9χρονο να χρειαζόταν να πατήσει μόνο ένα κουμπί για να με καλέσει. Βεβαιώθηκα πως ήξερε ότι υπήρχαν εργάστες στον (ήρεμο, συνοικιακό) δρόμο της γειτονιάς. Του είπα να μην ανοίξει την πόρτα σε κανέναν. Έβαλα παιδικά στην τηλεόραση και τους ζήτησα, ό,τι κι αν συμβεί, να μείνουν στον καναπέ. Τους είπα ότι θα επιστρέψω.
Ανασήκωσαν τους ώμους τους.
Φόρτωσα το 7χρονο στο αυτοκίνητο και τους άφησα μόνους στο σπίτι.
Η συνολική διάρκεια των κομματιών που έπαιζαν στο ραδιόφωνό μου στη διαδρομή με το αυτοκίνητο ήταν 6 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα. Όταν πήγα να πάρω τον μεσαίο γιο μου δύο ώρες μετά, έχοντας λάβει τα ίδια μέτρα, φωτογράφισα το ρολόι του φούρνου μου (μια πιο ακριβής μέθοδος). Έλειψα για 9 λεπτά: έπρεπε να περιμένω στην κίνηση. Έμειναν μόνοι τους στο σπίτι για περίπου 7 και 9 λεπτά, αντίστοιχα.
Κανένας δεν τραυματίστηκε. Το σπίτι μου δεν κάηκε. Τα παιδιά δεν κουνήθηκαν κυριολεκτικά από τον καναπέ.
Ο 9χρονος μου είπε ότι ένιωσε περήφανος που έμεινε μόνος του στο σπίτι γιατί «ήταν ωραίο, αν και βαρετό» και πως ένιωσε «απόλυτα ασφαλής – τα σκυλιά ήταν εδώ, και θα σου τηλεφωνούσα αν συνέβαινε κάτι». Όταν τον ρώτησα αν θα ήθελε να ξαναμείνει μόνος, η απάντησή του ήταν ένα ενθουσιώδες: «ΝΑΙ!» και με παρακάλεσε να ξαναβγώ.
Όχι, όχι ακόμα.
Κανένας δεν τραυματίστηκε. Το σπίτι μου δεν κάηκε. Τα παιδιά δεν κουνήθηκαν κυριολεκτικά από τον καναπέ.
Ο 5χρονος επίσης είπε ότι ένιωθε απόλυτα ασφαλής όταν έμεινε μόνος, ότι ήξερε πως θα γυρνούσα πίσω (με κοίταξε σαν να ήμουν ανόητη όταν του έκανα αυτή την ερώτηση) και ότι του άρεσε που έμεινε μόνος στο σπίτι γιατί ένιωθε ασφαλής με τον αδερφό του. Όταν τον ρώτησα τι έκανε εκείνη την ώρα, απάντησε ότι απλά έβλεπε τηλεόραση.
Σαφώς δεν ήταν μια επικίνδυνη κατάσταση, ήμουν σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από το σπίτι και μπορούσαν να με βρουν στο τηλέφωνο. Δεν υπάρχουν νόμοι στην πολιτεία μου που απαγορεύουν να αφήνουμε παιδιά μόνα στο σπίτι.
Εμπιστεύομαι τον 9χρονό μου ότι δεν θα βάλει φωτιά, δεν θα αφήσει σε έναν ξένο να μπει στο σπίτι, δεν θα κάνει τηλεφωνικές φάρσες, δεν θα κάνει οτιδήποτε ανόητο όσο λείπω. Ανέλαβε την ευθύνη του να μείνει μόνος στο σπίτι και την πήρε στα σοβαρά. Ίσως κάποιο άλλο 9χρονο παιδί να μην είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω. Δεν είμαι μητέρα του δικού σας παιδιού. Μόνο του δικού μου, που είναι έτοιμο.
Όταν ήμουν 9, η δική μου μητέρα με άφηνε σπίτι μόνη για τόσο σύντομες περιόδους (επίσης με άφηνε μόνη στο αυτοκίνητο, αλλά αυτή είναι μια άλλη υπόθεση). Ποτέ δεν έκανα τίποτα επικίνδυνο. Και τότε που σκαρφάλωσα στην στέγη, πέταξα αντικείμενα από τα παράθυρα του δεύτερου ορόφου, που έκοψα το πόδι μου αρκετά βαθιά για να αφήσω ένα ίχνος από αίμα, που έβαλα φωτιά στο δωμάτιό μου ή που έσπασα το δάχτυλο του αδερφού μου – σκόπιμα, κυρίως; Σίγουρα ήταν και η μαμά μου στο σπίτι όταν συνέβησαν όλα αυτά. Όταν έλειπε, ήμουν τύπος και υπογραμμός.
Γιατί; Επειδή εκτιμούσα την ανεξαρτησία και την εμπιστοσύνη που μου παραχωρούσε. Ήταν σημαντικό να ξέρουν οι γονείς μου ότι μπορούσαν να με εμπιστευτούν όταν ήμουν μόνη. Έτσι, ήμουν πάντα, μα πάντα καλή όταν έλειπαν.
Τώρα θα πείτε ότι είμαι παράλογη.
Τώρα θα πείτε ότι είμαι ανεύθυνη.
Τώρα θα πείτε ότι δεν μου αξίζει να έχω παιδιά.
Τώρα θα πείτε ότι θα μπορούσε το μεσαίο παιδί να χάσει τη δραστηριότητα ή να σύρω και τα άλλα δύο μαζί, αφού ήταν τόσο καταραμένα κοντά.
Αρνούμαι να δεχτώ οποιαδήποτε από αυτές τις υποθέσεις.
Όταν έλειπε η μαμά μου, ήμουν τύπος και υπογραμμός. Γιατί; Επειδή εκτιμούσα την ανεξαρτησία και την εμπιστοσύνη που μου παραχωρούσε
Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι ικανά για πολύ περισσότερα από όσα τους αποδίδουμε. Πιστεύω ότι μπορούν να κάνουν εκπληκτικά πράγματα. Πιστεύω πως στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι ικανά να μείνουν μόνα στο σπίτι, να ετοιμάσουν το φαγητό τους ή να κάνουν ένα σωρό άλλα πράγματα γιατί εμείς δεν τους δίνουμε την ευκαιρία. Περιμένουμε από τα παιδιά μας να είναι εξαρτημένα και έτσι τα παιδιά μας παραμένουν εξαρτημένα. Δίνω στα παιδιά μου ευκαιρίες να είναι ανεξάρτητα και έτσι είναι ανεξάρτητα. Ξέρουν ότι τα αγαπούμε. Ξέρουν ότι τα φροντίζουμε. Είναι ευτυχισμένα και προσαρμοστικά. Και ναι: περιμένουμε από εκείνα να κάνουν περισσότερα πράγματα μόνα από άλλα της ηλικίας τους.
Αυτό περιλαμβάνει και το να περνούν σύντομες περιόδους μόνα στο σπίτι. Κάποιες φορές, επίσης, μένουν για σύντομες περιόδους μόνα στο αυτοκίνητο.
Είναι περήφανα με τον εαυτό τους.
Και ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε περήφανοι για αυτά.
Και σίγουρα κάποια στιγμή θα το ξανακάνουμε.
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
Φωτό: Teddy Kelley / Unsplash
