Το άλμα από τον πύργο το πραγματοποίησε, χρησιμοποιώντας αλεξίπτωτο από ανθεκτικό υλικό και καλυμμένο όλο με καμβά. Αν και κατέβαινε σαν βολίδα, εν τέλει προσγειώθηκε με ασφάλεια στο έδαφος μετά από τριάντα ένα δευτερόλεπτα. Αλήθεια, τι ωραία αίσθηση όταν πετάς, δεν περιγράφεται με λόγια. Η φασαρία στον αέρα, η αγωνία της πτώσης, η απόλυτη μοναξιά μετά. Κι ο φόβος. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αυτό που σου λέει: «Ξέρεις κάτι ρε φίλε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετάξουν».
Ένιωθε τον ίλιγγο της ελεύθερης πτώσης, αλλά στις επτά και τέταρτο χτύπησε το ξυπνητήρι. Πλύθηκε γρήγορα, βούρτσισε τα δόντια, ντύθηκε και βουρ στη δουλειά.
Τα τελευταία πεντέμιση χρόνια εργάζεται ως λογίστρια σε γνωστή εταιρεία του κλάδου των τροφίμων. Πολλές φορές αναρωτήθηκε πως θα ήταν η ζωή της αν είχε τελειώσει την Σχολή Καλών Τεχνών. Αν είχε φτιάξει τότε τη βαλίτσα της και πήγαινε να σπουδάσει στο Παρίσι.
Πάντα της άρεσε να ζωγραφίζει στον καμβά, να στήνει τις δικές της εκθέσεις, οι κριτικοί τέχνης να γράφουν για τα έργα της. Τελείως τυχαία πέρασε στα Λογιστικά. Η μαμά της χάρηκε πολύ. «Ευτυχώς, το παιδί μου λογικεύτηκε» μονολογούσε από μέσα της. Αλλά αυτή για πολλούς μήνες αντιπαθούσε τα έδρανα, τη δωρεάν διανομή συγγραμμάτων, τις ατελείωτες ώρες παραδόσεων των καθηγητών.
Σκεφτόταν ακόμη να φύγει Παρίσι, μέχρι που μία μέρα, ένας γνωστός της, της είπε: «Ζωγράφος; Τι θα πας να κάνεις εκεί. Θα πεθάνεις στην ψάθα. Τα λογιστικά έχουν ψωμί. Άμα, τελειώσεις θ’ ανοίξεις δικό σου γραφείο. Δεν θα έχεις ανάγκη κανέναν». Και κάπως έτσι, τα πινέλα της μείνανε βουτηγμένα στο νερό και τα γυάλινα βαζάκια με τις μπογιές της, αραδιασμένα στο ράφι.
Στην εταιρεία ξεκίνησε από βοηθός λογιστή και σήμερα «λύνει και δένει». Πάντα αναρωτιέται όμως για εκείνη τη φωνή μέσα της: «Ξέρεις κάτι ρε φίλε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετάξουν».
Βλέπει ακόμη στον ύπνο της αλεξίπτωτα. Μία άλλη φορά είδε ότι έπεσε σε μία παραλία ενός έρημου τροπικού νησιού στον Νότιο Ειρηνικό. Εκεί βρήκε και άλλους. Φορούσαν μόνο από ένα λουλουδάτο παρεό, χαμένοι στη ραστώνη του τροπικού ήλιου και χορεύανε ξυπόλητοι στην καυτή άμμο. Η παρέα με τα παρεό. Ναι, παντού υπήρχε άμμος και πυκνή βλάστηση και η θάλασσα που δεν έπαιρνε κανένα σχήμα, που δε σταματούσε ποτέ να κινείται, που την έβλεπες και ήταν μία ζωγραφιά.
Η Άντζελα Ζιούτη γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Oικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί στη διαφήμιση, στην εκπαίδευση και ως υπευθ. πωλήσεων και δημοσίων σχέσεων σε μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Άρθρα της κοινωνικού ενδιαφέροντος δημοσιεύονται συχνά στο διαδίκτυο,ενώ αρθρογραφούσε καθημερινά σε πρωινή εφημερίδα Free press μεγάλης κυκλοφορίας της Θεσσαλονίκης. Σήμερα αρθρογραφεί στην καθημερινή εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. Εμφανίστηκε στα γράμματα με το έργο: «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης»,Παρατηρητής, 1999, Θεσσαλονίκη (ποίηση) Ακολούθησαν:“Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών”, Ελληνικά Γράμματα, 2003, Αθήνα (ποίηση) “Ο ήλιος στο πάτωμα”, Φερενίκη, 2009, Αθήνα (μυθιστόρημα), “Μαύρη πέτρα” (Θεατρκό έργο) 2015, “Ο άνθρωπος που μιλούσε με τα αγάλματα”, Γαβριηλίδης, 2017 Αθήνα (ποίηση). Mιλάει Γερμανικά και Αγγλικά . Επί σειρά ετών υπηρέτησε ως γεν. Γραμματέας της Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων Βορείου Ελλάδος. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Βραβεύτηκε από το Φιλολογικό σύλλογο Παρνασσό (Β' βραβείο Ποίησης 2000), τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Γ' βραβείο Ποίησης 1999) την Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης (Α' βραβείο Ποίησης 2001) κ.ά.Είναι παντρεμένη με τον Πυρηνικό γιατρό Δημήτρη Γρηγοράκη κα ζει στη θεσσαλονίκη.
Φωτό: Vidar Nordli-Mathisen
