Σίγουρα όλοι μας μετράμε πολλά τραύματα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας -άλλα καταφέραμε να τα ξεπεράσουμε και άλλα όχι, μάθαμε να ζούμε μαζί τους.
Ειδικά από τις πρώτες τάξεις του σχολείο και τις στιγμές εκείνες που στα διαλείμματα τα υπόλοιπα παιδιά αδιαφορούσαν για την ύπαρξή μας. Δεν μας μιλούσαν και ούτε ήθελαν να μας παίξουν.
Δάκρυα, φωνές, σκυμένο κεφάλι, απογοήτευση. Κι ύστερα η χαρά, η αναπάντεχη, όταν κάποιο τελικά μας φώναζε κοντά του.
Υπάρχουν όμως κάποια τυχερά παιδιά που δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ αυτό τον αποκλεισμό, γιατί οι δάσκαλοί τους σκέφτηκαν τον πιο ωραίο και πρωτότυπο τρόπο για να μην αισθανθούν ποτέ ανεπιθύμητα.
Ας δούμε τι έκαναν λοιπόν... Έφτιαξαν ένα παγκάκι στο προαύλιο του Willowgrove School, το οποίο ονόμασαν «Buddy Bench» -το παγκάκι δηλαδή για φίλους. Κάθε φορά που κάποιο από τα παιδιά δεν έχει παρέα για να παίξει, κάθεται σε αυτό και τα υπόλοιπα, μόλις το βλέπουν, το καλούν κοντά τους για να παίξουν μαζί.
