Από την Κλειώ Κυριακοπούλου
Ποτέ δε φανταζόμουν ότι ένα διαμέρισμα στα βόρεια προάστια με δύο δωμάτια, αυτόνομη θέρμανση και πόρτα ασφαλείας, θα ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί. Η περιπέτεια της αναζήτησης ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο από τη γειτονιά μου και άρχισε σιγά σιγά να εξαπλώνεται και στις γύρω περιοχές. Επισκέφθηκα περισσότερα από 20 διαμερίσματα, γνώρισα τουλάχιστον 15 ιδιοκτήτες, συνομίλησα με 8 μεσίτες, αφιέρωσα πολύτιμο χρόνο. Η μέρα μου ξεκινούσε με μια επισκόπηση στις δύο μεγαλύτερες ιστοσελίδες ακινήτων και ολοκληρωνόταν πάλι με τον ίδιο τρόπο. Η αναζήτηση σπιτιού είχε αρχίσει να γίνεται εφιάλτης. Ένας εφιάλτης που διήρκησε ένα ολόκληρο εξάμηνο.
Κάποια στιγμή άρχισα να διερωτώμαι τι δεν κάνω σωστά. Μήπως ζητάω πολλά; Μήπως τελικά είμαι περίεργη; Μήπως δε θέλω να αφήσω το σπίτι μου και γι' αυτό όλα τα άλλα μου φαίνονται ακατάλληλα; Μήπως η τύχη δεν είναι με το μέρος μου; Όλα αυτά τα μήπως είχαν σκοτεινιάσει τη σκέψη μου.
Φίλοι και γνωστοί μού έλεγαν ότι ο παράγοντας τύχη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Και αυτό που δεν άργησα να συνειδητοποιήσω εγώ η ίδια είναι ότι το ιδανικό σπίτι είναι μια ουτοπία. Ίσως τελικά να μην υπάρχει ιδανικό. Γιατί ένα σπίτι, που είναι καλό, γίνεται όμορφο, όταν εμείς περνάμε καλά και αυτό εξάλλου αποτυπώνεται και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Θυμάμαι ακριβώς τα λόγια των οικείων μου προσώπων, που είχαν περάσει από την ίδια διαδικασία: «Όσο πιο γρήγορα συμβιβαστείς και ρίξεις τα standards σου, τόσο πιο γρήγορα θα βρεις και σπίτι» και άλλα τέτοια όπως «Ένα διαμέρισμα είναι, δε σημαίνει ότι θα το παντρευτείς.»
Η εμπειρία μού έδειξε ότι τα προσφερόμενα σπίτια ήταν συνήθως «κακοποιημένα» και τα καλύτερα είχαν κατοχυρωθεί από τις πλατφόρμες τύπου Airbnb. Τα μεσιτικά γραφεία είχαν ελάχιστα να δείξουν, αφού η αγορά των μισθωμένων έχει πλέον μεταφερθεί στο διαδίκτυο.
Στην αρχή κοιτούσα τα πάντα, ακόμα και εάν είχα δεύτερες σκέψεις γι' αυτά που έβλεπα στις φωτογραφίες. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι η ζωή μιας αγγελίας διαρκεί το πολύ δυο μέρες, αν το διαμέρισμα πραγματικά αξίζει. Τα εκατοντάδες views μιας αγγελίας μού φώναζαν ότι το σπίτι νοικιάστηκε. Πολλές αγγελίες λειτουργούσαν ως «δόλωμα» για να τηλεφωνήσεις και να σου πουν ότι αυτό που έχεις δει δυστυχώς νοικιάστηκε, αλλά υπάρχει ένα παρόμοιο με λιγότερες βέβαια παροχές, στις φωτογραφίες του οποίου απουσίαζαν εικόνες της βεράντας, της κουζίνας ή του μπάνιου. Και ένα ήταν βέβαιο, ότι αυτό που θα συναντούσες, θα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών σου. Και εκεί που απογοητευόμουν, εκεί ήταν που δεν το έβαζα κάτω. Γιατί χρειάζεται υπομονή, επιμονή και τύχη.
Σε πρώτο στάδιο, οι συναντήσεις με τους σπιτονοικοκύρηδες ήταν κάτι το διασκεδαστικό. Όσο όμως αυξανόταν ο αριθμός και περνούσε ο καιρός, γινόντουσαν όλο και πιο κουραστικές. Κάθε σπιτονοικοκύρης και διαφορετική περίπτωση, καθώς πρέπει να μπεις στο μυαλό του και να αντιληφθείς τι σκέφτεται και πως σε αξιολογεί. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές πρέπει να συστηθείς, να μιλήσεις με έναν άγνωστο για τη δουλειά σου, την οικογενειακή σου κατάσταση, τα μελλοντικά σου πλάνα. Κυρίως πρέπει να του μεταδώσεις μέσα σε πέντε λεπτά ένα αίσθημα ασφάλειας σε μια περίοδο γενικής αβεβαιότητας, προκειμένου να εμπιστευτεί σε εσένα την περιουσία του. Καθώς, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ενοικιαστών που φεύγουν νύχτα, αφήνοντας πίσω τους χρέη σε λογαριασμούς και ενοίκια. Αυτή η αβεβαιότητα έχει κάνει τους ιδιοκτήτες καχύποπτους, και όχι άδικα.
Σε αυτό το μακρινό ταξίδι, δυστυχώς η τύχη δεν ήταν σύμμαχός μου και η γκαντεμιά συνέχιζε να με ακολουθεί. Όποιο διαμέρισμα μου άρεσε και πάλευα με νύχια και με δόντια να το κλείσω, είχε τον πιο δύστροπο ιδιοκτήτη, που ήταν ανένδοτος στο να κάνει την παραμικρή αλλαγή στην ιδιοκτησία του. Αλλαγή που μπορεί να σήμαινε, από μία πόρτα μπαλωμένη που να μοιάζει με ασφαλείας μέχρι ένα ντουλάπι μουχλιασμένο και σάπιο από την υγρασία που έχρηζε άμεσης αντικατάστασης. Μάλιστα δε θα ξεχάσω την άρνηση ενός μεσήλικα ιδιοκτήτη να αλλάξει την εξωτερική πόρτα, επιχειρηματολογώντας ότι παρατηρείται ύφεση στην εγκληματικότητα και οι διαρρήξεις έχουν μειωθεί κατά πολύ στην περιοχή.
Η προσωπική μου περιπέτεια με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι στην αγορά είναι πολύ λίγα τα σπίτια που μισθώνονται από αυτά που πωλούνται, καθώς έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια να χτίζονται οικοδομές. Η προσφορά είναι αντιστρόφως ανάλογη της ζήτησης. Τα ενοίκια καθορίζονται ανάλογα με την τοποθεσία, τις παροχές και το τι κυκλοφορεί στην αγορά του διαδικτύου τη δεδομένη στιγμή. Και οι τιμές δυστυχώς παραμένουν στα ύψη, είτε πρόκειται για ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα της δεκαετίας του '80 με λιγότερες παροχές, είτε για ένα μικρότερο, πιο σύγχρονο με περισσότερες.
Ίσως τελικά η αναζήτηση σπιτιού να είναι μια διαδικασία τόσο δύσκολη όσο και η εύρεση εργασίας. Κάποιοι συμπολίτες μας ψάχνουν για δουλειά πάνω από μισό χρόνο και κάποιοι άλλοι για στέγη ένα ολόκληρο εξάμηνο. Έτσι, όταν βρεις αυτό που σου ταιριάζει και μπεις με το καλό μέσα, είναι λογικό να θες να ουρλιάξεις από τη χαρά σου και να αισθάνεσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου.
