Μαριλού πόσα χρόνια ασχολείσαι με την μαγειρική;
Ερασιτεχνικά από παιδί ασχολούμαι από παιδί. Θυμάμαι, πάντα, να μαγειρεύω. Επαγγελματικά, όμως, τα τελευταία 5 χρόνια. Ήταν δύσκολο να αφήσεις το marketing, να κάνεις restart και να σπουδάσεις κάτι άλλο; Γενικά, μου αρέσουν πολύ τις αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, οπότε ψυχολογικά τουλάχιστον δεν ζορίστηκα. Αλλά όταν ξεκινάς ξαφνικά από το μηδέν, δεν είναι όλα ρόδινα. Τα οικονομικά μου ήταν πολύ χάλια για τα πρώτα χρόνια και φυσικά δούλευα σαν τρελή νύχτα και μέρα για να μπορέσω τόσο να επιβιώσω όσο και να καταφέρω να φτάσω εκεί που ήθελα. Φυσικά έχω δρόμο ακόμα -δεν ξέρω αν με φτάνει μια ζωή- για να κάνω όλα αυτά που θέλω. Δεν το έχω μετανιώσει, όμως, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Είμαι σίγουρη ότι πήρα την σωστή απόφαση.
Ο χώρος είναι ανταγωνιστικός, όταν τον κάνεις εσύ ανταγωνιστικό. Όπως σε όλες τις δουλειές, έτσι και σε αυτήν, μπορείς απλώς να κάνεις την δουλειά σου και να “κοιτάς τι κάνει ο γείτονας” μόνο για να γίνεσαι καλύτερος και όχι για να τον αναταγωνίζεσαι. Όσο για τους ανθρώπους, τίποτα δεν θα γινόταν αν δεν είχα συναντήσει αυτούς που πίστεψαν σε εμένα και με βοήθησαν. Χρωστάω πολλά, σε πολλούς.
Το blog σου ήταν μια επιχειρηματική ιδέα ή μια ανάγκη για να επικοινωνήσεις την φιλοσοφία σου και να υποστηρίξεις την νέα σου ιδιότητα;
Το blog ξεκίνησε ως μια ανάγκη διάσωσης συνταγών που χάνονται στον χρόνο, όταν φεύγουν από τη ζωή οι άνθρωποι που τις έφτιαχναν. Με λίγα λόγια, ξεκίνησε για να επικοινωνήσει τις συνταγές που έκαναν οι αγαπημένες μας γιαγιάδες. Στη συνέχεια αποφάσισα να το επεκτείνω προσθέτοντας δικές μου συνταγές. Παράλληλα, μπήκαν στο παιχνίδι τα μέρη που μου άρεσε να τρώω και τα προϊόντα που ανακάλυπτα. Σήμερα συνεχίζω να μοιράζομαι όλα αυτά με τους αναγνώστες μου, αλλά πλέον αυτό αποτελεί βασική μου δουλειά.
Τι σου αρέσει περισσότερο στην μαγειρική;
Η μαγειρική για εμένα είναι ψυχανάλυση αλλά και ένας τρόπος να δείξεις την αγάπη, την συμπάθεια και την διάθεση για φροντίδα στον άνθρωπο που θα προσφέρεις το φαγητό σου. Δεν μου αρέσει να μαγειρεύω για εμένα (έχω χτίσει πολλά σουβλατζίδικα), παρά μόνο για τους άλλους. Μόνο τότε απολαμβάνω την μαγειρική.
Δημιουργείς νέες συνταγές; Και αν ναι αυτό γίνεται πρώτα στο μυαλό σου ή μπαίνοντας στην κουζίνα;
Συνήθως πατάω πάνω σε κλασσικές συνταγές και δημιουργώ παραλλαγές τους. Αυτό συμβαίνει στην κουζίνα και όχι στο μυαλό μου. Όσο δοκιμάζω το φαγητό και εξελίσσεται μέσα στην κατσαρόλα, μου έρχονται οι ιδέες και δημιουργούνται οι συνταγές.
Ποια είναι η αγαπημένη σου κουζίνα και γιατί;
Τρελαίνομαι για Ταϋλανδέζικη, Ισπανική, creole, Γαλλική και Βιετναμέζικη αλλά η αγαπημένη μου είναι μακράν η Ελληνική. Σίγουρα έχει να κάνει με τις μνήμες μας, με γεγονότα που τα έχουμε συνδυάσει με συγκεκριμένες γεύσεις και αρώματα.
Ποια είναι η γεύση της παιδικής σου ηλικίας;
Οι πατατοκεφτέδες και τα κεφτεδάκια της προγιαγιάς μου, η κοτόπιτα του “Ακτύπη” στην Φωκίωνος Νέγρη (έχει κλείσει πολλά χρόνια τώρα), τα γεμιστά κολοκυθάκια της μαμάς μου, το καρπούζι που έπαιρνε ο προππάπους μου στην θάλασσα και μπλεκόταν με την αλμύρα από τα χείλια μου όταν το έτρωγα, το ζεστό γάλα με μέλι που μου έφερνε η γιαγιά μου στο κρεβάτι και μου έλεγε να το πιω και να μείνω ξαπλωμένη για να πάει παντού.
Είσαι άνθρωπος που συχνά επισκέπτεσαι κουζίνες γιαγιάδων παρουσιάζοντας τα μυστικά της κατσαρόλας τους. Πιστεύεις στην παράδοση; Θεωρείς ότι ένα μέρος της κουλτούρας μας περνάει από το πιάτο;
Πολλές φορές, λανθασμένα ταυτίζουμε την παράδοση με τον συντηρητισμό. Η παράδοση μας, είναι μια γερή βάση για να προχωρήσουμε στο μέλλον και να εξελιχθούμε. Χωρίς αυτήν, χάνουμε την ταυτότητα μας και δεν εννοώ απαραίτητα μόνο σαν λαός, αλλά και σαν άνθρωποι. Καταλαβαίνεις πολλά για κάποιον αν παρατηρήσεις τον τρόπο που τρώει. Συνήθως οι Έλληνες, είμαστε πληθωρικός λαός: μοιραζόμαστε το φαγητό στην μέση, φωνάζουμε, γελάμε δυνατά, τρώμε & πίνουμε πολύ. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τρώμε στη σιωπή όπως οι Ιάπωνες για παράδειγμα ή να έχει ο καθένας το πιάτο του όπως οι Σκανδιναβοί. Είμαστε πληθωρικοί, έχουμε πάθος και αυτό φαίνεται και στο φαγητό μας, στα τραπέζια μας.
Ποια συστατικά της ελληνικής γης σε γοητεύουν περισσότερο;
Αγαπώ τις πατάτες της Νάξου, τα μανταρίνια της Χίου αλλά και τη μαστίχα της. Πιστεύω ότι είμαστε ευλογημένοι που έχουμε σε αφθονία στις ελιές και το ελαιόλαδο, ανυπομονώ για τις καλοκαιρινές μας ντομάτες και είμαι περήφανη για τα κρασιά μας.
Ποια συστατικά δεν λείπουν ποτέ από το ψυγείο και τα ντουλάπια σου;
Στο ψυγείο μου υπάρχει πάντα αγελαδινό βούτυρο, φέτα και αυγά. Στα ντουλάπια μου ελαιόλαδο, χυλοπίτες και τραχανάς (γενικώς κάθε είδους ζυμαρικό, ρύζι κτλ), σοκολάτες, μέλι και αλεύρι.
Πιστεύεις ότι τα μεγάλα, ελληνικά τραπέζια είναι περισσότερο μια ανάγκη επικοινωνίας και λιγότερο μια ανάγκη απόλαυσης ενός πιάτου;
Πιστεύω ότι είναι ένας συνδυασμός. Από τα παλιά χρόνια, ένας από τους τρόπους για να κρατιέται η οικογένεια ενωμένη, είναι να απολαμβάνει το φαγητό της μάνας, που για τον καθένα είναι πάντα το καλύτερο του κόσμου. Θα ήθελα να κρατήσουμε όσο μπορούμε τα Κυριακάτικα, οικογενειακά τραπέζια και να μην χαθούν στον χρόνο. Είναι σημαντικό κομμάτι της κουλτούρας μας και, ίσως, το σημαντικότερο της γαστρονομίας μας.
Το τελευταίο καιρό ασχολήθηκες πολύ με τα κοινά και ευαισθητοποιήθηκες πολύ με τους πρόσφυγες. Πες μας κάποια πράγματα γι’ αυτό.
Παρακολουθούσα το προσφυγικό αρκετό καιρό από την οθόνη του υπολογιστή μου, όπως οι περισσότεροι. Όταν ο φίλος μου κατάλαβε πόσο με αναστατώνει, πόσο με στεναχωρεί το συγκεκριμένο θέμα, με παρακίνησε να χρησιμοποιήσω την φωνή μου, τη όποια δύναμη έχω μέσα από το blog για να μαζέψουμε τρόφιμα και να τα μεταφέρουμε στη Μυτιλήνη. Μέσα σε 3 εβδομάδες, μαζέψαμε 2,5 τόνους τρόφιμα, τόσο από εταιρείες όσο και από απλούς πολίτες. Ήταν απίστευτο! Ένας φίλος μας δάνεισε το βαν του, η Hellenic Seaways μας πρόσφερε τα εισιτήρια και κάποιοι μας έδωσαν χρήματα. Μεταφέραμε τα τρόφιμα στην Μυτιλήνη και τα μοιράσαμε στο ΠΙΚΠΑ όπου φιλοξενούνται κυρίως οικογένειες, στην Κοινωνική Κουζίνα “Ο ‘Αλλος Άνθρωπος” Μυτιλήνης αλλά και στην Μόρια, ένα μέρος όπου ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν ένα σπουδαίο μάθημα η εμπειρία της Μυτιλήνης και θα είμαι πάντα ευγνώμων στους ανθρώπους που βοήθησαν.
Αποφάσισες να μετακομίσεις στην Κρήτη. Πόσο εύκολο θα είναι να δραστηριοποιείσαι από εκεί επαγγελματικά; Πως πήρες μια τέτοια απόφαση;
Από μικρή με τραβούσε η επαρχία και ήμουν πολύ ευτυχισμένη όταν ζούσα στην Καστοριά. Το Ηράκλειο, βέβαια, είναι μια πολύ μεγάλη πόλη, δεν την λες ακριβώς επαρχία. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ Αθήνας και Κρήτης, με την προοπτική κάποια στιγμή να μείνω μόνιμα κάτω. Έτσι, έρχομαι στην Αθήνα για δουλειά και νταβαντούρι και κατεβαίνω κάτω για ησυχία, θάλασσα και εκδρομές. Δεν με φοβίζει το επαγγελματικό. Αν είσαι καλά στον τόπο που ζεις, αν έχεις φίλους και είσαι καλά με τον άνθρωπο σου, όλα τα άλλα γίνονται.
Αγαπάς την Κρητική κουζίνα; Ποια θεωρείς ότι είναι τα δυνατά της σημεία;
Την αγαπώ πολύ για την απλότητα της και τις καθαρές γεύσεις της. Οι Κρητικοί δεν χρησιμοποιούν σχεδόν καθόλου μπαχαρικά και φρέσκα μυρωδικά, τρώνε πολύ αρνί το οποίο λατρεύω και έχουν ένα από τα αγαπημένα μου ελληνικά πιάτα: μακαρόνια σκιουφιχτά με ξερό ανθότυρο τα οποία βράζουν & σερβίρουν μέσα σε ζωμό αρνιού. Το δυνατότερο τους σημείο είναι η πρώτη ύλη και ο σεβασμός της παράδοσης.
Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;
Να ταξιδέψω όλον τον κόσμο, να φτιάξω μια φάρμα, να γεράσω με τον άνθρωπο μου, να γίνει το ginger μου μεγάλο και τρανό και ..αγγλικό και να μην σταματήσω να είμαι άνθρωπος.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου σποτ για φαγητό στην Ελλάδα;
-Το μπουγατσάδικο Select στα Ιωάννινα.
-Στην Νάξο, Η Αξιώτισσα στο Καστράκι, ο Λευτέρης στην Απείρανθος και ο Χάρης στις Εγγαρές.
-Ο Ντουνιάς στα Χανιά. Αντικρυστό στα Ανώγεια Κρήτης. Στου “Καγιαμπή” στο Ηράκλειο.
-Το cheese cake στο καφέ “Καλάμια”, στα Κουφονήσια.
-Το cult ψητοπωλείο “Ο Κώστας” στην Τούμπα Θεσσαλονίκης για συκώτι και medium μπριζόλα.
-Το γιουβέτσι και η μαγειρίτσα (όλον τον χρόνο) στο οινομαγειρείον “Η Ήπειρος” μέσα στην Βαρβάκειο Αγορά.
Πολλοί σε έχουν ταυτίσει με την αμερικάνικη κουζίνα, τα burgers και το brunch. Εγώ παρατηρώ ότι έχεις ξεφύγει αρκετά από εκεί. Τελικά μήπως σε έχει κερδίσει η γοητεία των απλών υλικών;
Παιδιά, ωραία τα brunch, τα burgers, τα pancakes, αλλά μην γελιόμαστε, κανείς δεν θα ξυπνήσει Κυριακάτικα να φτιάχνει σπιτικά ψωμάκια και να χτυπάει τις hollandaise. Άντε να το κάνει μια-δυό φορές τον χρόνο σε καμιά ειδική περίσταση. Προσωπικά, στο σπίτι θα τηγανίσω 2 αυγουλάκια το πολύ και θα τα σερβίρω με χωριάτικο ψωμί και καφέ. Πάντα μαγείρευα πολύ απλά στο σπίτι, με συνταγές του μισάωρου.
Αν δεν μαγείρευες, τι θα ήθελες να κάνεις;
Αν δεν μαγείρευα, θα ήμουν ξεκάθαρα ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.
