Την έχουν αποκαλέσει «σιδηρά κυρία» της υποκριτικής, έχει υποδυθεί τη σιδηρά κυρία της πολιτικής (τη Μάργκαρετ Θάτσερ) στην ομώνυμη ταινία και θεωρείται, δικαίως, ένας από τους ζωντανούς θρύλους του κινηματογράφου.
Ταυτόχρονα, η Μέριλ Στριπ, που έκλεισε τα 69, δείχνει προσγειωμένη, προσιτή, χαμογελώντας με μια φυσική συστολή κάθε φορά που κάποιος αναφέρει τις 21 υποψηφιότητες για Όσκαρ Ά και Β΄ Γυναικείου ρόλου, που έχει κατακτήσει στην πορεία της. Δείχνει φιλική, ασυνήθιστα «κανονική» για το καλλιτεχνικό εκτόπισμά της, διαψεύδοντας την πεποίθηση της αναλογικής σχέσης του μεγέθους του καλλιτέχνη με το ποσοστό «τρέλας» του.
Μπορεί να μην έχει το προφίλ της «καταραμένης καλλιτέχνιδας», αλλά η Μέριλ Στριπ βίωσε το δικό της μερίδιο δράματος λίγο πριν τα 30 της χρόνια, με μια σπαρακτική ιστορία που όπως λένε όσοι την ξέρουν, σημάδεψε για πάντα τη ζωή της.
To 1978, η 29χρονη Στριπ, ήταν μια φέρελπις θεατρική ηθοποιός στη Νέα Υόρκη, μόλις λίγα σκαλοπάτια μακριά από την παγκόσμια δόξα. Δύο χρόνια πριν, είχε γνωρίσει τον έρωτα της ζωής της, τον Τζον Καζάλ, που ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός της. Ο Καζάλ ήταν διάσημος στους θεατρικούς κύκλους και θεωρούταν μια ήρεμη δύναμη της υποκριτικής. Ο Αλ Πατσίνο, που συμπρωταγωνίστησε μαζί του στο Νονό, θα δήλωνε αργότερα «Έμαθα περισσότερα για την υποκριτική από τον Τζον από οποιονδήποτε άλλο».
Εκτός από τις ταινίες Νονός και Νονός Μέρος ΙΙ, ο Καζάλ πρωταγωνίστησε στις ταινίες The Conversation και Σκυλίσια Μέρα. Έπαιξε σε πέντε μόλις ταινίες στη ζωή του και ήταν όλες τους υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Η Μέριλ Στριπ ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του και τον ακόμα πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα του. «Δεν έμοιαζε με κανέναν που είχα ήδη γνωρίσει» έχει πει. «Ήταν ιδιαίτερος, με μια ανθρωπιά και περιέργεια για τους συνανθρώπους του, μια συμπόνια». Οι δυο τους ζούσαν μαζί στο διαμέρισμά του στην Tribeca.
Ήταν Μάιος του 1977, όταν μια αδιαθεσία ανάγκασε τον Καζάλ να χάσει μερικές πρόβες για την παράσταση Αγαμέμνονας. Την επίσκεψη στο γιατρό συνόδευσε μια συγκλονιστική αποκάλυψη: ο Καζάλ είχε καρκίνο του πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο.
Ο συγγραφέας Michael Schulman περιγράφει τη σκηνή στη βιογραφία της Στριπ Her Again που κυκλοφόρησε το 2016. «Ο Τζον έμεινε σιωπηλός. Το ίδιο και η Μέριλ. Αλλά εκείνη δεν ήταν μια γυναίκα που θα τα παρατούσε,που θα υπέκυπτε στην απόγνωση. Τον κοίταξε και τον ρώτησε: Λοιπόν, πού θα πάμε για φαγητό;»
Ο Καζάλ έφυγε από το θεατρικό και η Μέριλ συνέχισε να παίζει στο μιούζικαλ Happy End, μην αφήνοντας κανέναν να διακρίνει το πώς ένιωθε. Ο ίδιος ερχόταν συχνά να τη δει, καπνίζοντας ακόμη τα τσιγάρα του. Οι δυό τους προσπάθησαν να κρατήσουν μυστική τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Μάλιστα, ο ίδιος του ο αδερφός αντιλήφθηκε το αμετάκλητο της κατάστασης όταν, μετά από ένα γεύμα που είχαν οι τρεις τους στην Chinatown, ο Καζάλ σταμάτησε στο πεζοδρόμιο και έφτυσε αίμα.
Εν μέσω θεραπειών, ο Καζάλ αποφάσισε να επιστρέψει στη δουλειά. Η επιστροφή έγινε με την ταινία Ο Ελαφοκυνηγός, και η Μέριλ διεκδίκησε ένα μικρό ρόλο για να είναι μαζί του. Καθώς όμως η ασθένειά του δημιουργούσε ανασφάλεια στην παραγωγή και θέλησε να τον απομακρύνει, ο καλός του φίλος Ρόμπερτ Ντε Νίρο ανέλαβε να πληρώσει εκείνος την ασφάλισή του, διασφαλίζοντας τη θέση του στο cast.
Η ταινία δεν τους απέφερε τα έσοδα που χρειάζονταν για να καλύψουν τις θεραπείες, και έτσι, η Στριπ δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει σε μια σειρά εννιά επεισοδίων για το Ολοκαύτωμα και έφυγε για γυρίσματα στην Αυστρία. Το έκανε μόνο για τα χρήματα.
Όπως γράφει ο Schulman, η ίδια συμπεριφερόταν με επαγγελματισμό, αλλά μέσα της αγωνιούσε. Ο Καζάλ ήταν πολύ αδύναμος για να την επισκεφθεί και εκείνη ανυπομονούσε να επιστρέψει κοντά του. Μετά την τελευταία σκηνή, πήρε τα πράγματά της και έφυγε. “Δεν νομίζω ότι προλάβαμε να αποχαιρετιστούμε ποτέ”, θα δήλωνε αργότερα ο σκηνοθέτης.
Η Στριπ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και βρήκε τον Καζάλ σε κακή κατάσταση. Απομονώθηκαν και πέρασαν 5 μήνες μακριά από όλους και απ΄όλα. «Ήταν πάντα ένας επίμονος, δυναμικός και αισιόδοξος άνθρωπος και διοχέτευσε όλη την ενέργειά της στο να του δίνει δύναμη. Δεν τραβούσε την προσοχή σε εκείνη ούτε το έκανε θέμα, έκανε απλώς αυτό που έπρεπε να γίνει», γράφει ο Schulman.
Στο μεταξύ, ο Καζάλ χειροτέρευε. Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στα οστά και εκείνος πονούσε. H Στριπ του διάβαζε αποσπάσματα από εφημερίδες κάνοντας αστείες φωνές, ή υποδυόταν μπροστά του σκηνές από διάσημες κωμωδίες. «Τον φρόντιζε σαν να μην υπήρχε κανένας άλλος στον κόσμο. Δεν τον πρόδωσε ποτέ, δεν εγκατέλειψε ποτέ την ελπίδα. Εκείνος γνώριζε ότι πέθαινε, αλλά η Μέριλ του έδωσε απίστευτο κουράγιο» είχε δηλώσει ο θεατρικός παραγωγός Joe Papp που γνώριζε το ζευγάρι.
Στις αρχές Μαρτίου του 1978, ο Καζάλ έκανε εισαγωγή στο Memorial Sloan Kettering. Η Στριπ ήταν εκεί. Λίγες μέρες αργότερα, τα ξημερώματα της 13ης Μαρτίου, ο γιατρός την πλησίασε και της είπε ότι o Καζάλ είχε «φύγει». Η ίδια έτρεξε και τον χτύπησε κλαίγοντας στο στήθος. «Μέριλ, όλα είναι εντάξει», της είπε εκείνος πριν κλείσει οριστικά τα μάτια του.
Την ίδια χρονιά, η καριέρα της Μέριλ Στριπ απογειώθηκε. Κέρδισε ΕΜΜΥ για το Ολοκαύτωμα, μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον Ελαφοκυνηγό, έναν ρόλο που την καθιέρωσε στο Κράμερ εναντίον Κράμερ και διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της στο Ημέρωμα Της Στρίγγλας. Παράλληλα, γνώρισε τον φίλο του αδερφού της και γλύπτη Don Gummer, και σε έξι μήνες, οι δυο τους παντρεύτηκαν σε μια μικρή τελετή.
Σήμερα, η Στριπ μετρά 40 χρόνια γάμου με τον Gummer, 4 παιδιά, και μια πορεία που έχει ήδη περάσει στην ιστορία του σινεμά. Όμως, η εικόνα που έχουν πολλοί κοντινοί της φίλοι για εκείνη είναι ελαφρώς διαφορετική. Όπως είπε ο Αλ Πατσίνο «Όταν την είδα μαζί με τον Τζον, σκέφτηκα ότι δεν έχω δει τίποτα παρόμοιο στον κόσμο. Όσο σπουδαία και αν είναι σε όλους τους ρόλους της, όταν τη φέρνω στο μυαλό μου, έχω πάντα αυτή την εικόνα».
