Κάθε πρωί προτού φύγω για τη δουλειά, απολαμβάνω τα σαλιάρικα φιλιά της 17 μηνών κόρης μου, ξέροντας ότι για τις επόμενες δέκα ώρες θα προορίζονται μόνο για την νταντά της. Η καρδιά μου σφίγγεται ενώ κλαίει και με αναζητά καθώς βγαίνω από την πόρτα, γνωρίζοντας ότι όταν επιστρέψω σπίτι στις έξι το απόγευμα, θα είναι κακοδιάθετη και κουρασμένη, σχεδόν έτοιμη για ύπνο.
Ενώ απομακρύνομαι, βλέπω το στρουμπουλό χεράκι της ακουμπισμένο με την παλάμη στο παράθυρο και σκίζομαι στα δύο, εύχομαι από μέσα μου να μπορούσα να επιστρέψω, να την πάρω στην αγκαλιά μου και να περάσω την υπόλοιπη μέρα μαζί της.
Είμαι μητέρα και εργαζόμενη πλήρους απασχόλησης. Και κάθε πρωί που πάω για δουλειά, αφήνω πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Στη δουλειά, καθώς ολοκληρώνω τις καθημερινές εργασίες μου, συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι κάνει, πώς περνάει τη μέρα της, πώς αισθάνεται. Έχει αρχίσει να υποχωρεί εκείνο το εξάνθημα από την πάνα; Βγήκε επιτέλους εκείνο το πεισματάρικο δοντάκι που δεν λέει να εμφανιστεί; Και κυρίως αναρωτιέμαι, της λείπω όσο μου λείπει κι εμένα;
Συνεχίζω με τη ρουτίνα μου, συμμετέχοντας σε συναντήσεις και τηλεσυσκέψεις, αλλά εξακολουθώ να εύχομαι να μπορούσα να είμαι σπίτι μαζί της να βλέπουμε παιδικά ή να την έβγαζα βόλτα με το καροτσάκι στο πάρκο. Κοιτάω συνεχώς το ρολόι μου, μετρώντας αντίστροφα τα λεπτά μέχρι να ξαναβρεθώ μαζί της.
Μετά από μια μεγάλη διαδρομή επιστροφής, βλέπω το φαφούτικο χαμόγελό της μέσα από το παράθυρο και ξαφνικά σβήνουν όλος ο πόνος, η θλίψη, η νοσταλγία που ένιωθα στη διάρκεια της ημέρας.
Η ενθουσιώδης φωνούλα της, «μαμά!», ηχεί σαν μουσική στ' αυτιά μου, ενώ την κλείνω σε μια μεγάλη αγκαλιά που εύχομαι να μην τελείωνε ποτέ. Αναπόφευκτα όμως, συνεχίζουμε με το βιαστικό μας δείπνο, το μπάνιο και τη ρουτίνα του ύπνου, συμπιέζοντας τα συναισθήματα μίας ολόκληρης μέρας σε μίαμιση ώρα χάους. Είναι εξαντλητική και συναρπαστική και περνάει υπερβολικά γρήγορα.
Αφού κοιμηθεί η κόρη μου, βάζω στον εαυτό μου ένα ποτήρι κρασί και σκέφτομαι πόσο φαίνεται να μεγάλωσε, μόλις σε μία μέρα. Έχει πάρει τα μαλλιά και τις βλεφαρίδες του πατέρα της, αλλά το δικό μου πείσμα. Τα βρεφικά χαρακτηριστικά της ξεθωριάζουν και ξαφνικά γίνεται νήπιο. Οι γλωσσικές ικανότητές της φαίνεται να βελτιώθηκαν μέσα σε μία νύχτα και η προσωπικότητά της αναπτύσσεται εκθετικά.
Δεν μπορώ όμως να μη σκέφτομαι πόσο πολλά έχω χάσει από την εξέλιξή της μέσα στον τελευταίο χρόνο, από τότε που επέστρεψα στη δουλειά.
Εκτιμώ τις απίστευτες ευκαιρίες και τα προνόμια που απολαμβάνω ως μια μεσοαστή γυναίκα στον 21ο αιώνα και αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που έκαναν όλες οι γυναίκες πριν από εμένα. Οι γιαγιάδες μου θα έδιναν τα πάντα για να είχαν τις ευκαιρίες που είχα εγώ – να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο, να διαλέξουν καριέρα, ακόμα και να βγάζουν περισσότερα χρήματα από τους συζύγους τους.
Αλλά κάποιες φορές, τις πιο σκοτεινές στιγμές μιας μεγάλης εργαζόμενης ημέρας, εύχομαι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά – να μπορούσαμε να ζήσουμε με ένα εισόδημα στο σπίτι.
Δεν είμαι αφελής: Γνωρίζω τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του να είσαι μια μαμά που μένει στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Είχα την τύχη να περάσω τέσσερις μήνες στο σπίτι μετά τη γέννηση της κόρης μου και νιώθω απόλυτη ευγνωμοσύνη που μοιραστήκαμε εκείνον το χρόνο. Θυμάμαι ότι λαχταρούσα τις ενήλικες συζητήσεις και τις στιγμές χωρίς κάποιο άλλο πλάσμα να είναι κολλημένο πάνω σου, χωρίς μια ατελείωτη διαδοχή μπουγάδας, πιάτων και συμμαζέματος παιχνιδιών. Αλλά και πάλι, μπορούσα να ζήσω κι έτσι.
Όμως δεν είχα την επιλογή να παραμείνω στο σπίτι όταν θα τελείωνε η άδεια μητρότητάς μου. Καθώς είμαι ο βασικός «κουβαλητής» στην οικογένεια, βασιζόμαστε στο μισθό μου για να πληρώνουμε τουλάχιστον τους μισούς λογαριασμούς. Έτσι γύρισα στη δουλειά – μια απόφαση που για μένα ήταν απλή από οικονομική άποψη, αλλά δυσβάστακτη συναισθηματικά.
Με κάποιον τρόπο, περίμενα ότι όλα θα γίνονταν πιο εύκολα με τον καιρό. Όμως έναν χρόνο μετά την επιστροφή μου στη δουλειά, εξακολουθώ να έχω ανάγκη να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί της.
Τα συναισθηματικά φορτισμένα πρωινά, τα βιαστικά βράδια, τα πάντα υπερβολικά σύντομα Σαββατοκύριακα περνούν εν ριπή οφθλαμού και αναρωτιέμαι αν θα έχω ποτέ αρκετό χρόνο με την κόρη μου.
Το ξέρω πως η απάντηση είναι όχι. Έτσι συνεχίζω να ξυπνάω κάθε Δευτέρα και να πηγαίνω στο γραφείο με την παλάμη της που είναι ακουμπισμένη στο παράθυρο να έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου.
Δείτε την Στεφανί Χέρσεθ Σαντλίν, πρώην Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, να μιλάει για τις προκλήσεις του multitasking μιας εργαζόμενης μητέρας.
Φωτο: Sai De Silva /Unsplash
