Η Γιορτή του Πατέρα γιορτάζει την πατρότητα και την επιρροή των πατέρων στην κοινωνία. Οι περισσότερες χώρες την γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, αν και γιορτάζεται και σε πολλές άλλες χώρες άλλες ημερομηνίες.
Καθιερώθηκε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα ως αντίποδας στην Ημέρα της Μητέρας προκειμένου να τιμήσει και τους πατέρες ως γονείς.
Μετά την επιτυχία της γιορτής αυτής, η πρώτη «Ημέρα του Πατέρα» πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουλίου 1908, στο Φέρμοντ, της Δυτικής Βιρτζίνια. Η Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον είχε πένθος για το χαμό του πατέρα της, ο οποίος σκοτώθηκε το Δεκέμβριο του 1907 στο ατύχημα των ανθρακωρυχείων Μόνονγκα που σκότωσε 361 άνδρες, 250 από τους οποίους ήταν πατέρες, αφήνοντας πίσω του περίπου χίλια ορφανά παιδιά. Η Κλέιτον πρότεινε στον πάστορα Ρόμπερτ Τόμας Γουεμπ να οργανώσουν μία εκδήλωση για να τιμήσουν όλους εκείνους τους πατέρες.
Η εκδήλωση της Κλέιτον ωστόσο δεν είχε επιπτώσεις εκτός του Φέρμοντ, αφού ορισμένα γεγονότα επισκίασαν αυτή την εκδήλωση: ο εορτασμός της Ημέρας της Ανεξαρτησίας στις 4 του Ιούλη 1908, μία πτήση με αερόστατο, που έγινε πρωτοσέλιδο τις επόμενες ημέρες και ο θάνατος ενός 16χρονου κοριτσιού στις 4 Ιουλίου. Η τοπική εκκλησία και το Συμβούλιο ήταν συγκλονισμένοι και δεν σκέφτονταν καν την προώθηση της εκδήλωσης, και έτσι δεν γιορτάστηκε για τα επόμενα χρόνια.
Το 1910, μία γιορτή του πατέρα πραγματοποιήθηκε στο Σποκάν της Ουάσιγκτον, από τη Σονόρα Σμαρτ Ντοντ, από το Αρκάνσας. Η πρώτη επίσημη γιορτή έγινε στο Σποκάν στις 19 Ιουνίου, 1910. Ο πατέρας της Ντοντ, χήρος και βετεράνος στον Εμφύλιο Πόλεμο, Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, μεγάλωσε μόνος του τα έξι παιδιά του. Αν και αρχικά η Ντοντ πρότεινε για ημερομηνία την 5η Ιουνίου, τα γενέθλια του πατέρα της, οι πάστορες δεν έχουν αρκετό χρόνο για να προετοιμάσουν τα κηρύγματά τους, και ο εορτασμός αναβλήθηκε για την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Πολλοί ντόπιοι κληρικοί αγκάλιασαν την ιδέα, και στις 19 Ιουνίου 1910, γιορτάστηκε για πρώτη φορά επίσημα η ημέρα του Πατέρα.
Το νομοσχέδιο για την εθνική αναγνώριση της γιορτής εισήχθη στο Κογκρέσο το 1913. Το 1916, ο Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον πήγε στο Σποκάν για να μιλήσει στην Ημέρα του πατέρα και θέλησε να την κάνει επίσημη, αλλά το Κογκρέσο αντιστάθηκε, φοβούμενο ότι θα γίνει εμπορευματοποιημένη, ενώ απέτυχαν και δύο επόμενες προσπάθειες. Το 1957, η γερουσιαστής Μάργκαρετ Τσέις Σμιθ έγραψε μια πρόταση κατηγορώντας το Κογκρέσο ότι αγνοεί πατέρες για 40 χρόνια, ενώ τιμά τις μητέρες, ξεχωρίζοντας έτσι μόνο έναν από τους δύο γονείς.
Τελικά το 1966, ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάγγελμα προς τιμήν του πατέρα, στο οποίο προσδιορίζεται η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Εξι χρόνια αργότερα, η μέρα έγινε πλέον μόνιμη εθνική εορτή, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον υπέγραψε το σχετικό νόμο το 1972.
Πότε καθιερώθηκε η Γιορτή του Πατέρα στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα, καθιέρωσαν τη γιορτή οι διαζευγμένοι πατεράδες μέσω του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.). από τον ιδρυτή Νίκο Σπιτάλα, εξαιτίας της απαξίωσης του πατέρα από τη δικαιοσύνη, στα διαζύγια. Έτσι, μαζί με όλους τους Ευρωπαίους, γιορτάζουν κάθε δεύτερη Κυριακή του Ιουνίου όταν μάλιστα τα σχολεία είναι ακόμα ανοικτά για να διδάξουν οι δάσκαλοι τον ρόλο και τις αξίες του πατέρα στην οικογένεια.
Στην ουσία είναι μια γιορτή που έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας, παρόλο που πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Όσο απαραίτητη είναι η συμμετοχή του μπαμπά στο να έρθει στον κόσμο ένα παιδί, τόσο σημαντική είναι η συμμετοχή του και στην ανατροφή αυτού. Ο ρόλος που διαδραματίζει ένας πατέρας στο μεγάλωμα ενός παιδιού, είναι συνάρτηση τόσο του χρόνου του όσο και της διάθεσής του να συμμετέχει ενεργά στην ανατροφή των παιδιών. Ο πατρικός ρόλος είναι πιο περιορισμένος από τον μητρικό στην ανατροφή των παιδιών, είτε λόγω στερεοτυπικών αντιλήψεων είτε λόγω αυξημένων υποχρεώσεων
Είναι δεδομένο ότι η ενεργός συμμετοχή των πατέρων στο μεγάλωμα των παιδιών, παρουσιάζει σαφή αυξητική τάση τα τελευταία 40 χρόνια στις δυτικές κοινωνίες. Αυτό παρατηρείται τόσο στο χρόνο που αφιερώνεται, όσο και στο πρότυπο που διαμορφώνεται κοινωνικά. Στις μέρες μας, το πρότυπο του συμμετοχικού, στοργικού πατέρα και συζύγου δεν θεωρείται συνώνυμο του αδύναμου άνδρα, που τον «κυβερνά η γυναίκα του», από όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό είναι από μόνο του θετικό γεγονός. Οι τρόποι και τύποι της αλληλεπίδρασης πατέρα-παιδιού, δεν είναι προκαθορισμένοι ούτε υπάρχει κάποια ειδική «συνταγή». Εξαρτώνται από την ηλικία του παιδιού και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και φυσικά από τα χαρακτηριστικά και την προσωπικότητα κάθε ξεχωριστού πατέρα.
Για να είναι ένας άνδρας "καλός πατέρας" οφείλει σύμφωνα με τον κ. Γεράσιμο Φράντζιο, Ψυχίατρο - Ψυχοθεραπευτή:
1. Να έχει συμφιλιωθεί με τις δικές του παθητικές και μητρικές τάσεις, ώστε να μην έχει ανάγκη να υποκαταστήσει τη μητέρα και να αναλάβει τα παιδιά ως προς την εκπλήρωση των μητρικών λειτουργιών.
2. Να μην υποκαθιστά τα παιδιά για να αποσπά την προσοχή και την φροντίδα της μητέρας τους, δηλαδή να κυριαρχεί στις επιθυμίες εξάρτησης και να μη ζηλεύει τα παιδιά.
3. Να δημιουργεί ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και ασφάλειας, μέσω συναισθηματικής κατανόησης.
4. Να φροντίζει για την καλή φυσική και ψυχική υγεία, τη δική του και των άλλων.
5. Να είναι ικανοποιημένος που είναι άνδρας, πατέρας και σύζυγος, να αγαπάει την ιδέα ότι είναι πατέρας αυτών των παιδιών και σύζυγος αυτής της γυναίκας.
6. Να μάθει να παίζει.
7. Να μάθει να ακούει.
Πηγή: infokids.gr
