Μια νέα YouTuber μοιράζεται την καθημερινή ζωή της μετά τη διάγνωσή της με σχιζοφρένεια, μέσα από το κανάλι που έχει δημιουργήσει, Living Well with Schizophrenia. Παρά τις δραματικές περιγραφές, έχει καταφέρει, μέσα στα χρόνια, μέσα από τις μαρτυρίες της, να αποσυνδέσει την ψυχική νόσο από το κοινωνικό στίγμα και να αποδείξει ότι ακόμα και ένας ασθενής μπορεί να συνεχίσει, με ιατρικούς αγώνες, τη ζωή του.
«Το όνομά μου είναι Λόρεν και διαγνώστηκα με σχιζοφρένεια το 2015, στα 25 χρόνια μου» λέει. «Η παιδική ηλικία μου ήταν σχετικά φυσιολογική, αν και ήμουν ένα μοναχικό παιδί, που κάποιες φορές δυσκολευόμουν να κοινωνικοποιηθώ με συνομηλίκους μου. Όμως τα αληθινά προβλήματα άρχισαν στην εφηβεία. Στο γυμνάσιο, ενώ ήμουν καλή μαθήτρια και απολάμβανα τη μάθηση, με κυρίευσε ένα αίσθημα απάθειας απέναντι στο σχολείο, στους άλλους ανθρώπους και γενικά στη ζωή. Τότε, άρχισα να πιστεύω ότι οι άλλοι μπορούσαν να ακούσουν τις σκέψεις μου. Οι σχολικές επιδόσεις μου άρχισαν να πέφτουν, αν και όχι σε ιδιαίτερα ανησυχητικό βαθμό».
«Στο γυμνάσιο, ενώ ήμουν καλή μαθήτρια και απολάμβανα τη μάθηση, με κυρίευσε ένα αίσθημα απάθειας απέναντι στο σχολείο, στους άλλους ανθρώπους και γενικά στη ζωή. Τότε, άρχισα να πιστεύω ότι οι άλλοι μπορούσαν να ακούσουν τις σκέψεις μου»
Παρά τις δυσκολίες της λοιπόν κατάφερε όχι μόνο να αποφοιτήσει αλλά και να αρχίσει σπουδές Πολιτικών Επιστημών και Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο, τις οποίες αργότερα μάλιστα θα εμπλούτιζε με Κοινωνικές Επιστήμες. Το αίσθημα απάθειας επέμενε, ωστόσο, έτσι με την παρακίνηση του τότε συντρόφου της απευθύνθηκε σε γιατρό, ο οποίος διέγνωσε κατάθλιψη. Τα επόμενα χρόνια, ενώ αγωνιζόταν ενάντια σε αυτό που θεωρούσε κατάθλιψη, υπήρξαν και κάποιες πολύ όμορφες περίοδοι στη ζωή της, στη διάρκεια των οποίων έβγαινε έξω, ταξίδευε και πήγαινε για πεζοπορία στα βουνά.
Όμως η κατάθλιψη επέστρεφε ξανά και ξανά, κάθε φορά όλο και χειρότερη. Όταν άρχισε να έχει αυτοκτονικές σκέψεις, αναζήτησε για μια ακόμα φορά τη βοήθεια ειδικού, που της διέγνωσε διπολική διαταραχή. Παρά την υποστήριξή του, πήρε υπερβολική δόση χαπιών θέλοντας να δώσει τέλος στη ζωή της και έκανε εισαγωγή σε νοσοκομείο. Την ίδια περίοδο, άρχισε να έχει παραισθήσεις.
«Άκουγα να φωνάζουν δυνατά το όνομά μου ακόμα και όταν ήμουν ολομόναχη. Αρχικά απόδιωξα αυτή τη σκέψη, νομίζοντας ότι η φαντασία μου κάλπαζε, και δεν τη μοιράστηκα με κανέναν, ούτε καν με τους γιατρούς μου. Ακολούθησαν οσφρητικές παραισθήσεις, με απαίσιες μυρωδιές που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ούτε να εντοπίσω την προέλευσή τους. Ήταν για μένα μια αλλόκοτη, μπερδεμένη περίοδος.
«Ακολούθησαν οσφρητικές παραισθήσεις, με απαίσιες μυρωδιές που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ούτε να εντοπίσω την προέλευσή τους. Ήταν για μένα μια αλλόκοτη, μπερδεμένη περίοδος»
»Το πρωί που έκανα τη δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας, ο σύμβουλος ψυχικής υγείας μου είχε ένα κακό προαίσθημα, παρόλο που δεν του είχα δώσει καμία ένδειξη. Έστειλε αστυνομία να δει αν είμαι καλά και έφτασε εγκαίρως για να με μεταφέρει στο νοσοκομείο, όπου μπήκα για πολλές μέρες σε μηχανική υποστήριξη και τεχνητό κώμα».
Αφού δοκίμασε ένα πλήθος θεραπειών, η κατάστασή της σταθεροποιήθηκε και κατάφερε να επιστρέψει στις σπουδές της. Μέχρι που στα 24 χρόνια της είχε το πρώτο οξύ ψυχωσικό επεισόδιο: «Οι παραισθήσεις έγιναν πιο έντονες. Άκουγα και έβλεπα ελικόπτερα να κάνουν γύρους πάνω από το κεφάλι μου, άκουγα φωνές. Ήμουν πεπεισμένη ότι οι γιατροί μου συνωμοτούσαν για να με σκοτώσουν ή ότι χρησιμοποιούσαν τα φάρμακά μου για να ελέγξουν τη σκέψη μου. Δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου. Περνούσα νύχτες στο αυτοκίνητό μου, παρκαρισμένη έξω από την κλινική, περιμένοντας να μπω μέσα και να ελέγξω τους ιατρικούς φακέλους μου. Ένα βράδυ είχα παραισθήσεις ότι ένας ηλικιωμένος άντρας προσπάθησε να παραβιάσει το αυτοκίνητό μου και να κλέψει τους φακέλους μου».
«Το πρωί που έκανα τη δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας, ο σύμβουλος ψυχικής υγείας μου είχε ένα κακό προαίσθημα, παρόλο που δεν του είχα δώσει καμία ένδειξη. Έστειλε αστυνομία να δει αν είμαι καλά και έφτασε εγκαίρως για να με μεταφέρει στο νοσοκομείο»
Μετά από μια ακόμα νοσηλεία, κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές της και να αρχίσει μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Μετακόμισε μάλιστα στον Καναδά, στο δικό της διαμέρισμα, μακριά από το πατρικό της, όπου έπιασε δουλειά. Όμως καθώς δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τις παραισθήσεις, χώρισε από τον σύντροφό της, εγκατέλειψε το σπίτι και το διαμέρισμά της και επέστρεψε στο πατρικό της. Διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια/σχιζοφρενική διαταραχή. «Ήταν τρομακτικό αλλά και σχεδόν ανακουφιστικό. Επιτέλους υπήρχε μια εξήγηση για όλα όσα ζούσα και άρχισα να τα κατανοώ. Παράλληλα όμως αυτή η διάγνωση δεν συνοδευόταν από πολλές ιστορίες επιτυχίας στα media. Οι περισσότερες ήταν άσχημες και απεικόνιζαν αρνητικά τους ασθενείς με σχιζοφρένεια και άλλες ψυχικές διαταραχές».
«Η διάγνωση δεν συνοδευόταν από πολλές ιστορίες επιτυχίας στα media. Οι περισσότερες ήταν άσχημες και απεικόνιζαν αρνητικά τους ασθενείς με σχιζοφρένεια και άλλες ψυχικές διαταραχές»
Στην τελευταία της νοσηλεία, χτύπησε ναδίρ, αρνούμενη να φάει και να πάρει τα φάρμακά της, γιατί πίστευε ότι οι γιατροί ήθελαν να τη «δηλητηριάσουν. Άκουγα φωνές μέσα στο κεφάλι μου να με διατάξουν να δώσω τέλος στη ζωή μου, με οποιοδήποτε διαθέσιμο μέσο».
Κατάφερε όμως να ξεπεράσει και εκείνη τη δοκιμασία και πάνω από δύο χρόνια μετά το τελευταίο εξιτήριό της, δεν είχε χρειαστεί να νοσηλευτεί ξανά. Την περίοδο που γύρισε το βίντεο, εργαζόταν ως κοινωνική λειτουργός και είχε επιστρέψει στις σπουδές της, για να κάνει μεταπτυχιακό στην Επιστήμη και τη Δημόσια Υγεία και να ασχοληθεί με την έρευνα. Στο μεταξύ, ήρθε σε επαφή και με διάφορες οργανώσεις σχετικά με την ασθένεια. Το μήνυμα που θέλει, τελικά, να περάσει, είναι αρκετά αισιόδοξο: «Ανακάλυψα ότι ακόμα και μετά τη διάγνωση της σχιζοφρενικής διαταραχής, μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή».
Δείτε τη μαρτυρία της γυναίκας που διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια:
