Με τη Στέλλα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, άνθρωποι των μίντια και οι δυο, κορίτσια του κόσμου και flâneurs της νύχτας, έχουμε περάσει πολλά βράδια γλεντοκοπήματος μαζί. Μετά χαθήκαμε, όπως συμβαίνει στη ζωή, η Στέλλα αποφάσισε να ζήσει στον ιταλικό νότο και εγώ να καθίσω στα αυγά μου.
Χτες, με το που «έκλεισε» επίσημα η Ιταλία, που μετράει 631 νεκρούς και 10.149 κρούσματα, η Στέλλα ανέβασε ένα ποστ-γράμμα από την Κατάνια, όπου ζει:
Μιλήσαμε με μηνύματα στο φέισμπουκ και ξαφνικά ένιωσα την ίδια γλύκα στην επικοινωνία που με περιέβαλλε πάντα μαζί της, όμως τίποτα δεν είναι ίδιο πια, μόνο οι καρδούλες ιμότικον παραμένουν στη θέση τους. Μόνο η αγάπη. Όλα τα άλλα έχουν μετακινηθεί προς τα κάπου που δε γνωρίζουμε ακόμα, έναν άλλο παράδεισο, πιο δυστοπικό, μέσα στον οποίο όλοι ψάχνουμε τις νέες σταθερές, ελπίζοντας να τη βγάλουμε καθαρή.
Σίγουρα η ζωή της Στέλλας έχει αλλάξει δραματικά μέσα στις τελευταίες ώρες, κάτι που εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν το έχουμε ακριβώς αντιληφθεί. Η ίδια παραμένει απίστευτα κουλ, όπως πάντα.
-Πώς είναι να ζεις με μία χώρα που τέθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Πως είναι να ζεις τον επιβεβλημένο αυτοπεριορισμό;
«Μοιάζει με επεισόδιο του Black Mirror...Εχτές το βράδυ που παρακολουθούσα ζωντανά την ανακοίνωση των περιορισμών και πως όλη η Ιταλία κρίνεται ως κρίσιμη ζώνη, αισθάνθηκα ένα ρίγος να με διαπερνά. Είναι πρωτόγνωρο να βλέπεις έκτακτη ανακοίνωση και να ακούς κάτι τέτοιο, αυτόματα σου έρχεται να πανικοβληθείς, αλλά εκεί είναι που πρέπει να καταφύγεις στη λογική και να καταλάβεις γιατί γίνεται. Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά πως οι Ιταλοί λειτουργούν ανεύθυνα (όπως ακριβώς και οι Έλληνες) και έθεσε αυτά τα αυστηρότατα μέτρα γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε πλέον να αντιμετωπίσει την διάδοση. Είναι περίεργο αλλά είναι αναγκαίο».
-Είναι υπάκουοι οι Ιταλοί στα νέα αυτά μέτρα;
«Μέχρι εχτές το βράδυ, όχι. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο η κυβέρνηση ανακοίνωσε αυτά τα μέτρα. Από σήμερα το πρωί φαίνεται πως όλοι κατάλαβαν καλύτερα την κρισιμότητα της κατάστασης».
-Γιατί εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα ο κορονοϊός στην Ιταλία;
«Πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο που έπιασε στον ύπνο όλες τις υπηρεσίες. Γνωρίζοντας ελάχιστα για τον συγκεκριμένο ιό δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση όπως θα έπρεπε. Όλο αυτό σε συνδυασμό με την ανευθυνότητα των ανθρώπων που πάντα πιστεύουμε πως όλα συμβαίνουν μακρυά από εμάς, φυσικά μεγάλο λάθος και ο εγωισμός των ανθρώπων που γνωρίζοντας πως βρίσκονται σε κόκκινες ζώνες, επέλεξαν να μετακινηθούν, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους ανθρώπους».
-Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της όλης ιστορίας;
«Ο πανικός, ο φόβος, η ανευθυνότητα. Η ικανότητα μας να καταφεύγουμε τόσο εύκολα στο δραμα και τον πανικό αντί να προσπαθούμε υπεύθυνα να αντιμετωπίσουμε την κάθε κρίσιμη κατάσταση που συμβαίνει στη ζωή μας».
-Πόσο άλλαξε η καθημερινότητά σου;
«Άλλαξε πολύ. Δεν κάνουμε μαθήματα στο Κέντρο Ελληνομάθειας στο πανεπιστήμιο, ούτε πηγαίνουμε για μάθημα στις Συρακούσες, δε βλέπω πια τους φίλους μου, αν πρέπει να πάω σε άλλη πόλη ή αν πρέπει να πάω στο σούπερ μάρκετ χρειάζεται να έχω μαζί μου υπεύθυνη δήλωση για τον λόγο που βγήκα από το σπίτι».
-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος;
«Ο μεγαλύτερος φόβος είναι πως ακόμη και με αυτά τα περιοριστικά μέτρα δεν θα σταματήσει η εξάπλωση. Δεν το πιστεύω. Δεν θέλω να το πιστεύω. Είμαι σίγουρη πως με αυτά τα μέτρα θα μειωθει ολοένα και περισσότερο η μετάδοση. Μεγάλη ανησυχία και για το αντίκτυπο αυτης της κατάστασης στην οικονομία...»
-Έχεις κάποιον γνωστό σου που νόσησε;
«Όχι, αλλά έχω μια φίλη από την Ιαπωνία που ήταν ταξίδι στο Μιλάνο και που αυτήν τη στιγμή που γράφω είναι μέσα στο αεροπλάνο από το πρωί μαζί με άλλους επιβάτες και δεν ξέρουν ακόμη αν η Ιαπωνία θα δεχτεί το αεροπλάνο ή όχι».
-Πες μου για τη ζωή σου εκεί, για το Ελληνικό Ινστιτούτο Πολιτιστικής Διπλωματίας στη Σικελία και για τον ρόλο σου σε αυτό.
«Κύριο μέλημα του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας είναι η ανάδειξη του πολιτισμού, η προώθηση της συνεργασίας και η οικοδόμηση αμοιβαίας εμπιστοσύνης πέρα από τις αλλαγές των κυβερνήσεων. Με διαφορετικές έδρες σε όλη την Ευρώπη το Ε.Ι.Π.Δ συμβάλλει στην αναβάθμιση της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό και στη δημιουργία ενός πολιτιστικού υποστρώματος ικανού να ωθήσει τον Έλληνα να αισθανθεί τις υποχρεώσεις που έχει όχι μόνο έναντι του εαυτού του αλλά και της κοινωνίας στην οποία ζει. Εγώ έχω αναλάβει τους τελευταίους μηνες την αντιπροσώπευση του Ε.Ι.Π.Δ για όλη την Σικελία και ήδη έχουμε συνάψει τα πρώτα πρωτόκολλα συνεργασίας με σημαντικούς φορείς ώστε να προχωρήσουμε σε προγράμματα και εκδηλώσεις που έχουν σκοπό να επικοινωνήσουν και να φέρουν σε συνεργασία την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα με την Σικελία».
-Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι τελικά οι δύο χώρες, Ελλάδα και Ιταλία;
«Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για όλη την Ιταλία γιατί οι Ιταλοί με τους Σικελούς διαφέρουν περισσότερο από ότι οι Σικελοί από τους Έλληνες. Έλληνες κα Σικελοί έχουμε τα ίδια κακά "χούγια" και τα ίδια καλά χαρακτηριστικά. Αγαπάμε τον τόπο μας, αλλά όχι τους συμπολίτες μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως ο κάθε τόπος είναι οι ανθρωποι του. Μας αρέσει να παραπονιόμαστε πάντα για κάτι που έκανε ή δεν έκανε κάποιος άλλος, χωρίς να αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη για να κάνουμε κάτι. Έχουμε μέσα μας την υπερήφανια για το ένδοξο παρελθόν μας, χωρίς να θελουμε να κάνουμε κάτι για να καλυτερεύσουμε το παρόν και κατά συνέπεια το μέλλον μας».
