«Σε κανέναν δεν αρέσει η έκτρωση, ακόμα και όταν είναι νόμιμη και γίνεται με ασφάλεια. Δεν είναι αυτό που θα επέλεγε μια γυναίκα για να διασκεδάσει το Σαββατόβραδο. Ούτε κανείς θέλει μια γυναίκα να αιμορραγεί μέχρι θανάτου στο πάτωμα μιας τουαλέτας εξαιτίας μιας παράνομη έκτρωσης. Τι κάνουμε;
Πιθανόν μια άλλη διατύπωση της ερώτησης είναι: Σε τι είδους χώρα θέλουμε να ζούμε; Σε μια χώρα που ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές που επιθυμεί για την υγεία και το σώμα του ή μια χώρα στην οποία ο μισός πληθυσμός είναι ελεύθερος και ο μισός όχι;
Οι γυναίκες που δεν μπορούν να αποφασίζουν μόνες τους για το αν θέλουν να κάνουν ή όχι ένα μωρό είναι σκλάβες, γιατί το Κράτος ισχυρίζεται ότι το σώμα τους τού ανήκει και πως εκείνο θα τους υπαγορεύσει πώς πρέπει να το χρησιμοποιούν. Το μόνο παρεμφερές παράδειγμα για τους άντρες είναι η επίταξη από τον Στρατό. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή τους, αλλά τουλάχιστον στον στρατό τούς προσφέρεται φαγητό, ρούχα και κατάλυμα. Ακόμα και οι φυλακισμένοι έχουν αυτές τις παροχές. Αν το Κράτος επιβάλλει υποχρεωτικά τις γεννήσεις, γιατί να μην πρέπει να πληρώσει και για την προγενετική φροντίδα, τη γέννα, τη φροντίδα μετά -για τα παιδιά δηλαδή που δεν πωλούνται σε πιο πλούσιες οικογένειες- και το κόστος του να μεγαλώνει κανείς ένα παιδί;
Κι αν στο Κράτος αρέσουν τόσο πολύ τα μωρά, γιατί δεν τιμά τις γυναίκες που έχουν πολλά μωρά και να τις ενισχύσει ώστε να βγουν από το καθεστώς φτώχειας; Αν οι γυναίκες παρέχουμε τις υπηρεσίες μας στο Κράτος -ανεξαρτήτως βούλησης- σίγουρα θα έπρεπε να πληρωνόμαστε για το έργο μας. Αν ο σκοπός είναι να έχουμε περισσότερα μωρά, ίσως πολλές γυναίκες θα υπάκουαν αν τις αποζημίωναν όπως πρέπει. Διαφορετικά είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν τον νόμο της φύσης: πως τα κυοφορούμενα θηλαστικά αποβάλλονται όταν υπάρχει έλλειψη πόρων.
Όμως αμφιβάλω ότι το Κράτος θα έφτανε ως εκεί, δηλαδή να αναλάβει την κάλυψη των πραγματικών αναγκών. Αντ’ αυτού χρησιμοποιεί το ίδιο φτηνό κόλπο: να υποχρεώσει τις γυναίκες να κάνουν μωρά και μετά να πληρώνουν οι ίδιες για εκείνα. Και να πληρώνουν. Και να πληρώνουν. Όπως είπα, σκλαβιά.
Αν κάποια επιλέξει να κάνει ένα μωρό, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το μωρό είναι ένα δώρο. Αλλά για να είναι δώρο κάτι θα πρέπει να προσφέρεται και να λαμβάνεται δωρεάν. Ένα δώρο μπορεί επίσης κάποιος να το αρνηθεί. Ένα δώρο που δεν επιτρέπεται κάποιος να αρνηθεί, δεν είναι δώρο, είναι έκφραση τυραννίας».
Λέμε οι γυναίκες «γεννούν». Και οι γυναίκες που έχουν επιλέξει να γίνουν μητέρες, το εκλαμβάνουν ως δώρο. Αλλά αν δεν τον έχουν επιλέξει, η γέννα δεν είναι ένα δώρο που προσφέρουν, είναι μια κλοπή ενάντια στη βούλησή τους.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στις γυναίκες να κάνουν έκτρωση. Ούτε θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να τους επιβάλλει να γεννήσουν. Επιβεβλημένη γέννα αν θέλετε, αλλά να τουλάχιστον να την πούμε με το όνομά της. Είναι σκλαβιά: το να ισχυρίζεσαι ότι το σώμα του άλλου είναι δικό σου και μπορείς να του ασκείς έλεγχο, και μάλιστα να κερδίζεις από αυτό.»
*Το απόσπασμα αποτελεί περίληψη από το δοκίμιο Burning Questions της Μάργκαρετ Άτγουντ που δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο Chatto & Windus.
Κεντρική εικόνα: Splash News- Ideal
Ακολουθήστε το Woman Toc στο Instagram