Διεθνής Ημέρα Τζαζ η 30ή κάθε Απρίλη, τουλάχιστον από το 2011 και μετά, όταν η UNESCO πήρε τη σχετική απόφαση, ύστερα από πρωτοβουλία του Χέρμπι Χάνκοκ –τον οποίον, παρεμπιπτόντως, αναμένουμε και στην Αθήνα φέτος το καλοκαίρι, για μία από τις σπουδαιότερες συναυλίες της σεζόν (Τρίτη 11/7 στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου).
Αλλά για τον Χάνκοκ θα έχουμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε πιο διεξοδικά, οσονούπω. Εδώ, αντιθέτως, με αφορμή τους φετινούς εορτασμούς, το φως της δημοσιότητας θα πέσει σε πράγματα από καιρό ξεχασμένα, που τα σκεπάζει πια η σκόνη του χρόνου, μα (περίπου) έναν αιώνα πριν έζησαν τις δικές τους λαμπερές δόξες, σε μια άλλη, πολύ μακρινή Αθήνα. Κι αυτό γιατί ήταν (κυρίως) στην κοσμική διασκέδαση της πρωτεύουσας κατά τη δεκαετία του 1920 όπου εντοπίζονται οι πιο παλιές ρίζες της ελληνικής τζαζ.
Μέσα στην προχειρότητα που το χαρακτηρίζει (και στην άγνοια που το μαστίζει), το εγχώριο ίντερνετ των δικών μας καιρών αναπαράγει ρουτινιάρικα, δίχως άποψη ή εμβάθυνση, ότι οι πρώτες αναφορές στην τζαζ μουσική στην Ελλάδα γίνονται σε μια παρτιτούρα του 1924 με τίτλο "Ο Έρως Χρόνια Δεν Κυττά". Όμως όλη η πρόταση αυτή είναι παραπλανητική. Πρώτα -πρώτα, το "Ο Έρως Χρόνια Δεν Κυττά" δεν έμεινε ποτέ εγκλωβισμένο σε μια παρτιτούρα. Αντιθέτως, τραγουδήθηκε στο πλαίσιο της επιθεώρησης "Πρωτευουσιάνα" (1924) και κατατέθηκε και σε single γραμμοφώνου 78 στροφών το 1925, ως σύνθεση του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη ερμηνευμένη από το Τρίο του Γιώργου Βιδάλη, συνοδεία "τζαζ-μπαντ".
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
