Ξύλινη, άνευρη, άχρωμη, άβολη και κενή. Αυτοί είναι μονάχα μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που συνόδευαν την Κρίστεν Στιούαρτ για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της. Η Αμερικανίδα βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας από πολύ νωρίς, κάνοντας από παιδί ακόμα τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική, ωστόσο ουδέποτε ένιωσε οικεία με την (υπερ)έκθεση στα μέσα. Το ομολόγησε, μάλιστα, σε μία από τις συνεντεύξεις της: "Ποτέ μου δεν ήθελα να γίνομαι αντικείμενο προσοχής, ούτε ήμουν από εκείνα τα παιδιά που ήξεραν πως από πάντα ήθελαν να γίνουν διάσημα". Κι όμως, το 2012, λίγο πριν την ολοκλήρωση του franchise που την έκανε σταρ διεθνούς εμβέλειας ("Λυκόφως"), έστω "άθελά" της, η Στιούαρτ ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός του κόσμου σε ηλικία μόλις 22 ετών. Μαζί με την επιτυχία, βέβαια, συνεχίστηκαν οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί για την εξωτερική της εμφάνιση και η αμφισβήτηση των ερμηνευτικών δυνατοτήτων της. Έτσι, μοιάζει ειρωνικό πως δέκα χρόνια μετά, την περασμένη άνοιξη, το όνομά της βρισκόταν μαζί με εκείνο των Τζέσικα Τσαστέιν, Ολίβια Κόλμαν, Πενέλοπε Κρουζ και Νικόλ Κίντμαν, στις υποψηφιότητες των βραβείων Όσκαρ για τον α’ γυναικείο ρόλο. Όχι κι άσχημα για μια ατάλαντη ε;
Σε μια κινηματογραφική πορεία που υπέφερε συχνά από συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, όπως επίσης συζητήσιμες καλλιτεχνικές επιλογές, μοιάζει δίκαιο που τώρα χάρη στο "Spencer" (Πάμπλο Λαραΐν) η Στιούαρτ απολαμβάνει μια αρκετά αργοπορημένη αναγνώριση του ταλέντου της. Αλλά για να φτάσει στο σημείο να τιμάται με μια υποψηφιότητα από την Αμερικανική Ακαδημία, χρειάστηκε να περάσει από πολλές μεταλλάξεις και κυρίως να ξεπεράσει τη διάχυτη δυσπιστία προς τις ικανότητές της.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
