Γράφει η Άννα Αναστασοπούλου
Κοντεύει Πάσχα και εμείς στο σπίτι μας μακαρίζουμε τον Άγιο Βαλεντίνο, μεγάλη η χάρη του. Αυτό το μικρό αγόρι με το τόξο και τα βέλη, αν έχει την ευγενική καλοσύνη, ας κρατήσει το κορμάκι του λίγο ίσιο, γιατί πάει το παιδάκι μου το χάνω.
Μπαίνει η μικρή στο σπίτι μετά το σχολείο, με το χαμόγελο της επιτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ξέρετε, εκείνο που έχουν οι οδηγοί της φόρμουλα 1 μετά τον τερματισμό, έτοιμη να ανοίξει την σαμπάνια και να μας περιλούσει. Περιμένω να ακούσω κι εγώ για μια μεγάλη επιτυχία σε ένα μάθημα, άντε σε ένα άθλημα στο τσακίρ κέφι και εκείνη πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι σαν τον Πήγασο, περπατοπετάει δηλαδή κι από τα αυτιά της βγαίνουν κόκκινες καρδούλες.
Κάνω την αφελέστατη ερώτηση «όλα καλά;». Χαμογελάει συνέχεια και το βλέμμα είναι χαμένο στο διάστημα. Επαναλαμβάνω «όβερ, όβερ, όλα καλά, γη καλεί Κ, γη καλεί Κ, Κ με λαμβάνεις;».
Με ζώνουν τα πρώτα φίδια, το παιδί κάθεται στον καναπέ, κοιτάζει το ταβάνι με δέος, σαν κάτι να διαβάζει. Ό,τι και αν πω απαντάει «ναι». Σε όλα. Βιώνω την απόλυτη συνεννόηση και τότε είναι που με ζώνουν και τα δεύτερα φίδια.
Αυτό ήταν, το κατάλαβα, ήρθε η άνοιξη και μαζί της ο έρωτας. Ένα αγόρι της ζήτησε να τα φτιάξουνε. ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝΕ.
Κι εκεί αρχίζει το ερωτηματολόγιο της μάνας
-Ποιο αγόρι;
-Τι της ζήτησε;
-Τι ακριβώς να φτιάξουνε;
-Που πάμε σύντροφοι;
Και κάνω την ερώτηση-κόλαφο: «και τι κάνετε παιδί μου με το αγοράκι;». «Κάνουμε βόλτες στο προαύλιο» απαντάει, έτσι απλά. Από το άλλο δωμάτιο ακούγεται η μεγάλη «σιγά μη πιάσετε κανένα παιδί».
Τι να κάνω η μάνα; Τι να συμβουλέψω το παιδάκι μου που κρατιέται χέρι-χέρι με το νεαρό και βολτάρουν στο προαύλιο; Αχ! Έρως ανίκατε μάχαν.
Ήρεμα λέω στον εαυτό μου, γυρίζω το χρόνο πίσω και βλέπω ένα κορίτσι να περιμένει, αχάραγα, στο παράθυρο της κουζίνας, για να δει το αγόρι της απέναντι πολυκατοικίας, για κλάσματα του δευτερολέπτου,να χτυπήσει η καρδιά δυνατά σαν καμπάνα και να ζει με αυτή την αίσθηση όλη μέρα. Επανέρχομαι. Λέω «ναι είναι ο έρωτας που χτύπησε την πόρτα της».
Είναι αυτά τα έντονα συναισθήματα που δεν κρατάνε για πολύ, είναι η εφηβεία με τις ορμόνες της, η αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας, οι πρώτες αγάπες που τρυπώνουν απρόσκλητα για να μας αναστατώσουν.Το παιδί μου αλλάζει, μεγαλώνει και μαζί του αλλάζω κι εγώ.
Και τώρα που σας μιλάω αιωρούμαι, στο σαλόνι, με τον πορτοκαλί χιτώνα μου και προσεύχομαι μετρώντας κόμπους στο κομποσκοίνι μου. Ωμμμμμ, ωμμμμμμμμ, ωμμμμμμμ
