Ήταν Δεκέμβριος του 2009, όταν προετοίμαζα το ταξίδι μου στην Πόλη του Φωτός. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν τη ρομαντική αυτή πόλη. Ήταν όμως η πρώτη φορά που θα πήγαινα χωρίς γονείς. Βλέπετε το 1998, ήμουν ακόμη ανήλικη, όταν γοητεύτηκα από την ομορφιά του Παρισιού και υποσχέθηκα ότι θα ξαναγυρίσω κάποια στιγμή.
Τήρησα λοιπόν την υπόσχεσή μου και αποφάσισα εκεί να υποδεχτώ το 2010. Ξεκίνησα μετά μανίας να ψάχνω τα πιο ιστορικά μέρη και τις πιο καλά κρυμμένες γωνιές του Παρισιού. Σερφάροντας λοιπόν στο ίντερνετ, το ενδιαφέρον μου έπεσε σε ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό εστιατόριο του 1686 και χωρίς δεύτερη σκέψη, το προσέθεσα στη λίστα με τα must do.
Και αυτό δεν ήταν άλλο από Le Procope, στην οδό Rue de l'Ancienne Comédie του Saint Germain, ένα από τα παλαιότερα εστιατόρια της γαλλικής πρωτεύουσας. Άνοιξε το 1686 από τον Francesco Procopio dei Coltelli και από τότε μέχρι σήμερα, δεν έχει σταματήσει ποτέ να λειτουργεί. Μάλιστα αποτέλεσε σημείο συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων όλων των διανοούμενων και των πολιτικών εκείνης της εποχής. Ο Rousseau, o Diderot και ο Verlaine συγκαταλέγονταν στη λίστα με τους τακτικούς πελάτες.
Μπαίνοντας στο μυθικό αυτό εστιατόριο, το μάτι μου έπεσε στη βιτρίνα με το καπέλο του Ναπολέοντα. Και από εκείνη τη στιγμή, δε σταμάτησα να κοιτάζω αριστερά και δεξιά για να ανακαλύψω τα φανερά και κρυμμένα του μυστικά. Ο χώρος ήταν διακοσμημένος με βαριά έπιπλα τύπου μπαρόκ, τεράστιους χρυσούς καθρέφτες, παλιούς πίνακες, κυρίως προσωπογραφίες, επιβλητικές προτομές και ρολόγια εποχής. Εντυπωσιακοί πολυέλαιοι στόλιζαν το ταβάνι σε κάθε αίθουσα. Φρέσκα λουλούδια παντού. Από την είσοδο μέχρι σε κάθε τραπέζι, τοποθετημένο από ένα πολύχρωμο μπουκετάκι. Σε μία εσοχή, παρατήρησα ένα γραφείο σεκρετέρ - ξέρετε από αυτά που πλέον βρίσκεις μόνο σε αντικερί - όπου πάνω του ήταν ακουμπισμένα παλιά βιβλία και ένα πανέμορφο ασημένιο κηροπήγιο. Η μαρμάρινη σκάλα με το χειροποίητο, παχύ χαλί με οδήγησε στην επάνω αίθουσα και τις τουαλέτες, όπου η παρουσία μπαρόκ αντικειμένων γινόταν όλο και πιο αισθητή. Όλα τα τραπέζια ήταν στρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα, που μοσχομύριζαν άνοιξη και η τσάκιση ήταν ένδειξη επαγγελματικού σιδερώματος.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι παντού άκουγα μόνο γαλλικά και γυρίζοντας το βλέμμα μου στα διπλανά τραπέζια, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ήμαστε οι μοναδικοί τουρίστες μέσα στο υπέροχο μαγαζί. Αυτό όμως δεν υπήρξε αποτρεπτικό για τους κουστουμαρισμένους σερβιτόρους, οι οποίοι δεν έδειξαν να ενοχλούνται και συνέχισαν να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε γνωστοί πελάτες.
Σίγουρα το Le Procope είναι ένα ιστορικό εστιατόριο που υπόσχεται να σου χαρίσει μία μοναδική εμπειρία. Και αυτό, καθώς σε ταξιδεύει σε έναν άλλο χωροχρόνο, όπου νομίζεις ότι θα συναντήσεις στο διπλανό τραπέζι διανοούμενους μιας άλλης εποχής. Επίσης, σε ταξιδεύει γευστικά με την παραδοσιακή κουζίνα και σε αφήνει να απολαύσεις με όλες σου τις αισθήσεις τα πολύ προσεγμένα του πιάτα. Όσο για το μενού, δε θα σας πω πολλά. Προτιμώ να σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Αυτό που μπορώ μόνο να σας πω είναι ότι έφαγα την καλύτερη σούπα πουλερικών με λαχανικά και το πιο γευστικό τιραμισού, παρόλο που δεν είμαι φαν του συγκεκριμένου γλυκού.
Μετά από οχτώ χρόνια, δεν είναι καθόλου τυχαίο, που ακόμα θυμάμαι το βράδυ στο Le Procope. Και σίγουρα θα το θυμάμαι μια ζωή.