Για τις γυναίκες που δηλώνουν παθιασμένες με τη μόδα το να θυσιάσεις λίγη από την άνεση σου προκειμένου να δείχνεις κομψή και φινετσάτη μάλλον είναι απλώς ένα πολύ μικρό τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. Στη μακρά ιστορία της μόδας υπάρχουν αμέτρητα τέτοια παραδείγμα: ο κορσές που έγινε τόσο δημοφιλής στις αρχές του 1800 ήταν σε θέση να χαρίσει σε κάθε γυναίκα τη λεπτή, φίνα μέση που τόσο πολύ επιθυμούσε, παρά το γεγονός ότι το να αναπνεύσει κανείς μέσα σε ένα τόσο σκληρό και σφικτό ρούχο έμοιαζε με καθημερινός άθλος. Ομοίως, μία άλλη μεγάλη τάση στην ένδυση της βικτωριανής περιόδου, το κρινολίνο, αγαπήθηκε με μανία από τις γυναίκες της εποχής, παραόλα αυτά, υπήρξε ένα από τα πιο άβολα και συνάμα επικίνδυνα πράγματα που μπορούσες να φορέσεις.
Από το 1850 μέχρι το 1860 περίπου 3.000 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους επειδή το κρινολίνο τους τυλίχθηκε στις φλόγες.
Στην αυγή του 19ου αιώνα οι μεγάλες, εντυπωσιακές φούστες ήταν ο κανόνας του ευπρεπούς ντυσίματος που απαιτούσαν οι κύκλοι της υψηλής κοινωνίας. Τι σήμαινε αυτό; Μακριά κομμάτια ύφασμα πάνω από άλλα μακριά κομμάτια ύφασμα στηρίζονταν πάνω σε μία μεγάλη βάση και δημιουργούσαν το εφέ μίας γιγαντιαίας φούστας, η οποία έμοιαζε άκαμπτη και ακούνητη τη στιγμή που οι νεαρές γυναίκες της εποχής πάσχιζαν να συντονίσουν το βηματισμό τους με τον τεράστιο αυτόν όγκο που μετακινούταν μαζί με εκείνες από σαλόνι σε σαλόνι και από δωμάτιο σε δωμάτιο. Αυτές οι τεράστιες σε φούστες είχαν όνομα, τις αποκαλούσαν κρινολίνα, μία συνθετική λέξη από τις γαλλικές "crin" και "lin", οι οποίες σημαίνουν "τρίχες αλόγου" και "λινό", αντίστοιχα, καθώς τα πρώτα κρινολίνα στην ιστορία κατασκευάζονταν από αυτά τα δύο υλικά. Στην πορεία τα κρινολίνα "εξελίχθηκαν" να άρχισαν να αποτελούνται από μέταλλο, αλλά και σκληρά οστά φάλαινας, δύο υλικά που εξασφάλιζαν ότι η φούστα θα παρέμενε ακόμα πιο σταθερή και άκαμπτη.
Τα κρινολίνα απέκτησαν τόσο μεγάλη φήμη στην Ευρώπη του 19ου αιώνα ώστε ένας νέος όρος έκανε την εμφάνιση του στη μόδα εκείνων των χρόνων. Η λέξη "κρινολινομάνια" χρησιμοποιούνταν ευρέως για να περιγράψει την εμμονή των γυναικών με το συγκεκριμένο αξεσουάρ.
Πιθανότατα, αρκετές από τις γυναίκες του σήμερα να θεωρούν ότι δεν έχει υπάρξει τίποτα πιο άβολο σε ολόκληρο τον κόσμο από το να προσπαθήσεις να ισορροπήσεις πάνω σε 10ποντά τακούνια. Ωστόσο. το να φορέσει κάποια ένα κρινολίνο και να καταφέρει να παραμείνει αρτιμελης και ζωντανή στο τέλος της βραδιάς δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.
Τα κρινολίνα ήταν τόσο βαριά και δύσκολα στη μετακίνηση ώστε οι γυναίκες έπρεπε να είναι εξαιρετικά προσεκτικές σε κάθε τους κίνηση, κυρίως όταν προσπαθούσαν να καθίσουν. Ακόμα, το σκληρό μέταλλο και τα οστά από τα οποία ήταν φτιαγμένα τα κρινολίνα ήταν σε θέση να σκίσουν σε κομματάκια τη φούστα του φορέματος μέσα σε δευτερόλεπτα, κάτι που είχε συμβεί εκατοντάδες φορές. Επιπλέον, ήταν σχεδόν αδύνατο να διασχίσεις έναν στενό διάδρομο ή να περάσεις από ένα χωλ όπου στέκονταν περισσότεροι από δύο άνθρωπους ταυτόχρονα, λόγω του τεράστιου όγκου που σε περιέβαλε.
Η λέξη "κρινολινομάνια" χρησιμοποιούνταν ευρέως για να περιγράψει την εμμονή των γυναικών με το συγκεκριμένο αξεσουάρ.
Τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα και επικίνδυνα στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Για παράδειγμα, όταν ο άνεμος ήταν αρκετά δυνατός (φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης) πολλές γυναίκες είχαν χάσει την ισορροπία τους και είχαν πέσει τούμπα, με το κεφάλι προς τα πίσω, με αποτέλεμα το εσώρουχο αλλά και τα γυμνά πόδια τους να μείνουν εντελώς εκτεθειμμένα μπροστά στα μάτια των περαστικών, κάτι ακραία άκομψο αν λάβουμε υπόψιν μας ότι μιλάμε για τις κοινωνίες των βικτωριανών χρόνων.
Κι, όμως, όλα τα παραπάνω δεν είναι πραγματικά τίποτα μπροστά στην τραγική κατάληξη που είχε η συγκεκριμένη τάση της μόδας για τις ζωές χιλιάδων γυναικών της εποχής, οι οποίες είχαν καεί, στην κυριολεξία, ζωντανές εξαιτίας των εξαιρετικών εύφλεκτων υλικών (μουσελίνα, ποπλίνα, βαμβάκι) από τα οποία ήταν κατασκευασμένες οι φούστες που έπεφταν πάνω από τα κρινολίνα τους.
Οι Times του 1863 αναφέρουν ένα τραγικό περιστατικό κατά το οποίο ένα 14χρονο κορίτσι, η Margaret Davey, πέθανε από σοβαρά εγκαύματα που προκλήθηκαν στο σώμα της όταν το ρούχο της άρπαξε φωτιά από τις φλόγες σε ένα τζάκι. Αντίστοιχα, μία 16χρονη, η Emma Musson, έχασε τη ζωή της όταν πυρωμένο κάρβουνο ακούμπησε στην άκρη του φορέματος της. Ίσως να αναρωτηθεί κανείς γιατί οι γυναίκες δεν έβγαζαν τις φούστες τους όσο πιο γρήγορα μπορούσαν προκειμένου να σωθούν. Αυτός ακριβώς ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος με ένα κρινολίνο, το γεγονός ότι ακόμα κι αν ήθελες δεν μπορούσες να το αφαιρέσεις από πάνω σου εύκολα. Το ρούχο ήταν τόσο σφιχτά στερεωμένο γύρω από τη γυναικεία μέση με μία ζώνη ώστε για να αφαιρεθεί έπρεπε να στηθεί ολόκληρη επιχείρηση.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της εποχής, από το 1850 μέχρι το 1860 περίπου 3.000 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους επειδή το κρινολίνο τους τυλίχθηκε στις φλόγες. Σε μία αναφορά του 1864 περίπου 40.000 γυναίκες στον κόσμο πέθαναν από κάποιο θανατηφόρο ατύχημα που σχετίζονταν με κάποιον τρόπο με τα κρινολίνα που φορούσαν.
Δείτε ένα διασκεδαστικό βίντεο για τη βικτωριανή μόδα:
Κεντρική φωτογραφία: Wikipedia (Public Domain)
