Η τάση των άσχημων, αθλητικών χοντροπάπουτσων μας έχει κερδίσει. Την αγαπάμε, την προβάλουμε, την ποθούμε -οι περισσότερες έχουμε ήδη ένα τέτοιο άκομψο sneaker στη ντουλάπα μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι πίσω από την ασυνήθιστη εικόνα του κρύβεται μια τρυφερή ιδέα πρωτοπορίας και μια «έξω από το κανονικό» σκέψη.
Κανονικό ίσον βαρετό. Οκέι. 'Όμως, αυτό δε σημαίενι ότι όλα τα κακομούτσουνα υποδήματα είναι φίλοι μας. Δε σημαίνει ότι κάθε φορά που θα αντικρίζουμε ένα XL shoe θα μπαίνουμε αυτομάτως στον πειρασμό να το κάνουμε δικό μας.
Αυτό ισχύει και για τα hiking boots, τα γνωστά ορειβατικά μποτάκια, τα οποία ο κόσμος της μόδας τα συνδυάζει με καθημερινά, κομψά outfit, ακόμα και με Chanel ντε πιες, για παράδειγμα. Στο σημείο αυτό η σχέση εξάρτησης που μπορεί να αναπτύσσεται με τα εκάστοτε τρεντ διακόπτεται βιαίως.
Όχι και πάλι όχι. Ορειβατικό μποτάκι ίσον βαρετό, ίσον κανονικό. Οπότε η όποια προσπάθεια του να ενταχθεί στον κύκλο εμπιστοσύνης των ψαγμένων αξεσουάρ πέφτει αυτομάτως στη λίμνη της αδιαφορίας -μπλοπ!
Από μόνο του, σχεδιαστικά ομιλώντας, το hiking boot δεν είναι γοητευτικό. Είναι πρακτικό και σίγουρο, αλλά όχι θελκτικό. Οπότε εμάς δεν μας αφορά. Γιατί μπορούμε να δούμε την κρυφή, μοδίστικη γοητεία των Triple S του οίκου Balenciaga, αλλά στο άρβυλο του ξυλοκόπου και του φιλόδοξου ορειβάτη, δε βρίσκουμε τίποτα. Λυπούμεθα για αυτό -αλλά όχι πολύ.