Το κακό παιδί της μόδας, ο αντισυμβατικός, ο ταλαντούχος, ο επαναστατικός Βρετανός σχεδιαστής που εξέλιξε το british style και με τη δουλειά του παρέδωσε μαθήματα σε μεταγενέστερους και προγενέστερους, μπορούσε να βλέπει μπροστά. Έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή, στις 11 Φεβρουαρίου του 2010, ακριβώς 9 μέρες μετά τον θάνατο της μητέρας του Τζόις, που έφυγε από καρκίνο στα 75 της. Ο Μακ Κουίν κρεμάστηκε με την αγαπημένη του καφέ ζώνη και άφησε πίσω του ένα σημείωμα που έγραφε «Να προσέχετε τα σκυλιά μου, συγγνώμη». Αργότερα διαπιστώθηκε ότι πριν δώσει τέλος στη ζωή του είχε κάνει χρήση κοκαΐνης και ηρεμιστικών. Ο θάνατος του συγκλόνισε τον κόσμο της μόδας. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο πιο ταλαντούχος σύγχρονος σχεδιαστής, που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να αλλάξει την εικόνα της μόδας του 20ου αιώνα, στα 41 του χρόνια αποφάσισε να δώσει ένα τόσο πρόωρο και οριστικό τέλος σε όλα.
Το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του είναι σκοτεινό, εναλλακτικό και επικό όπως η αισθητική του Αλεξάντερ ΜακΚουίν έτσι χαρακτηρίστηκε ήδη από τα διεθνή ΜΜΕ.
Η διάρκειας 111 λεπτών ταινία καλύπτει όλη την καριέρα του ΜαΚουίν, από τα πρώτα του βήματα στη μόδα μετά την αποφοίτησή του από το Central Saint Martins το 1992 και την πρόσληψή του από τον Givenchy το 1997 μέχρι την αποκορύφωση του έργου του, την επίδειξη μόδας για τη συλλογή του Άνοιξη/Καλοκαίρι 1999, όταν η Σάλομ Χάρλοου βγήκε στην πασαρέλα με ένα στράπλες λευκό φόρεμα και άρχισε να περιστρέφεται σε έναν κύκλο, ενώ την ψέκαζαν με βαφή δύο ρομποτικά όπλα.
Είχε αυτό το ταλέντο που λίγοι σχεδιαστές έχουν καλλιεργήσει και αξιοποιήσει στην ιστορία της παγκόσμιας μόδας. Η πρώτη του επίδειξη, το 1993, όταν ακόμη ήταν 25 ετών, χαρακτηρίστηκε σαν ένα δυνατό «χαστούκι» στη μόδα της εποχής. Η συλλογή είχε το όνομα «Taxi driver» από την ομώνυμη ταινία του Σκορτσέζε. Ο ΜακΚουίν προσπάθησε να αποδώσει μέσα από τις δημιουργίες του την παρακμή και τη βία της ταινίας. Τα μοντέλα ήταν τυλιγμένα με πλαστικές μεμβράνες και το δέρμα τους είχε ζωγραφιστεί ώστε να δίνει την εντύπωση ότι είναι ματωμένο και μελανιασμένο. Ήταν σίγουρα σκληρό το αισθητικό αποτέλεσμα, το οποίο βέβαια καταχειροκροτήθηκε για την καλλιτεχνική του συνέπεια, για την έμπνευση του και για τον εντυπωσιακό συσχετισμό της μόδας με τον ρεαλισμό και με τον κινηματογράφο. Όπως μόνο ο Μακ Κουίν θα μπορούσε.
