Όταν η ανία χτυπάει τη πόρτα της καθημερινότητάς μου νιώθω σα να κατακλύζομαι από ενοχικά συναισθήματα επαγρύπνησης που σαν άλλα μαινόμενα πορφυρά alert αναβοσβήνουν μέσα στο μυαλό μου, σχηματίζοντας τη λέξη “δραστηριοποίηση”. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως η παραπάνω διαδικασία σκέψης συγκλίνει με τον τρόπο που μία ολόκληρη βιομηχανία δισεκατομμυρίων όπως αυτή της μόδας, η οποία λίγο ή πολύ μας αφορά όλους, υποκινείται ή έστω επηρεάζεται από παρόμοιες διεργασίες του νου, όχι δικές μου αλλά των ιθυνόντων. Ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν τους ρυθμούς της fashion δραστηριότητας; Οι δημιουργοί, οι καταναλωτές ή οι επιχειρηματίες; Το Φεβρουάριο -πριν καλά καλά τελειώσει ο χειμώνας- παρακολουθούμε παραδοσιακά κάθε χρόνο τις φθινοπωρινές συλλογές του επόμενου έτους ενώ το Σεπτέμβρη μετά από 4 μήνες κορεσμένων καλοκαιρινών τοπίων καλούμαστε να ξαναζήσουμε το καλοκαίρι μέσα από τις εαρινές συλλογές των οίκων που ξεκινούν να γράφουν μίλια στις πασαρέλες ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη και καταλήγοντας στο Παρίσι (ανοίγει το εμπόριο και κλείνει η τέχνη) με ενδιάμεσους σταθμούς το Λονδίνο και το Μιλάνο. Και κάπως έτσι οι μητροπόλεις της μόδας συμμετέχουν ενεργά στο χορό του fast fashion, στον οποίο σαν γυναίκες και όχι σαν γυναίκες buyers ή editors προσπαθούμε να ακολουθήσουμε ανεξαρτήτως ιδιότητας την πληροφορία που διαχέεται με instant χαρακτήρα διαδικτυακά ακόμα και ζωντανά (live streaming) μέσα από τη πασαρέλα. Το ρόλο του προσωπικού μου υποσυνείδητου που οδηγεί στην κόκκινη ένδειξη της δραστηριοποίησης φαίνεται στην περίπτωση της μόδας να παίζουν οι ενορχηστρωτές της μεγάλης αυτής παραγωγής, δηλαδή οι ιδιοκτήτες τόσο των ομίλων (LVMH, Kering) στους οποίους ανήκουν οι σημαντικότεροι οίκοι πολυτελών ειδών (Louis Vuitton, Gucci, Bvlgari, Balenciaga, Stella McCartney, Alexander McQueen, Saint Laurent, Celine, Fendi, Dior, Givenchy κ.ά.) όσο και αυτοί των street fashion αλυσίδων (Inditex, H&M group).
Η φρενίτιδα των 4 και πλέον συλλογών ετησίως (Spring/Summer, Fall/Winter, PreFall και Resort) βρίσκει τους δημιουργούς της μόδας στην αντίπερα όχθη από αυτή των ενορχηστρωτών της και εμένα μέρος της παράταξής τους.
Πόσο δραστήρια ορίζεται από τους CEO η μόδα των 2010's και γιατί καλούμαστε να τρέξουμε σπριντ τόσο από τη πλευρά του καταναλωτή για να τη παρακολουθήσουμε όσο και από τη πλευρά των δημιουργών για να την παράξουν; Η φρενίτιδα των 4 και πλέον συλλογών ετησίως (Spring/Summer, Fall/Winter, PreFall και Resort) βρίσκει τους δημιουργούς της μόδας στην αντίπερα όχθη από αυτή των ενορχηστρωτών της και εμένα μέρος της παράταξής τους. Ένας από τους πολλούς κατά καιρούς σχεδιαστές που έχουν ταχθεί κατά του fast fashion, ο Raf Simons αποφάσισε προ δύο μηνών να αποχωρήσει οικειοθελώς από τον οίκο Dior από τη θέση του Creative Director, με σκοπό να διαφυλάξει σε πρώτο χρόνο τη δημιουργικότητά του και σε δεύτερο την ίδια του την ακεραιότητά του χαρακτήρα του. Μία θαρραλέα κίνηση που κατάφερε να ταράξει τα κατά τα άλλα λιμνάζοντα νερά πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, για το οποίο οι περισσότεροι σχεδιαστές τρέχουν να προλάβουν παρά να κατακτήσουν.
Ένα ακόμα φαινομενικά λαμπερό επάγγελμα με στραμμένα πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας 24/7 παρασύρεται στην ορμή της υπερπληροφόρισης και χαρακτηρίζεται περισσότερο στρεσογόνο παρά δημιουργικό. Από ότι φαίνεται κάποιοι τεστάρουν τα όριά του παράλληλα με το ατέρμονο παιχνίδι από μουσικές καρέκλες ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα των Creative Directors παγκοσμίως. Μήπως τελικά η αδιάκοπη αναζήτηση του νέου μας επιστρέφει όλους στην αφετηρία ή αλλιώς σύμφωνα με το λεξιλόγιο της μόδας στις αγαπημένες δεκαετίες του 20ου αιώνα ως μοναδική πηγή έμπνευσης; Ή μήπως δεν μπορεί να υπάρξει μόδα χωρίς τρέξιμο; Έστω και ετυμολογικά, Run-way!
