«Τα μαύρα μοντέλα δεν πουλάνε». Σε αυτό κατέληξε, πριν καιρό, άρθρο των New York Times, το οποίο μεταξύ άλλων ισχυριζόταν ότι ακόμα και σήμερα, ακόμα και στον ακτινοβόλο χώρο της μόδας, κυριαρχεί το σκότος του ρατσισμού. Αυτή την προκάτ θεωρία και στερεοτυπική αντίληψη έρχεται να ανατρέψει η 38χρονη Άλεκ Γουέκ, η μαύρη, ψηλόλιγνη, εξωτίκ φιγούρα από την Αφρική αφού παρά το χρώμα της παραμένει στην κορυφή της μόδας μία εικοσαετία τώρα.
Γεννήθηκε την περίοδο των βροχοπτώσεων, στις 16 Απριλίου του 1977 στην περιοχή Wau στο Νότιο Σουδάν, ανήκει στη φυλή Dinka και όπως η ίδια εξηγεί το όνομά της σημαίνει «μαύρη παρδαλή αγελάδα» στη διάλεκτο της φυλής. Όταν το 1985 η χώρα της άρχισε να ξεσκίζεται από τον εμφύλιο, αυτή στην ηλικία των 14άρων μαζί με μία από τις μικρότερες αδερφές της είχαν μόνο μία λύση, να πετάξουν κρυφά για το Λονδίνο. Στη συνέχεια ακολούθησε κι η υπόλοιπη οικογένειά της πλην του πατέρα της, ενός εγγράμματου, ξεχωριστού στρατιωτικού, ο οποίος στην προσπάθειά του να γλυτώσει τόσο από τους αντάρτες όσο και από τους κυβερνητικούς, το έσκασε με τα πόδια και κατόπιν μιας μεγάλης πορείας στα βουνά της Αφρικής μολύνθηκε ένα παλιό τραύμα στο πόδι του και άφησε την τελευταία του πνοή κάπου στο Χαρτούμ.
Το πλήγμα ήταν τεράστιο για την Άλεκ διότι είχε αδυναμία στον πατέρα της και όπως έχει δηλώσει του έμοιαζε στο φιζίκ «έχω πάρει τα μακριά πόδια του μπαμπά μου». Αυτά τα μακριά, λεπτά πόδια είναι άλλωστε το δυνατότερο ατού της, ειδικά στην πασαρέλα που το παράστημά της θυμίζει την προκάτοχό της Ναόμι Κάμπελ, την «μαύρη γαζέλα» όπως χαρακτηριστικά την ονόμασε ο παγκόσμιος τύπος. Μόνο που η περίπτωση της Άλεκ Γουέκ είναι το ακριβές αντίθετο της κακομαθημένης, ξεροκέφαλης και ενίοτε ανεγκέφαλης Ναόμι. Όταν το 1995 η Φιόνα Έλις του πρακτορείου μοντέλων Model 1 είδε τυχαία την Άλεκ σε ένα πάρτι στο Λονδίνο κατάλαβε ότι χτύπησε φλέβα χρυσού. Όμορφη αλλά ταπεινή, υπερήφανη αλλά σεμνή, αγωνίστρια αλλά εργατική. Ήταν λίγο πριν το τέλος της εποχής των υπερμοντέλων, των γυναικών με θρυλικές σωματικές διαστάσεις και χαρακτήρα ηρωίδων του Μπρετ Ίστον Έλις στο Glamorama. Το εντυπωσιακό αλλά παρηκμασμένο αυτό καλούπι έπνεε τα λοίσθια και η Άλεκ ήταν η καλύτερη περίπτωση για να στεφθεί σημαιοφόρος μιας νεόκοπης παρέλασης κάτω από τα φώτα του μόντελινγκ.
Το 1996 εμφανίζεται στο μουσικό βίντεο της Τίνα Τάρνερ, Golden Eye, το 1997 το MTV την ανακηρύσσει «Μοντέλο της Χρονιάς» και το περιοδικό i-D «Μοντέλο της Δεκαετίας». Ντεμπουτάρει στις πασαρέλες των Alexander McQueen, Chanel, Jean Paul Gaultier, and Ralph Lauren ενώ την ίδια χρονιά το αμερικανικό Elle κυκλοφορεί το τεύχος Νοεμβρίου με εξώφυλλο την ίδια και το γνωστό κίνδυνο να μην πουλήσει μιας και τα μαύρα μοντέλα δεν πουλάνε. Η στιγμή όμως ήταν μαγική, η ευθυκρισία των ανθρώπων του Elle επιβραβεύτηκε με συγχαρητήριες επιστολές στα γραφεία του καθώς και με υψηλές πωλήσεις ενώ όπως χαρακτηριστικά είπε η Όπρα Γουίνφρι στην Άλεκ όταν αυτή πήγε ως καλεσμένη στην εκπομπή της «αν είχες γίνει εξώφυλλο σε κάποιο περιοδικό όταν εγώ μεγάλωνα, θα είχα σίγουρα διαμορφώσει άλλη ιδέα για το ποια είμαι». Το 1999 βρίσκεται μέσα στους «50 πιο όμορφους ανθρώπους του κόσμου» του περιοδικού People και φωτογραφίζεται από όλους τους βετεράνους φωτογράφους μόδας, τον Στίβεν Μαιζέλ, τον Μάριο Τεστίνο, τον Μπρους Γουέμπερ, τον Χερμπ Ριτς, την Άνι Λίμποβιτς, κ.ά. «Δεν έχω ξαναδεί κάποιον τόσο ενδιαφέρον, τόσο μαύρο και τόσο όμορφο» δήλωσε ο Στίβεν Μαιζέλ στο τέλος της φωτογράφησης για την αμερικάνικη Vogue.
Το 2007 υπέγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο «Από Σουδανέζα Πρόσφυγας Διεθνές Σούπερ Μόντελ» και έκτοτε ηγείται ομιλιών πάνω σε θέματα διατροφικών συνηθειών σε σχολεία προαστίων της Νέας Υόρκης, όπου και ζει πλέον. Παραβρέθηκε στο ίδιο πάνελ με την Χίλαρι Κλίντον στο Διεθνές Συνέδριο Εξωτερικών Υποθέσεων για τους Μαύρους και είναι μέλος του συμβουλευτικού τμήματος της Επιτροπής Προσφύγων των Ηνωμένων Πολιτειών. «Όταν μπήκα στο χώρο της μόδας είδα κορίτσια που δεν έτρωγαν, έμεναν μέρες νηστικές από επιλογή ώστε να παραμείνουν αδύνατες. Αυτό ήταν κάτι που με σόκαρε, γιατί γνωρίζω καλά τι θα πει νηστικός και είναι απαίσιο. Από την άλλη, πολλοί άνθρωποι ζούνε για να τρώνε ενώ το σκεπτικό είναι τρώω για να ζω. Δεν υπάρχει ισορροπία γύρω από την τροφή στον πλανήτη. Όταν έφευγα από κάποιο εστιατόριο στο Μπρούκλιν έπαιρνα μαζί μου σε αλουμινόχαρτο το φαγητό που είχα αφήσει, κάτι που δεν άρεσε καθόλου στο τότε αγόρι μου, γι’ αυτό άλλωστε και έγινε πρώην. Το ντροπιαστικό δεν είναι να πάρω το φαγητό που δεν έφαγα σε σακούλα, είναι να έχω περισσότερο φαγητό από τους άλλους του έλεγα αλλά διαφωνούσαμε» λέει το μοντέλο που μοιάζει να έχει πολύ περισσότερο μυαλό στο κεφάλι της από ότι λίπος στο σώμα της.
Η μοιραία σύγκρισή της με την Ναόμι Κάμπελ ή με την Τάιρα Μπανκς την βρίσκει να κερδίζει στα σημεία κάνοντας τις δύο προηγούμενες να μοιάζουν κοινές οδοντόκρεμες και αποδεικνύοντας ότι το πνεύμα είναι το πιο δυνατό αξεσουάρ, δυνατότερο ακόμα και από την ομορφιά. Αρπάζοντας την ευκαιρία των τόσων ετών σουλατσαρίσματος στους διαδρόμους του μόντελινγκ υπέγραψε μια σειρά τσαντών, τις Alek Wek 1933, τις οποίες εμπνεύστηκε από τον δερμάτινο με μεταλλικό κούμπωμα χαρτοφύλακα του πατέρας της, περνώντας έτσι από το στάδιο της απλοϊκής επίδειξης στο στάδιο της σύνθετης δημιουργίας της μόδας. Και, όπως λέει και η ίδια, δίνοντας το καλύτερο ρεφρέν στο τραγούδι της ζωής της «Έπαιξα τα ντραμς, μετά το πιάνο, αλλά τώρα σολάρω στη δική μου κιθάρα».
