Θέλω να ξαναμιλήσω για τις γυναίκες που παντρεύονται αυτό τον καιρό... κάθε χρόνο ίδια μέρα που λένε. Όταν μπαίνει η άνοιξη και γενικά όταν καλοκαιριάζει οι γάμοι όλο και αυξάνονται. Μου αρέσουν οι γάμοι διότι βλέπω το ζευγάρι να προχωράει πολύ στη σχέση του (όταν λέω σχέση εννοώ στο ψυχικό δέσιμο) με σκοπό την ολοκλήρωση της με την τεκνοποίηση.
Εκεί που θέλω να σταθώ όμως, είναι στο νυφικό παπούτσι -με αφορμή την κουβέντα που άκουσα από το στόμα μιας μέλλουσας νύφης, η οποία ήταν και ειλικρινής. Η συζήτηση ήταν κλασσικά για το ύψος του τακουνιού διότι δεν θέλει να περνάει το γαμπρό. Ο περισσότερος κόσμος που δεν μπορεί (και λογικό είναι) να μπει στη ψυχολογία μιας γυναίκας, στη γυναικεία φύση δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τόσο πολύ άγχος για το τακούνι με αποτέλεσμα να λέει διάφορα τα οποία δεν πιάνουν τόπο όπως...’’έλα μωρέ και τι πειράζει’’....’’είναι μικρή η διαφορά’’....’’τον γαμπρό δεν τον πειράζει’’...και άλλα τέτοια. Ναι, δεν πειράζει το γαμπρό αλλά πειράζει τη νύφη. Γιατί;. Για μένα η απάντηση δόθηκε από εκείνη τη γυναίκα. Όταν της είπαν, δεν πειράζει θα είσαι εσύ πάνω από τον άνδρα, απάντησε: ‘’Μα δεν θέλω, θέλω να είναι εκείνος πάνω από εμένα’’.
Ξέρετε γιατί χαίρομαι. Διότι αυτή η απάντηση κρύβει μέσα της όλη τη γυναικεία φύση. Είναι πολύ ωραία να παραδέχεται κανείς τη φύση του. Όταν λέμε για τον άνδρα που θέλει να είναι από πάνω και εκείνη από κάτω φυσικά δεν αναφερόμαστε στα δικαιώματα, ούτε στις υποχρεώσεις, ούτε στην διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτά εννοείται ότι είναι ίσια για όλους. Εξάλλου όλοι ξέρουμε σε πόσα σπίτια το κουμάντο το κάνει η γυναίκα και όχι τόσο ο άνδρας.
Αναφερόμαστε στην επιβολή του αρσενικού επιβήτορα πάνω στη γυναικεία φύση η οποία είναι πλασμένη να υποδέχεται τον έρωτα στα πόδια της και αυτός να εισβάλλει με μια διάθεση κατακτητική, με μία βίαιη αλλά συνάμα ερεθιστική συμπεριφορά. Ο άνδρας πρέπει να είναι από πάνω και η γυναίκα από κάτω. Μια σχέση άνιση αλλά ταυτόχρονα επιθυμητή η οποία συνδέεται με τις κοινωνικές προεκτάσεις των σεξουαλικών ρόλων στο κρεβάτι. Η γυναίκα πρέπει να είναι υπόδουλη στον άνδρα κατά τη διάρκεια του σεξ, διότι εκείνος είναι αυτός που ‘’δίνει’’ και η γυναίκα αυτή που ‘’δέχεται’’. Σκέφτομαι ότι θα υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να νιώθουν έναν δυνατό άνδρα δίπλα τους και να μπορεί να είναι και αφέντης, κατακτητής και επεκτατικός στο σεξ προς αυτές.
Όσο κανείς αναγνωρίζει πράγματα στον εαυτό του, πιστέψτε με δίνει ο ίδιος στα συναισθήματα του ένα σπιτικό να αναπτυχθούν, να αγαπηθούν και να γίνουν κατανοητά και αυτό δημιουργεί ένα γλυκό επουλωτικό συναίσθημα που νομίζεις ότι στις φλέβες σου τρέχει μέλι αντί για αίμα και γλυκαίνει, επουλώνει κάθε πληγή που σου έχουν αφήσει κακές συμπεριφορές τρίτων που δεν σε κατάλαβαν, δεν σε ένιωσαν.
Κάποιες φορές μας ενδιαφέρει η διαδικασία και όχι τόσο το αποτέλεσμα. Και αυτή η διαδικασία αναγνώρισης και παραδοχής των συναισθημάτων μας είναι που θα δημιουργήσει στο μέλλον ένα απαρτιωμένο Εγώ.