Μου έχουν πει ότι εκεί έξω κυκλοφορεί γυναίκα, η οποία πριν φορέσει τα παπούτσια πασίγνωστου σχεδιαστή κάνει ενέσεις Voltaren στα πόδια της για να μπορέσει να αντέξει τον πόνο που της προκαλούν και να περπατήσει. Εγώ λέω να της κόψουν και βεντούζες. Μπορεί να πιάσουν. Όλοι γνωρίζουμε το γνωστό ρητό "μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος", αλλά υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που σχεδόν καμιά γυναίκα δεν το σκέφτεται. Το γελοίο της υπόθεσης.
Πολλές ώρες ετοιμασίας μπροστά στον καθρέφτη, συνεχείς αλλαγές ρούχων μέχρι να βρεθεί αυτό που ταιριάζει στη διάθεση, μαλλιά, πιστολάκι, μακιγιάζ και στο τέλος τα παπούτσια. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά. Λάθος, ποιος το λέει αυτό και που βασίζεται;.
Πάει χαμένος τόσος κόπος και τόση προετοιμασία διότι η εικόνα μιας γυναίκας η οποία δεν νοιώθει cool με αυτά που φοράει, είναι αντιαισθητική. Έρχεται και γίνεται γελοία με τα ψηλοτάκουνα, τα οποία δεν μπορεί να τα περπατήσει και προχωράει είτε πολύ αργά με προσεχτικά βήματα πράγμα που κάνει όλο το κόσμο να γυρνάει να την κοιτάζει, είτε σκοντάφτει συχνά-πυκνά.
Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια μια υπέρβαρη γυναίκα σε βραδινή έξοδο με πανύψηλα παπούτσια με φιάπα υπερπαραγωγή η οποία περπατούσε τόσο αργά και προσεχτικά που στο τέλος της γύρισε το πόδι και παραλίγο να σωριαστεί. Αυτό είναι το γελοίο και πολύ αντί-ερωτικό για τον άνδρα που συνοδεύει.Το ατυχές είναι ότι η ίδια, νομίζει ότι έχει μια πετυχημένη εμφάνιση. Όχι δεν είναι έτσι. Τα ρούχα και τα παπούτσια δεν πρέπει να φοράνε τον άνθρωπο, το αντίθετο πρέπει να γίνεται και μάλιστα με πολύ άνεση διότι ο άνθρωπος είναι αυτός που θα προσθέσει το στυλ στο ρούχο ή στο παπούτσι εφόσον ξέρει να το υποστηρίζει, να το κατέχει. Για φανταστείτε ένα άπειρο οδηγό να οδηγήσει μια Ferrari για πρώτη φορά τι έχει να γίνει...
Το design χωρίς να υπολογίζεται ο άνθρωπος, για μένα, δεν είναι επιτυχημένο. Είναι από τα βασικά πράγματα που έμαθα στο βιομηχανικό σχέδιο. Η εργονομία.
Πιστεύω πως ο σχεδιασμός προϊόντων, μιας και απευθύνονται στον άνθρωπο είναι ό,τι ωραιότερο υπάρχει σαν εφαρμοσμένη τέχνη, σαν δουλειά. Το design χωρίς να υπολογίζεται ο άνθρωπος, για μένα, δεν είναι επιτυχημένο. Είναι από τα βασικά πράγματα που έμαθα στο βιομηχανικό σχέδιο. Η εργονομία. Ποιο είναι το νόημα αν κάνω άπειρα σκίτσα στο χαρτί -από τα οποία είναι ζήτημα αν περπατίεται κάποιο από αυτά τα σχέδια- όταν στο τέλος της ημέρας η γυναίκα θα πρέπει να φορέσει το ρούχο ή το παπούτσι και να πάει για ένα ποτό με τον καλό της;. Ένας φοβερός καναπές δεν είναι επιτυχημένος αν δεν μπορείς να κάτσεις, ένα φόρεμα δεν είναι επιτυχημένο αν δεν μπορείς να κινηθείς μέσα σε αυτό και ένα ζευγάρι παπούτσια δεν είναι επιτυχημένα αν δεν μπορείς να περπατήσεις. Είναι για να τα βάλεις στο ράφι και να τα θαυμάζεις.
Προφανώς στη μόδα υπάρχουν statement κομμάτια τα οποία δεν προορίζονται για καθημερινή χρήση αλλά περισσότερο για το θεαθήναι. Ναι, εκεί το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί να πληρώσει μια γυναίκα ένα παπούτσι και να μην μπορεί να βγει από τη πόρτα του σπιτιού της. Τα ψηλοτάκουνα παπούτσια είναι η αλήθεια ότι όσο άνετα κι αν είναι, δεν προορίζονται για ορθοστασία και περπάτημα. Είναι άλλο όμως να σε κουράσει ένα παπούτσι μετά από 4 ώρες και άλλο να χρειάζεσαι να κάνεις ενέσεις στα πόδια σου πριν το φορέσεις. Προφανώς και υπάρχει τρόπος να ελέγξεις και να φροντίσεις για την ανατομία του παπουτσιού με διάφορους τρόπους στην κατασκευή. Η ανατομία δεν σημαίνει ότι θα στερήσει έδαφος από το design. Εκεί σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα. Αν μπορέσει ο σχεδιαστής και συνδυάσει το design με την άνεση, αυτό για μένα είναι επιτυχία.
Το λέω και θα το λέω συνέχεια. Το design οφείλει να έχει ουμανιστικό χαρακτήρα με την έννοια της αναφοράς στον άνθρωπο, όχι με την έννοια της εκπαίδευσης (τώρα που το σκέφτομαι βέβαια...γιατί όχι). Τα πράγματα έχουν σαν τελικό καταναλωτή τον άνθρωπο, να τα ζήσει να τα χαρεί. Προσωπικά αγαπάω πολύ τις γυναίκες για να τις βλέπω να υποφέρουν.
Κορίτσια...πάμε!!!