Αυτός ο συσχετισμός ηλικίας και ντυσίματος μοιάζει τόσο παλιός όσο και «επικίνδυνος» -ας μας επιτρέψετε την έκφραση. Να εξηγήσουμε αμέσως γιατί.
α) Δεν υπάρχουν ηλικίες μόνο ψυχολογικές διαθέσεις και στάδια στη ζωή.
β) Το ντύσιμο δεν είναι στολή να το φοράμε ανάλογα με τα χρόνια, αλλά μια μορφή έκφρασης και κατά κάποιο τρόπο μια μορφή τέχνης.
γ) Η ηλικία μας δεν είναι ποτέ αυτή που γράφει η ταυτότητά μας. Η ηλικία μας είναι αυτή που καταμαρτυρούν οι εμπειρίες μας.
Οπότε, βάσει αυτών η σχέση μας με το ντύσιμό μας και γενικά με την εικόνα μας δε στηρίζεται σε κανόνες αλλά στην έμπνευση της στιγμής και φυσικά στο προσωπικό γούστο.
Οπότε, σπάζοντας τους κανόνες, θα λέγαμε:
- Φοράμε ό,τι μας αρέσει και μας κολακεύει ανάλογα με τον σωματότυπό μας, ο οποίος ούτε αυτός είναι διαπραγματεύσιμος. Αν νιώθουμε ωραία μέσα σε ένα ρούχο, το φοράμε. Αν όχι απλά δεν είναι για εμάς.
- Φοράμε μίνι όποτε θέλουμε. Τι δηλαδή; Μετά τα σαράντα δε δείχνουμε τις γάμπες μας; Μηπως μετά τα σαράντα να κρύβουμε και τους καρπούς των χεριών μας;
- Εστιάζουμε στο δυνατό μας σημείο, είτε αυτό είναι το πρόσωπό μας, το οποίο τονίζουμε ένα όμοργο ζιβάγκο, είτε τα πόδια μας, τα οποία αναδεικνύουμε με ένα μίνι φόρεμα, είτε οι ώμοι μας, τους οποίους φωτιζουμε με ένα στράπλες και πάει λέγοντας. Πιστεύουμε ότι είμαστε υπέροχες, μοναδικές, γυναίκες με δύναμη. Έτσι είναι και το ντύσιμό μας.
- Φοράμε τα τρεντς της κάθε εποχής. Δεν τα αποφεύγουμε, παρά μόνο εάν δεν τα εγκρίνουμε. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα εντάσσουμε στο ντύσιμό μας και δεν κοιτάμε πίσω.
- Επενδύουμε σε ακριβά, κλασικά κομμάτια, τα οποία θα μας συνοδεύσουν για μια ζωή. Σε συνδυασμό δε, με τα τρεντς, που λέγαμε παραπάνω, η εικόνα μας ολοκληρώνεται και μοιάζει 100% σημερινή.
- Τολμάμε τα χαρούμενα αξεσουάρ. Ας το κάνουμε όπως η Άιρις Άπφελ.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:
*Η κεντρική φωτό είναι από εδώ
