Το 2003 οι μεγάλες fast fashion αλυσίδες δεν είχαν έρθει ακόμη στην Ελλάδα. Στα παιδικά καταστήματα ένα κορίτσι 13 προς 14 ετών δεν μπορούσε να βρει ρούχα για το σώμα της που αφήνει το κορίτσι πίσω του και προετοιμάζεται να υποδεχτεί τη γυναίκα με κάτι άχαρους όγκους από δω κι από ΄κει. Κάτω από το σπίτι μου, σε μια συνοικία του Περιστερίου μακριά από το εντυπωσιακό εμπορικό του κέντρο, βρίσκονταν ένα κατάστημα ρούχων το οποίο αφορούσε σίγουρα ενήλικες γυναίκες. Αδυνατώντας, ωστόσο, στο μεταίχμιο της εφηβείας να βρω οπουδήποτε αλλού ρούχα που να μου αρέσουν και με παρότρυνση της μαμάς μου, πρωτοαναζήτησα τη στιλιστική μου ταυτότητα στο μαγαζί της καλής της φίλης, Ρόης.
Μια πρωτόγνωρη συγκίνηση
Είναι σα να το βλέπω μπροστά μου. Αν συγκεντρωθώ λίγο στην ανάμνηση μπορώ ακόμη και να το μυρίσω. Όταν αντίκρισα σε μία από τις κρεμάστρες ένα χαμηλοκάβαλο (αρχές δεκαετίας του 2000 σας θυμίζω) κοτλέ patchwork παντελόνι καμπάνα ένιωσα μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Αν δεν έχω κατασκευάσει την ανάμνηση, νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι θέλω πραγματικά ένα ρούχο, που με είδα μέσα σε αυτό, που ήξερα πως είναι "εγώ". Θυμάμαι έντονα τα καφέ και τα παστέλ ροζ κουτάκια. Μάλλον, επειδή ήταν οι αγαπημένες μου αποχρώσεις πάνω του. Σίγουρα, όμως, είχε και μοβ και ένα ζεστό, σχεδόν ανακουφιστικό κροκί.
Η μαμά μου ενθουσιασμένη, στήριξε την επιλογή μου και δεν θυμάμαι πως, λίγο εκείνη, λίγο η Ρόη κατέληξα να συνδυάζω το νέο αγαπημένο μου, "παρδαλό" παντελόνι, με ένα λιλά τοπ με φούξια εξωτερικές ραφές και cut outs στους ώμους και σε ύφανση που μιμούταν το νεοπρένιο (υλικό για την κατασκευή στολών κατάδυσης και σερφ), που αποτελεί αυτή τη στιγμή, σήμερα, το 2023 μία από τις hot τάσεις της σεζόν που βρίσκεται προ των πυλών. Ακριβώς 20 χρόνια πριν, φορούσα ένα outfit που σήμερα θα εξακολουθούσε να είναι τολμηρό, θα ήταν όμως και τόσο μέσα στις τάσεις. Στα early 00s’ δεν ήταν απλά bold, με μετέτρεψε σε στόχο.
Αφού αγόρασα το patchwork παντελόνι και το μοβ τοπ πόζαρα στον φακό της μαμάς μου που με μία αναλογική Canon με απαθανάτισε με το νέο αγαπημένο μου outfit σε μερικές πόζες που σήμερα θα κρίνονταν ως υπερσεξουαλικοποιημένες για 13 ετών κορίτσι (αν ανήκετε στη γενιά των millennials τότε έχετε κι εσείς παιδικές φωτογραφίες στις οποίες μιμείστε το ηδυπαθές βλέμμα των μοντέλων που πόζαραν στα εξώφυλλα των περιοδικών που ξεφύλλιζαν οι μαμάδες και οι αδερφές μας, μην το αρνηθείτε). Είχα κι ένα shag κούρεμα που θα ζήλευε η Miley Cyrus, αν κι εμένα τότε με έκανε να νιώθω λίγο άβολα καθώς από τη μία εξέφραζε "τη ροκ πλευρά μου", από την άλλη θεωρούσα ότι υπονόμευε τη (λανθάνουσα) θηλυκότητά μου. Την επόμενη μέρα αποφάσισα να φορέσω το συγκεκριμένο outfit στο σχολείο.
To παντελόνι του κλόουν
Τότε το αποκαλούσαμε "κορόιδεμα" κι όχι bullying - πάντως όπως και να το πούμε, έφαγα πολύ. Το κοτλέ patchwork παντελόνι καμπάνια τώρα ήταν το "παντελόνι του κλόουν" κι εγώ, από ένα κορίτσι στην προεφηβεία που - είτε από αφέλεια, είτε από κάποια έμφυτη αυτοπεποίθηση που δεν είχε πληγεί ακόμη - ανακάλυπτε την αγάπη του για τα ρούχα και το στιλ, ένας παλιάτσος. Φόρεσα αυτό το look μερικές ακόμα φορές, προσπαθώντας να αντισταθώ στα σχόλια, όμως αυτά πήγαν και τρύπωσαν μέσα στις ραφές, έγιναν ένα με το ρούχο. Άρχισα να το αποκαλώ κι εγώ "παντελόνι του κλόουν" όταν αναφερόμουν σε αυτό και σταδιακά το εξοστράκισα από την γκαρνταρόμπα μου. Δε θυμάμαι πότε το δώσαμε και πού, ούτε αν ήταν δική μου απόφαση ή της μητέρας μου.
Μία δεκαετία περίπου αργότερα, έτυχε να πέσω πάνω σε αυτές τις άβολες φωτογραφίες που με είχε τραβήξει η μαμά μου. Κοιτάζοντάς τες ένιωσα ντροπή. Πώς είχα αποφασίσει να φορέσω κάτι τόσο "ακραίο" για το προαύλιο του Γυμνασίου; Τις έσκισα, εξαφανίζοντας και την τελευταία απόδειξη αυτού του outfit. Παρόλα αυτά, στα 23 μου χρόνια είχα ήδη τολμήσει πολλές "edgy" εμφανίσεις. Θέλω να πω, εν τέλει, δεν πτοήθηκα από τα σχόλια για το "παντελόνι του κλόουν" σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην εξερευνήσω ποτέ το πάθος μου για το στιλ.
Μην έχοντας δουλέψει την ψυχή του, το 23χρονο κορίτσι που ήθελε να εξαφανίσει την εικόνα του 13χρονου εαυτού της, δεν είναι ότι δεν τολμούσε στιλιστικά. Είχε όμως επιτρέψει τα διάφορα σχόλια που μπορεί να είχε ακούσει για τις αισθητικές της επιλογές να σκάψουν ένα λαγούμι στην ψυχή της, στο οποίο πήγε η ανασφάλεια και φώλιασε σαν μικρό, απροστάτευτο ζωάκι που έχει χάσει τη μαμά του.
Λίγο πριν τα 33, έχοντας καταφέρει να απελευθερώσω αυτό το ζωάκι πίσω εκεί που ανήκει, δηλαδή πολύ μακριά από εμένα, αν συναντούσα τον 13χρονο εαυτό μου με το κοτλέ patchwork παντελόνι καμπάνα, το μοβ τοπ και το τόσο φιλαριστό - που θα πρεπε να κηρυχθεί παράνομο - κούρεμα θα του έλεγα, "Κόλλα το!". Θα του έλεγα "Είσαι τόσο θαρραλέα και τολμηρή και γαμάτη, μην ακούς κανένα, μην σταματάς πουθενά!".
Λυπάμαι που δεν έχω ακόμα εκείνο παντελόνι. Λυπάμαι που απαξίωσα τόσο πολύ το κοριτσάκι στις φωτογραφίες και τις έσκισα να μην υπάρχουν πια, όμως δεν πειράζει. Ήταν κι αυτά μέρος του ταξιδιού. Του ταξιδιού που ξεκίνησε από ένα παντελόνι και με έκανε να καταλάβω ότι θα πειραματίζομαι διαρκώς με το στιλ μου. Ότι πάντα θα τολμώ και θα απορρίπτω αφού πρώτα έχω δοκιμάσει. Και ότι κανείς και τίποτα δε θα μπορεί να με σταματήσει από το να φορέσω κάτι, αν μόλις το αντικρίσω με φανταστώ μέσα του.
