«Δεν πολυβλέπω το γυμνό σώμα μου στον καθρέφτη, το αποφεύγω» λέει η αλλοτινή σειρήνα της Ανήθικης Πρότασης, του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, περνώντας τα λεπτά, μακριά δάχτυλά της μέσα από τα εβένινα μαλλιά της. Καλλονή. Τσακισμένη με οργή. Εύθραυστη. Όμορφη. Μια κλωστή τρεμάμενη την κρατάει στο προσκήνιο. Μια κλωστή που η ίδια την έκανε χοντροπλεγμένη, εξομολογητική κουβέρτα στην προσπάθειά της να εξυφάνει έναν προστατευτικό μανδύα. Στην προσπάθειά της να ακουμπήσει κάπου μαλακά.
Τους έβγαλε όλους στη σέντρα. Αποκάλυψε κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Έβγαλε τους σκελετούς από το ντουλάπι και τους έντυσε με παιδικά ρούχα κούκλας. Μίλησε για τα σεξουαλικά τρίο με τον Άστον Κούτσερ, κατόπιν δικής του προτροπής, για μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη, για ένα συνθετικό ναρκωτικό με το όνομα Diablo, το οποίο την «έστειλε» κάποιο βράδυ, για τον βιασμό της στα 15 της από έναν ηλικιωμένο άντρα, με συναίνεση της αλκοολικής μητέρας της και φιξαρισμένη αμοιβή 500 δολαρίων του βιαστή, για τα ασφαλιστικά μέτρα που της έκαναν οι Ράμερ, Σκάουτ και Ταλούλα Γουίλις -οι τρεις κόρες που απέκτησε με τον Μπρους Γουίλις-, επειδή ξεπέρασε τα όρια της ανθρώπινης επαφής κατά τη διάρκεια του νευρικού κλονισμού της μετά τον χωρισμό από τον κατά 15 χρόνια νεότερο της Κούτσερ. Μίλησε για όλους και για όλα, στην πραγματικότητα ούρλιαξε απόγνωση μέσα από την φρέσκια βιογραφία της, με τίτλο Inside Out, ζητώντας προσοχή. Και αγάπη.
Στα 56 της έχει αφήσει, προ πολλού, πίσω της τη δροσοσταλίδα του μπουμπουκιάσματος, έχει γευτεί τη μεστή εμπειρία και έχει καρποφορήσει με υγεία και νοστιμιά. Παραμένει μια γοητευτική, φινετσάτη, μακρυμάλλα, «ισορροπημένα αντισυμβατική» γυναίκα, που δεν φοβήθηκε να γευτεί σχεδόν τίποτα, χωρίς να φτάσει παρ' όλα αυτά στο επιθυμητό, χωρίς να νιώσει τη φευγαλέα ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης.
Παραμένει μια teenager σε ένα σώμα επώνυμης. Μια θυμωμένη σε ένα κορμί ειδώλου. Γιατί η Ντέμι Μουρ όρισε, με τη δική της τη σειρά, μια εποχή αβίαστων απολαύσεων και καθολικής φιληδονίας. Όπως είχαν κάνει άλλες σταρ, πριν από αυτή, όπως η Ράκελ Γουέλς ή η Λορίν Χάτον.
Κι αντί να ξαπλώσει στις δάφνες της και να ασχοληθεί με την εσωτερική ισορροπία, με τη γιόγκα, το πιλάτες, τη φιλανθρωπία, τον βιγκανισμό και να στήσει, ενδεχομένως, το κανάλι της στο YouTube ή τη σελίδα της στο ίνσταγκραμ -όπως η εποχή ορίζει το προσχεδιασμένο κουλ-, αυτή ασχολείται ακόμα παθιασμένα με τα δικά της, τα «γκομενικά» της, τα εσωτερικά της σκαμπανεβάσματα, τα ψυχολογικά της ταρακουνήματα, σαν μια πιτσιρίκα που δεν έχει βρει τα πατήματά της, σαν μια έφηβη της εποχής της, που φλέγεται από το πάθος για τη ζωή, σαν μια άνηβη που δε σκέφτεται πριν μιλήσει.
Κι αντί να διδάσκει όσα της έχει μάθει η ζωή, αυτή συνεχίζει να εξερευνά τα προσωπικά όριά της, χαρίζοντας συνεντεύξεις που θυμίζουν εποχές πριν την εξάπλωση της πολιτικής ορθότητας, της ευζωίας, του ζεν και του αναμασημένου λόγου. Όπως η συνέντευξη που έδωσε στη δημοσιογράφο, Lena Dunham, στο αμερικανικό Harper’s Bazaar, όπου μεταξύ άλλων πικάντικων αναφέρθηκε στις πολλαπλές απόπειρες αυτοκτονίας της μητέρας της και στο πρόβλημα της ίδιας με τον αλκοολισμό.
Ασυγκράτητη, τα είπε όλα, για όλους. Καθαρή πια, ίσως βρει την αλήθεια της. Ίσως όχι. Δεν θα έχει καθίσει ήσυχη, πάντως, κι αυτό είναι κάτι.
Δείτε μία συνέντευξή της στην Έλεν ΝτιΤζένερις, στην οποία μιλάει για τους δύο πρώην της, τον Μπρους και τον Άστον:
Αρχική φωτό: EPA