Ανέβηκε στη σκηνή, ζήτησε μια καρέκλα, κάθισε, έστρωσε το φόρεμά της και ακούμπησε τα λεπτά, μακριά χέρια της πάνω στα γόνατά της, τα οποία έτσι ενωμένα όπως ήταν, το ένα δίπλα στο άλλο, έμοιαζαν με βέλη τεντωμένα σε διπλή φαρέτρα. Τόσο επιβλητικά. Σίγουρη, χαλαρή, σε ετοιμότητα. Ένα ενήλικο αιλουροειδές στην αίθουσα. Το κοινό ακολουθούσε με τα μάτια την κάθε της κίνηση. Καθήμενο και καθηλωμένο.
«Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την απάντηση σε μία ερώτηση που δέχομαι, μέσα στα χρόνια, σε όλη μου τη ζωή. Πριν μου επιτραπεί να γίνω αυτό που είμαι σήμερα, επαρχιώτισσα ακόμα, ερχόμενη από τη μικρή μου πόλη, τότε λοιπόν, μου ζήτησε ο σκηνοθέτης μου να αφαιρέσω το εσώρουχό μου, σε μία σκηνή, γιατί έκανε μπαμ στο πλάνο. “Δε θα φανεί τίποτα”, με καθησύχασε. Κι εγώ απάντησα “φυσικά”. Δε γνώριζα ότι αυτή θα ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τη ζωή μου» είπε με φωνή που έμοιαζε με συμβόλαιο. Κανείς από την κατάμεστη αίθουσα δεν έχασε ούτε μία κίνηση από τα αλλεπάλληλα ψαλίδια-σταυροπόδια που πραγματοποίησε η 61χρονη ηθοποιός, στο κέντρο της σκηνής -βραβεύτηκε με τον τίτλο «Γυναίκα της Χρονιάς» για το αντρικό, γερμανικό περιοδικό GQ.
Στα μακρινά 90s το σεξαπίλ δεν αφαιρούσε σημαντικότητα, ενίοτε δε -εάν το κράμα ήταν αλκαλικό-, πρόσθετε. Εάν το ταλέντο, το τσαγανό, η σκληρή δουλειά και το πείσμα ήταν εκεί, να παρευρεθούν στην περίσταση.
Ο χρόνος γύρισε αιφνιδιαστικά πίσω, στο 1992. Τότε που ο σκηνοθέτης Πολ Βερχόφεν είχε απέναντί του μια νεαρή, επίμονη καλλονή, από το Meadville της Πεννσυλβάνια, την οποία με μία κίνηση μετέτρεψε στη θρυλική Κάθριν Τράμερ. Το Βασικό Ένστικτο, το αμερικανικό-βρετανικό-γαλλικό, ερωτικό θρίλερ εξαργύρωνε τη δική του μοίρα στη cinecultured ιστορία. Ο μύθος λέει ότι ο Βερχόφεν έφαγε ένα ξεγυρισμένο χαστούκι στα γυρίσματα, όμοιο σε κρότο με αυτό που ένιωσαν οι θεατές παρακολουθώντας την λευκοντυμένη Κάθριν να αλλάζει το σταυροπόδι της απέναντι από έναν αστυνομικό, με πεσμένο το σαγόνι. Η ερμηνεία της ηθοποιού σε συνδυασμό με τη μεγάλη εμπορική απήχηση της ταινίας, διεθνώς, ανέδειξαν τη Σάρον Στόουν σε σύμβολο του σεξ και σε όνομα πρώτης γραμμής στον κινηματογράφο. Στα μακρινά 90s το σεξαπίλ δεν αφαιρούσε σημαντικότητα, ενίοτε δε -εάν το κράμα ήταν αλκαλικό-, πρόσθετε. Εάν το ταλέντο, το τσαγανό, η σκληρή δουλειά και το πείσμα ήταν εκεί, να παρευρεθούν στην περίσταση. Ακόμα και τότε, όμως, έπρεπε να τεθούν τα όρια ανάμεσα στη σοβαρότητα και τη χλεύη.
«Έχουν μπερδευτεί τα πράγματα πλέον και πριν ήταν ακόμα πιο μπερδεμένα» συνέχισε η Σάρον Στόουν περνώντας στο ψητό: στο αλαλούμ της πατενταρισμένης σεξουαλικότητας, που ναι μεν αποδέχεται όλα τα φύλα, αλλά περιχαρακώνει αυστηρά τα όρια ανάμεσα σε αυτά. Που φωνάζει για ίση αντιμετώπιση ενώ ακόμα δεν έχουμε χωνέψει τη φιληδονία ως έκφραση. «Για χρόνια ήμουν ένα αστείο» πρόσθεσε η ηθοποιός, υπενθυμίζοντας στους πάντες ότι η ίδια επέλεξε να «γεννήσει» τον εαυτό της, αυτό που είναι σήμερα.
Σήμερα, η Σάρον Στόουν, αποφεύγοντας την τρικλοποδιά της ασεξουάλ μουχρίτσας, των κυρίαρχων σόσιαλ μίντια, που κυνηγούν τις θηλές των γυναικών όπως κυνηγούσε η νομοθεσία του Καρλομάγνου τις μάγισσες στην πρώιμη μεσαιωνική Ευρώπη, φόρεσε ένα ντεκολτέ τόσο εμψυχωτικό και «κόντρα» όσο το V του «V for Vendetta».
Σήμερα, η Σάρον Στόουν, αποφεύγοντας την τρικλοποδιά της ασεξουάλ μουχρίτσας, των κυρίαρχων σόσιαλ μίντια, που κυνηγούν τις θηλές των γυναικών όπως κυνηγούσε η νομοθεσία του Καρλομάγνου τις μάγισσες στην πρώιμη μεσαιωνική Ευρώπη, φόρεσε ένα ντεκολτέ τόσο εμψυχωτικό και «κόντρα» όσο το V του «V for Vendetta». Και κατόπιν εκτόξευσε έναν πύρινο, ενσυνείδητο λόγο, απόλυτα συμβατό με τα καλέσματα της εποχής, της ελευθερίας των επιλογών, της ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης και του women empowerment, απόλυτα κοντά σε όλα αυτά που κάνουν την καρδιά μας να χτυπάει με ελπίδα και λαχτάρα. Δεν ήταν θυμωμένη, καμία πικρία δε συνόδευε τη παρότρυνσή της, δεν ήταν απούσα από τη φύση της. «Θα έρθει μία στιγμή που θα αλλάξει τη ζωή σας. Κανείς δε μπορεί να σας τη στερήσει» είπε.
Παρέκαμψε, με μαετρία, τα στεγνά και προστατευμένα μονοπάτια του δημόσιου λόγου και έκανε αυτό που ξέρει: μοίρασε σαγήνη, σταθερότητα, τόλμη και έμπνευση. Κάτι που λείπει πλέον.
Επιμύθιο: Υπάρχει τρόπος να ντυθεί η χειραφέτηση με μίνι και ψηλοτάκουνα. Ακόμα και το 2019. Που ο νεοσυντηρητσιμός μπερδεύεται με την αυτοδιάθεση και την ισότητα.
Για όποιον δεν έχει ακόμα δει το βίντεο, ιδού. Enjoy!
