«Δώσαμε αγώνες για να επικοινωνήσουμε με όλο μας το πρόσωπο χωρίς καμιά επιτυχία. Φανταστείτε τώρα πόσο πιο δύσκολη θα γίνει η επικοινωνία με το μισό μας πρόσωπο με μάσκα και από απόσταση» λέει η σπουδαία ηθοποιός και σκηνοθέτις, η οποία φλέγεται από το πάθος της δημιουργίας, αγωνιά για την επικοινωνία με κάθε τρόπο και μεταφέρει το δικό της μήνυμα -ένα μήνυμα συμφιλίωσης με τη φύση μας.
Σαν σοφός παρατηρητής της ζωής, την οποία φιλτράρει πάντα μέσα από την τέχνη, καταφέρνει να πει μια ωραία ιστορία κάθε φορά. Μια ιστορία που αξίζει να περάσει από στόμα σε στόμα. Αυτό έκανε και με τις μάσκες της, τις οποίες κέντησε, έραψε, στόλισε και τελικά συνομίλησε μαζί τους αποκαλύπτοντας κι από ένα μικρό μυστικό στην κάθε μία.
«Η χαρά που σου δίνει η δημιουργία είναι κάτι σαν το οξυγόνο. Υπάρχει άφθονο στην καθαρή φύση δίπλα στα καθαρά νερά όπου αυτά υπάρχουν ακόμη. Είναι αυτό που που λείπει από την ζωή μας και λόγω εγκλεισμού έγινε ακόμη πιο απαραίτητο και λυτρωτικό» εξηγεί.
«Υπάρχει όμως και η δημιουργική καταστροφή -δηλαδή μέσα στην καταστροφή μπορείς να σκεφτείς τρόπους δημιουργίας και επιβίωσης. Έτσι γεννιούνται καινούργιες ιδέες γιατί η ζωή δεν σταματά και το σύμπαν όπως ξέρουμε “μισεί το κενό» θα πει η Σοφία Φιλιππίδου βλέποντας το θετικό της έκτακτης αυτής κατάστασης, της οποίας βιώνουμε παγκοσμίως.
-Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα με τις κεντημένες μάσκες;
«Ήταν παρόρμηση, ένστικτο, έμπνευση που έγινε από ανάγκη μάλλον. Είχα αρχίσει πρώτα με τα μικρά φυλακτά μου- κάτι σαν ξόρκια για τον ιό και το κακό μάτι- και στις 20 Μαρτίου έκανα την πρώτη μου μάσκα, για την χαρά της δημιουργίας και για να έχω επαφή με το δημιουργικό κομμάτι της τέχνης. Η δουλειά με τα χέρια το ράψιμο, το κέντημα, το κολάζ, η κηπουρική, η μαγειρική και γενικώς η χειροτεχνία είναι ψυχοθεραπευτική και γαληνεύει τον άνθρωπο».
-Φανταζόσασταν ότι θα πάρει τόσο ωραίες και δημιουργικές διαστάσεις;
«Όχι και δεν με ενδιέφερε. Το έκανα για να πάρω εγώ δύναμη και χαρά. Ήταν προσωπική μου ανάγκη. Όταν δημοσίευσα την πρώτη μου μάσκα όμως, είχε τόσο μεγάλη απήχηση που ενθουσιάστηκα. Κάπως έτσι οι ιδέες ερχόντουσαν η μια μετά την άλλη και έφτιαξα δεκαπεπτά χειροποίητες μάσκες, τις οποίες παρουσίαζα επιπλέον και με ένα μικρό βίντεο. Μάλιστα έκανα και μια μικρή περφόμανς διαβάζοντας ένα απόσπασμα περί τέχνης από το βιβλίο "Σμιλεύοντας τον χρόνο", του Αντρέι Ταρκόφσκι. Σκέφτομαι δε -με άλλους ρυθμούς πλέον -να κάνω μερικές ακόμη για να συμπληρώσω την συλλογή αφού η μάσκα δεν βγήκε ακόμη από τη ζωή μας».
«Ναι ζητάνε, θέλουν, είναι σαν παιδιά ό,τι δουν το θέλουν. Λυπάμαι, δε μπορώ να φτιάξω για όλους. Είναι δύσκολο, μου παίρνει χρόνο και έχει κόπο πολύ. Έπειτα είναι -όπως και να το κάνουμε- μικρά έργα τέχνης που τα αγάπησα και δε μπορώ να τα αποχωριστώ εύκολα».
-Πώς ορίζετε τα θέματά σας κάθε φορά. Βλέπω ότι φτιάχνετε στόρι γύρω από κάθε μάσκα.
«Το θέμα όπως είπα και παραπάνω έρχεται από την επικαιρότητα αλλά μετά πηγαίνω πάνω από αυτήν ώστε η μάσκα μου να έχει διαχρονική αξία. Έτσι κάνω κι όταν γράφω. Με ενδιαφέρει η αλληγορία, ο συμβολισμός, ο χρησμός ο γρίφος, αυτό το “θέλω να πω κάτι μέσω της τέχνης μου”, το μετά, η επικοινωνία. Έπειτα μου αρέσει η τέχνη αυτή καθ’ αυτή- είναι έρωτας! Πώς θα είναι το έργο, η μορφή του, το χρώμα, το ύφος, το σχήμα, τα υλικά, οι κλωστές -λινά, πανιά, τσουβάλι, σατέν, καραβόπανο, κλωστές ραπτικής, βελόνες, κουρέλια, κόψιμο, ράψιμο, κέντημα, κολάζ όλα μπαίνουν στο παιχνίδι μέχρι η μάσκα να “βγει”, “να ζωντανέψει, να μιλήσει”».
«Ήρθαμε σε επαφή με τον παλιό, καλό μεταφυσικό φόβο. Καταλάβαμε πως δεν είμαστε αθάνατοι και αυτάρκεις και πως ένας ιός ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεκληρίσει λαούς και κράτη».
-Μου είπατε και παραπάνω ότι είναι πολύ αγχολυτικό όλο αυτό.
«Ότι γίνεται με τα χέρια -αν δεν είναι βιδώνω οχτώ ώρες την ημέρα την ίδια βίδα στο εργοστάσιο-, έχει κατά την γνώμη μου και αγχολυτικό χαρακτήρα. Όταν δε είναι και τέχνη- δημιουργία πλησιάζει με ένα τρόπο το θεϊκό -σε μια υπερβατική μορφή-, σε κάνει πιο ελαφρύ και άυλο. Η χαρά που σου δίνει η δημιουργία είναι κάτι σαν το οξυγόνο. Υπάρχει άφθονο στην καθαρή φύση δίπλα στα καθαρά νερά όπου αυτά υπάρχουν ακόμη. Είναι αυτό που που λείπει από την ζωή μας και λόγω εγκλεισμού έγινε ακόμη πιο απαραίτητο και λυτρωτικό».
-Θα θέλατε να μου δώσετε τον δικό σας συμβολισμό για τη μάσκα προστασίας; Τι συμβολίζει άραγε πέρα από το προφανές;
«Τη μάσκα προστασίας -τη χειρουργική-, τη γνωρίζαμε από τους γιατρούς, τις κλινικές και τα νοσοκομεία. Οι γιατροί πάντα λαβαίνουν μέτρα σε σχέση με την καθαριότητα, τα βακτηρίδια την απολύμανση. Σήμερα η ίδια μάσκα μπήκε στην ζωή μας λόγω της πανδημίας μαζί με την έννοια της απόστασης και ναι, χάσαμε το μισό μας πρόσωπο. Τώρα τι συμβολίζει αυτό. Δώσαμε αγώνες για να επικοινωνήσουμε με όλο μας το πρόσωπο χωρίς καμιά επιτυχία. Φανταστείτε τώρα πόσο πιο δύσκολη θα γίνει η επικοινωνία με το μισό μας πρόσωπο με μάσκα και από απόσταση».
-Τι πιστεύετε ότι θα αλλάξει στη ζωή μας από 'δω και πέρα;
«Όλα θα αλλάξουν αλλά και όλα θα μείνουν ίδια. Νομίζω όμως ότι θα χαθούν και τα τελευταία ίχνη εμπιστοσύνης που δεν είχαμε. Κάποιοι θα χάσουν για πάντα και κάποιοι θα μπουν στο παιχνίδι. Υπάρχει όμως και η δημιουργική καταστροφή -δηλαδή μέσα στην καταστροφή μπορείς να σκεφτείς τρόπους δημιουργίας και επιβίωσης. Έτσι γεννιούνται καινούργιες ιδέες γιατί η ζωή δεν σταματά και το σύμπαν όπως ξέρουμε “μισεί το κενό».
«Οι καλλιτέχνες είναι ευαίσθητοι άνθρωποι και είναι ο ανθός της κοινωνίας. Θέλουνε περισσότερη αγάπη και στήριξη».
-Ποιο είναι το θετικό που μπορείτε να διακρίνεται στην μετά-κορονοϊού εποχή;
«Ήρθαμε σε επαφή με τον παλιό, καλό μεταφυσικό φόβο. Καταλάβαμε πως δεν είμαστε αθάνατοι και αυτάρκεις και πως ένας ιός ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεκληρίσει λαούς και κράτη. Μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας και έχουμε καλύτερη σχέση με την καθαριότητα του σπιτιού του εαυτού και της πόλης μας. Αν αυτά τα στοιχεία επεκταθούν και στην φύση και γίνουν συνείδηση μπορεί να καταλάβουμε τι θα πει περιβαλλοντικό πρόβλημα και αγάπη για την φύση και τα ζώα».
-Πόσο σημαντική είναι η υποστήριξη των ανθρώπων του πολιτισμού σε αυτή τη φάση;
«Είναι μεγάλη και σημαντική. Μείνανε στον αέρα. Αυτό το κομμάτι πρέπει να διαχειριστούμε με μεγάλη δεξιοτεχνία. Γιατί οι καλλιτέχνες είναι ευαίσθητοι άνθρωποι και είναι ο ανθός της κοινωνίας. Θέλουνε περισσότερη αγάπη και στήριξη».
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
