Μάλλον υπάρχει μια αδιάκριτη ηδονή πίσω από τις προσβολές. Επιβεβαιώνεται καθημερινά στα τερέν συνύπαρξης, στους αγωνιστικούς χώρους της ανθρώπινης αντιπαλότητας. Αναπαράγεται στις αυθόρμητες βρισιές πίσω από τα τσιτωμένα κορναρίσματα των οδηγών. Επισφραγίζει σαν κατακλείδα τις casual κουβέντες μεταξύ φίλων αραχτών σε ένα σαλόνι σπιτιού. Γίνεται τηλεοπτικό προϊόν και κάνει νούμερα.
Το Next Top Model προσγειώθηκε ξανά στις ελληνικές οθόνες, μετά από το 2009, που είχε κάνει το σουξέ που του αναλογούσε και που τότε το να είσαι μοντέλο ήταν πολύ πιο χάι και καλά αμειβόμενο επάγγελμα από ότι σήμερα. Μία από τις παράπλευρες απώλειες της οικονομικής κρίσης είναι η εξαφάνιση του υπαρκτού γκλάμουρ και των επακόλουθων αυτού.
Οι χαΐστες χαροπαλεύουν, οι διαφημιστικές υπερπαραγωγές συρρικνώθηκαν σε ίσταγκραμ στόρις με το κινητό και οι παράγοντες εξελίξεων έγιναν ακόλουθοι. Οι δε opinion makers φαγώθηκαν από τους ινφλουένσερς εν μία νυκτί. Μέσα σε όλες αυτές τις κοσμογονικές, κοινωνικές αλλαγές ήρθε η υπενθύμιση της πολιτικής ορθότητας να προβάλει τις ανθρώπινες αξίες σε πρώτο πλάνο και να ορίσει τους νέους κανόνες επικοινωνίας. Τα φρου-φρου και τα αρώματα κρύβουν έλλειμμα, η ουσία και το βάθος θα θριαμβεύσουν.
Μέχρι εδώ καλά. Όμως η ουσία και το βάθος δεν πουλάνε. Και το ίντερνετ, το μέσο που έχει πάρει την πληροφορία και την έχει κάνει κρόσσι, δεν προλαβαίνει να εμβαθύνει. Η τηλεόραση που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το διαδίκτυο, σε μια διαβιβαστική σχέση φούστας-μπλούζας, έχει καταλάβει ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος, ότι πρέπει να κερδηθεί και ότι το όπιο του λαού είναι τα ριάλιτι.
Η έκθεση των χαρακτήρων καθημερινών ανθρώπων που θέλουν να γίνουν κάτι, χωρίς να είναι κάτι, αγαπιέται από το τηλεοπτικό κοινό. Η ομορφιά από την άλλη, η μόνη αυταπόδεικτη αξία, ανοίγει πόρτες. Το Next Top Model στοχεύει στην ανάδειξη της πιο ωραίας Ελληνίδας. «Της πιο μοντελάρας, της πιο στεγνής» όπως έχει χαρακτηριστικά πει εν είδει σχολιασμού για το σώμα κάποιας παίκτριας η Βίκυ Καγιά, η μία εκ των τεσσάρων κριτών. Οι άλλοι τρεις είναι ο φωτογράφος Δημήτρης Σκουλός, το μοντέλο Ηλιάνα Παπαγεωργίου και ο σχεδιαστής Άγγελος Μπράτης, οι οποίοι τηλεοπτικά δεν έχουν παρελθόν, ένα ντεφό που καθόλου δεν τους εμποδίζει να δείξουν τα δόντια τους.
Παρακολουθώντας τις οντισιόν του σόου ένα τάγκιασμα πικρίλας μένει σαν κυρίαρχη επίγευση. Δεν είναι χαριτωμένο, δεν είναι ευχάριστο και σίγουρα δεν είναι ελκυστικό τόσο λεκτικό ξύλο. Ακούγονται ατάκες όπως «τα μαλλιά σου είναι κίτρινα και το δέρμα σου μπεζ», «δεν είσαι όμορφη, ούτε καν συμπαθητική, απορώ γιατί ήρθες εδώ», «μίλα μας για τη μύτη σου», «θα είσαι πιο κοντή από τους θεατές», «έχεις καταστρέψει το πρόσωπό σου» και άλλα ωραία, βγαλμένα από το λεξικό του Inquisitio.
Τα μοντέλα κλαίνε μέσα στα τοσοδούλικα μαγιό τους, παρακαλούν για οίκτο, επικαλούνται τη διαφορετικότητά τους για να εξευμενίσουν τα θηρία, για να μη βρεθούν στο πυρ το εξώτερον. «Γιατί να υπάρχουν plus size μοντέλα και όχι small size;» τόλμησε να προτείνει κάποια που κατηγορούταν για στενάχωρο ύψος.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Όλο αυτό το τραμπούκικο πέσιμο γίνεται χάριν τηλεθέασης ή αντικατοπτρίζει τον μεγάλο θυμό και τη βαθιά παρακμή της ψυχολογίας των ελληνικών μίντια, τα οποία μαζί με τη δόξα έχασαν και τη χάρη; Όποιος ξέρει την απάντηση περνάει κατευθείαν στον τελικό.