Ο μεσημεριανός ήλιος του Απρίλη, φωτίζει ιδιαίτερα έντονα, για την εποχή, τις περιμετρικές τζαμαρίες του Athens Marriott Hotel. Ο όγδοος όροφος, ο οποίος φιλοξενεί μέσα στην κυριαρχία του επί του τοπίου, το πανέμορφο pan-Asian εστιατόριο Ε&Ο, φερμένο από το Λονδίνο στην καρδιά της λεωφόρου Συγγρού, είναι το σημείο συνάντησής μας. Η Ευγενία Χανδρή διαλέγει το πιο εντυπωσιακό τραπέζι για την κουβέντα μας, αυτό που βλέπει πιο καλά από όλα τα υπόλοιπα τη θάλασσα. Τη μεγάλη της αγάπη. Άλλωστε από εκεί ξεκίνησαν όλα.
«Κι εγώ προτιμώ τα παλαιού τύπου κασετόφωνα» λέει βλέποντας την κασέτα στο παλιό μου Sony. «Θυμάμαι όταν έκανα συνέντευξη, πριν χρόνια στον σπουδαίο Φράνκο Τζεφιρέλι, με είχε βοηθήσει με το κασετόφωνο, με μεγάλη προθυμία. Δε θα το ξεχάσω αυτό».
Η Ευγενία Χανδρή, αντιπρόεδρος των ξενοδοχείων Χανδρή, μητέρα τριδύμων και ιδιοκτήτρια του ολόφρεσκου site, A Magic Cabinet, αναζητά την ωραιότητα των νέων πραγμάτων, το βάθος της παράδοσης, την ουσία και το νόημα της δημιουργίας. «Κολλάει» με τις λέξεις, ψάχνει για σπάνια συνώνυμα, λατρεύει τις ιστορίες και ενθουσιάζεται με ό,τι και όποιον κουβαλάει αλήθεια, δεν την ενδιαφέρει η νοσταλγία αλλά οι μνήμες.
-Μιλήστε μου για τη σχέση σας με το γράψιμο;
Το πρώτο μου άρθρο, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, ήταν στα 18 μου, μια ιστορία για ένα γάμο στις Ινδίες, μιας Ινδής συμμαθητριάς μου. Συνέχισα το γράψιμο και αρκετά χρόνια αργότερα, όταν το 2007 έγιναν οι μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, η Αριάννα Χάφινγκτον μου λέει θέλουμε κάποιον να γράψει για αυτά και έτσι άρχισα να γράφω για το Huffington Post.
-Πώς φτάσατε σήμερα στο σάιτ Α Magic Cabinet;
Έγραφα αγγλικά για το αμερικανικό Huffington Post και μετά το 2014, όταν και ιδρύθηκε το ελληνικό Huffington Post, στο οποίο ήμουν μία από τους επενδυτές, γνώρισα τον Νίκο Άγουρο, τον διευθυντή, ο οποίος μετέφραζε τα άρθρα μου στα ελληνικά, με μεγάλη ευαισθησία, γιατί η μετάφραση είναι κάτι δύσκολο, πρέπει ο μεταφραστής να μπει στο μυαλό του συγγραφέα. Είχαμε πολύ στενή συνεργασία με τον Νίκο.
Είχα δημιουργήσει ένα section στο site, που λεγόταν Θάλασσα και αφορούσε σε όλα τα θέματα της θάλασσας. Από το εμπόριο μέχρι θαλασσογραφίες και από ανησυχίες για το περιβάλλον μέχρι τέχνη και συνήθειες. Έλεγα, λοιπόν, στον Νίκο, μήπως το κάναμε αυτό ένα coffee table. Έτυχε μάλιστα να είμαστε όλοι στη Νέα Υόρκη τότε, ήταν Φεβρουάριος του 2017. Η Αριάννα συμφώνησε, θα με έφερνε σε επαφή με το agent που συνεργαζόταν και έτσι άρχισα, μαζί με τον Νίκο, να βάζω ζωηρά στο μυαλό μου το βιβλίο της θάλασσας. Όμως τότε, παρόλο που δεν είχα ιδιαίτερη εμπειρία με το ίντερνετ, σκέφτηκα ότι ένα βιβλίο είναι πολύ στατικό για αυτή την ιδέα, σίγουρα θα ήθελα να το ανανεώνω με νέα θέματα και συνεχή ροή. Παρόλο που πιστεύω απόλυτα στο βιβλίο, ίσως δεν ταίριαζε στο θέμα. Ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Με το βάθος του βιβλίου αλλά ταυτόχρονα τη δυνατότητα ανανέωσης και καθημερινής αλλαγής του ίντερνετ. Και κάπου εκεί, λίγο καιρό αργότερα, πάλι στη Νέα Υόρκη, σε μία επίσκεψή μου στα δύο κορίτσια μου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, μου ήρθε η ιδέα για το Α Magic Cabinet. Σαν τίτλος.
Στην πραγματικότητα το cabinet είναι μικρό και όμορφο. Τι βάζουμε σε αυτό; Ποτά, κοσμήματα, χαρτικά. Δεν βάζουμε ρούχα, έπιπλα, μεγάλα αντικείμενα. Βάζουμε μικρά, πολύτιμα αντικείμενα. Συλλογές. Τα χειροποίητα wonder cabinets του 17ου και 18ου αιώνα, ήταν σαν μίνι μουσεία της εποχής. Στα συρτάρια τους και στις πόρτες τους φυλάσσονταν μικροί, προσωπικοί θησαυροί των επιφανών ανθρώπων του καιρού. Σήμερα είναι ανεκτίμητης αξίας.
Πάνω από αυτή την ιδέα, του Α Magic Cabinet, βασιλεύει η μαμά μου, την οποία έχασα τον Ιανουάριο του 2014. Κάθε καλοκαίρι, όταν φτάναμε στη Χίο από την Αγγλία όπου και μέναμε, η μητέρα μου άνοιγε ένα τέτοιο ντουλάπι που είχαμε στο σπίτι και το γέμιζε με όμορφα πράγματα, τα οποία είχε μαζέψει μέσα στον χρόνο. Σαπούνια σε σχήμα λεμονιού που μοσχομύριζαν, λάδια και γαλακτώματα για μετά το μπάνιο, πένες και γόμες, χαρτικά, παιγνίδια –ποτέ καραμέλες γιατί θα έπαιρναν τη μυρωδιά από τα σαπούνια. Αυτή η ντουλάπα συνοδευόταν, όπως και ολόκληρο το δωμάτιο της μητέρας μου από μία χαρακτηριστική ευωδιά. Όλο αυτό ήρθε στο μυαλό μου σαν μία φωτεινή μνήμη από την αρχή του καλοκαιριού και τη ζέστη που έκανε τη ντουλάπα να μυρίζει ακόμα πιο ωραία.
Η Ευγενία Χανδρή μιλάει με εικόνες, μια θερινή γλύκα έχει έρθει πρόωρα και όλα φαντάζουν πιο ζεστά, ξαφνικά. Το A Magic Cabinet εκτός από ένα νέο, κομψό site και e-shop φρέσκων πραγμάτων και ιδεών είναι ένα ημερολόγιο ζωής. Πολλών ζωών. Της ίδιας της ιδιοκτήτριας του, των συνεργατών της, των δημιουργών που φιλοξενεί, των αντικειμένων που προβάλει.
«Οι περισσότεροι έχουμε αυτή την ωραία ανάμνηση, όταν αρχίζει το καλοκαίρι και ανοίγουμε το εξοχικό γνωρίζοντας ότι το καλοκαίρι είναι μπροστά» συνεχίζει. «Η πρώτη αυτή στιγμή που ανοίγουν τα παντζούρια στα παράθυρα, μπαίνει μέσα ο αέρας και το φως και όλα μοιάζουν μαγικά. Η μαμά μου μού έμαθε τόσα πολλά, ήθελα να κάνω κάτι για να την τιμήσω. Για να συνεχίσω να την έχω κοντά μου με κάποιο τρόπο. Αυτό με ανακούφισε πολύ γιατί που λείπει ακόμα και αυτή η προσπάθεια είναι ένα είδος συνομιλίας μαζί της».
-Εσείς το κάνετε αυτό το τρικ με το magic cabinet στα παιδιά σας;
Έχω πολλά ντουλάπια, εκτός από το original magic cabinet, το οποίο βρίσκεται πλέον στη Σύρο, στο δωμάτιο που γεννήθηκε η μαμά μου -εκεί είναι η θέση του πιστεύω. Διατηρώ ένα άλλο που αντικατέστησε το αρχικό και γνήσιο magic cabinet, έχω ένα ντουλάπι στο μπάνιο μου που λειτουργεί σαν magic cabinet… Λατρεύω την ουσία της ιδέας αυτής. Όλοι αποθηκεύουμε μικρά, συμβολικά αντικείμενα σε κάποιον χώρο, τα οποία ξεχνάμε στη συνέχεια και κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους είναι σαν μία μίνι ανακάλυψη, μία απρόσμενη χαρά, θυμόμαστε καλές στιγμές ή βρίσκουμε κάτι που νομίζαμε ότι είχαμε χάσει. Είναι λίγο... Άγιος Φανούριος. Αυτό που θέλω να δημιουργήσω με το site είναι η αίσθηση της χαράς, της ανακάλυψης και της έκπληξης.
[Το γραφείο του παππού στην Ερμούπολη είναι ένα δωμάτιο ναυτικών θαυμάτων. Ας ξεκινήσουμε με ένα μικρό και πολυδιαβασμένο βιβλίο του C.H. Barley, «Book of Useful Information», τυπωμένο στην Ουαλία. Αυτός ο αξιοθαύμαστος τόμος απεικονίζει διαγράμματα από κάθε τύπο μηχανής, από αυτοκίνητα μέχρι ατμογερανούς, σχέδια από προπέλες, καθώς και διαγράμματα από μπόιλερ, ένα λεξικό με ηλεκτρολογικούς όρους, δυναμό, ένα γλωσσάρι για τα εξαρτήματα, μία λίστα από τις ναυτικές ημέρες που χρειάζεται ένα πλοίο για να ταξιδέψει από το Α (όπως την Accra) μέχρι το Υ (την Yokohama)...]
Διάβαζα το παραπάνω απόσπασμα σε ένα άρθρο της Ευγενίας Χανδρή, στην ελληνική Huffington Post, για το γραφείο του παππού της, του Καπετάν Μιχάλη, στη Σύρο, διαπιστώνοντας ότι η λέξη θαύματα κυριαρχεί και αναβοσβήνει σε όλα όσα λέει και γράφει σαν φάρος που εκπέμπει σήματα φωτός.
-Πιστεύετε στην τύχη;
Όχι, δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στην αγάπη. Πιστεύω ότι εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε την τύχη μας. Έχουμε πολλή και θετική ενέργεια μέσα μας ώστε να οδηγήσουμε τα πράγματα. Απλώς το ξεχνάμε, το βάζουμε κάτω. Πιστεύω στην ενέργεια και στην αγάπη. Το να πιστεύεις αποκλειστικά στην τύχη είναι κάπως παθητικό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Εμείς οφείλουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση για να τα δούμε. Συνήθως δεν είμαστε.
-Δε βλέπουμε έτσι τα μικρά θαύματα γύρω μας;
Όχι. Και κάτι που φταίει, κατά τη γνώμη μου, είναι η εξάρτηση που έχουμε από την οθόνη του κινητού τηλεφώνου. Μας αποσπά όλη την προσοχή.
-Μπορούμε να κάνουμε πίσω;
Όχι. Γιατί από την άλλη, υπάρχουν πολλά θετικά. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο βρίσκεις όποια πληροφορία ψάχνεις και έτσι μπορείς να δουλέψεις καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Είναι αλλιώς να ψάχνεις στο λεξικό να βρεις μια λέξη, ένα συνώνυμο ή ένα αντώνυμο, κι αλλιώς να γκουγκλάρεις. Βέβαια, ανοίγοντας το βιβλίο ανοίγεται αυτόματα ένας τεράστιος κόσμος γνώσης, τον οποίο μπορεί να μην χρησιμοποιήσεις εκείνη την ώρα αλλά θα κουβαλάς μαζί σου για πάντα. Όλη η ουσία του A Magic Cabinet λοιπόν, είναι αυτή: Η ευκολία του site και του e-shop, η αμεσότητα της επιφάνειας της οθόνης παράλληλα με το βάθος ενός βιβλίου, με την έρευνα, την ωραία γλώσσα και την τεκμηριωμένη πληροφορία των κειμένων. Όταν σχεδίαζα στο μυαλό μου τη δομή των άρθρων αυτός ήταν ο σκοπός μου. Και τα τρία μου παιδιά μού είπαν ότι οι πολλές λέξεις δε διαβάζονται στο ίντερνετ. Όλα δουλεύουν με το scroll down. Αυτούς τους τρεις μήνες, που βρίσκεται το site στον αέρα και παρατηρώντας τα google analytics βλέπουμε ότι ο κάθε χρήστης έχει διάρκεια παραμονής δέκα λεπτά κατά μέσο όρο στο site, οπότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο αναγνώστης έχει δύναμη.
-Μια ωραία ιστορία όλοι θέλουν να τη διαβάσουν, έτσι δεν είναι;
Ο Όμηρος τι έκανε; Ο πρώτος διδάξας. Τι διαβάζουμε στα παιδιά για να κοιμηθούν; Τι λέμε μεταξύ μας στις παρέες; Ιστορίες.
-Είδα ότι εστιάζεται πολύ στους Έλληνες δημιουργούς προβάλλοντας έντονα το made in Greece.
Ναι, το 99% της ύλης είναι made in Greece. Διάλεξα ελληνικά προϊόντα γιατί μένω στην Ελλάδα και θέλω να ενώσω αυτό το πνεύμα της δημιουργίας με την ελληνικότητα. Μέσα από τους contributors, όμως, μπορούν να προβληθούν και να πουληθούν και κάποιοι άλλοι δημιουργοί, οι οποίοι ξεχωρίζουν για την ποιότητά τους και για την πολύτιμη και αυθεντική σχέση τους με τα δημιουργήματά τους. Το amagiccabinet.com έχει φιλοξενήσει, μέχρι στιγμής, σαν contributors τη Σήλια Κριθαριώτη, τη Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, τη Νίκης Κουτσιανά, την Αριάννα Χάφινγκτον, τον Γιώργο Κορρέ, την Μαρίνα Ντοντέρο, την Κάθριν Φλέμινγκ, την Έλενα Αμβροσιάδου.
«Βρήκα μία τέλεια ευκαιρία να συνδυάσω το γράψιμο με το shopping. Τα δύο πράγματα που αγαπάω πιο πολύ», μου λέει όταν η κουβέντα φτάνει στην πηγή. Πώς γίνεται η έρευνα; Όλα αυτά τα υπέροχα αγαθά υπάρχουν εκεί έξω περιμένοντας κάποιος να τα τοποθετήσει με ευλάβεια σε ένα μαγικό ντουλάπι. «Όλα είναι δικές μου ιδέες».
-Αυτά τα δύο πράγματα αγαπάτε πιο πολύ;
Και τη γυμναστική. Γυμνάζομαι πολύ. Τρέχω εδώ έξω στη Μαρίνα, γυμναστήριο, aerobic, βάρη...
Σκέφτεται μελλοντικά να εντάξει είδη fitness στο amagiccabinet.com καθώς και bespoke αντικείμενα. «Θέλω με αυτό να τονίσω ότι το ακριβό δεν είναι πάντοτε σπουδαίο και το σπουδαίο δεν είναι πάντα ακριβό. Ο απαράβατος κανόνας για εμένα είναι το κάθε προϊόν να έχει μία ιστορία, ο δημιουργός του να έχει ένα πάθος. Δε με ενδιαφέρει κάτι άνοστο».
-Πιστεύετε ότι η Ελλάδα είναι ξανά στο επίκεντρο με κάποιον τρόπο;
Πάντα ήταν, παρά τις δυσκολίες. Και πάντα έβρισκε τρόπο να τις ξεπεράσει. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν στραφεί στη δημιουργία και στην ουσία. Οι περισσότεροι δημιουργοί που φιλοξενούμε στο site λένε αυτό ακριβώς. Ότι ειδικά μετά το 2010, που μπορεί να έμειναν χωρίς δουλειά ή να άλλαξαν πολλά στη ζωή τους, θέλησαν να επανεστιάσουν στην ουσία.
-Τι σας αρέσει να γράφετε περισσότερο;
Μου αρέσει το χιούμορ. Τα κείμενα για τα pets στο site τα γράφω με τη φωνή του σκύλου μου του Μάξιμου, ο οποίος γιορτάζει σήμερα, είναι του Αγίου Μάξιμου.
-Χρόνια του πολλά. Τι ράτσα είναι;
Έχω δύο. Αδέσποτα σκυλιά, του δρόμου. Ο Μάξιμος είναι σαρπέι-πίτμπουλ και η Μπέλα είναι τσοπανόσκυλο-μπόξερ. Ο Μάξιμος είναι πιο σοβαρός από την Μπέλα και για αυτό δεν την αφήνει να γράφει τα κείμενα. Τα γράφει αυτός εκ μέρος και των δύο.
-Πείτε μου την ιστορία σας με στάσεις και σταθμούς που εσείς θεωρείτε πιο σημαντικούς.
Γεννήθηκα στο Λονδίνο, πήγα σε ένα «άσχετο» σχολείο για παιδιά διπλωματών, ούτε που ξέρω πώς βρέθηκα εκεί, δεν ήταν ένα πολύ σπουδαίο σχολείο από ακαδημαϊκή άποψη, όμως είχε πολλά μαθήματα γύρω από την τέχνη και το λόγο και αυτό ήταν υπέροχο. Θυμάμαι, επειδή δεν είχε πολλές αίθουσες, έκανα λατινικά μέσα σε ένα μπάνιο. Η διευθύντρια του σχολείου είχε μεταμορφώσει σε γραφείο μια μπανιέρα τοποθετώντας ένα κόντρα πλακέ θαλάσσης από πάνω. Εκεί έκανα τα ιδιαίτερα μαθήματα λατινικών μιας και ήμουν η μόνη που διδασκόταν αυτό το μάθημα στο σχολείο. Ήταν ένα σχολείο λίγο «χύμα». Τρώγαμε σε πλιάν τραπέζια, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα και πολλά ατυχήματα με όλα τα πιάτα στο πάτωμα. Επειδή δε χωρούσαμε όλες σε μία αίθουσα, κάθε μέρα είκοσι από τις εκατό κοπέλες που ήμασταν στο σύνολο, βγαίναμε κατόπιν κλήρωσης, έξω για φαγητό. Θυμάμαι ότι όλες θέλαμε να βγούμε, γιατί μας έδιναν χρήματα, κάναμε μισή ώρα να πάμε και άλλη τόση να γυρίσουμε, αισθανόμασταν ανεξάρτητες. Δώδεκα χρονών σε εστιατόριο με αγγλικές λίρες στην τσέπη. Ήταν «χύμα» το σχολείο, όμως έμαθα πολλά πράγματα.
-Και αυτό το «χύμα» όμως κρύβει μία άλλου τύπου διαπαιδαγώγηση.
Φυσικά. Μετά από αυτό πήγα σε ένα σοβαρό σχολείο για τη Δευτέρα και την Τρίτη Λυκείου, γιατί έκλεισε το προηγούμενο, χρεοκόπησε. Στη συνέχεια πήγα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου σπούδασα Αγγλική Φιλολογία. Η μία κόρη μου σπούδασε το ίδιο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και δουλεύει σε ένα εκδοτικό οίκο αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ πολύ καλή.
-Πήρε από εσάς το χάρισμα της γραφής;
Το έχει από μόνη της. Δεν προσπάθησα ποτέ να τους πιέσω στο τί θα κάνουν. Η άλλη κόρη μου θέλει να γίνει δικηγόρος και ο γιος μου να ασχοληθεί με τη ναυτιλία. Τους άφησα να κάνουν αυτό που θέλανε. Πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς. Έτσι κι αλλιώς, σε μικρή ηλικία, πρέπει να κάνεις μερικά λάθη. Από αυτά θα μάθεις. Στα 21 σου είναι δύσκολο να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις.
-Μετά την Οξφόρδη τι κάνατε;
Μετά την Οξφόρδη βοήθησα την Αριάννα στη βιογραφία της Μαρίας Κάλλας, η οποία ήταν τρομερή εμπειρία, με πολλές συνεντεύξεις, τον Φράκο Τζεφιρέλι...
Διακόπτει τη ροή του λόγου της για να εστιάσει σε κάτι τωρινό: «Είδα τη θεατρική παράσταση, Master Class, με τη Μαρία Ναυπλιώτου και μου θύμισε τόσα πολλά. Μια φανταστική ερμηνεία για μια γυναίκα που βασανίστηκε πολύ. Βασανίστηκε με το βάρος της, με τις δίαιτες, όταν μειώθηκε η φωνή της λόγω της απώλειας κιλών, μιας και τα μεγάλα σώματα βοηθούν τον όγκο της φωνής, για αυτό άλλωστε και οι περισσότερες σοπράνο είναι εύσωμες. Βασανίστηκε με τον Ωνάση...».
«Στη συνέχεια ασχολήθηκα στην εταιρία του πατέρα μου, στα ξενοδοχεία, σαν tour operator» επιστρέφει η κ. Χανδρή στην αρχική αφήγηση της ιστορίας της. «Τότε, τη δεκαετία του ’80, πριν το ίντερνετ και τα διαδικτυακά booking, το πλάνο των διακοπών γινόταν μέσω γραφείων, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Κατόπιν δούλεψα στην ΕΡΤ, το 1987, σε συμπαραγωγές με Αγγλία και Γαλλία, έκανα για λίγο μία εταιρία παραγωγής δική μου, ενώ το 1983 εκδόθηκε ένα βιβλίο μου, Το Σύνδρομο της Αφροδίτης, από τις εκδόσεις Κάκτος. Εκδόθηκε σε τέσσερις γλώσσες, μία μελέτη που έκανα με πολύ κόπο πάνω στο θέμα του μεταβολισμού και της αύξησης βάρους της γυναίκας από τη μέση και κάτω. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί και μπορεί στο μέλλον να καταπιαστώ ξανά μαζί του. Αυτό που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι τόσα χρόνια μετά, δυστυχώς δεν έχει γίνει καμία πρόοδος με το θέμα του πάχους και της παχυσαρκίας. Δεν έχει ανακαλυφθεί τίποτα παραπάνω από αυτά που έγραψα τότε, δεν έχει βρεθεί χάπι να μειώσει την όρεξη, δεν έχει βρεθεί ασφαλής τρόπος για την καταπολέμηση του τοπικού πάχους χωρίς χειρουργική επέμβαση. Και αυτό σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο σώμα είναι κάτι πολύ πολύπλοκο, τελικά».
-Ποιοι άνθρωποι σας έχουν εμπνεύσει σε αυτή τη ζωή;
Η Αριάννα Χάφινγκτον. Την ξέρω από 16 χρονών. Το μυαλό της δεν υπάρχει. Είναι μια πολύ δυνατή γυναίκα. Η συμβουλή που μου έδωσε είναι «μην ακούς τι λένε για σένα. Να μη σε ενδιαφέρει».
-Γιατί πράγμα νιώθετε νοσταλγία;
Προσπαθώ να μην κοιτάζω πίσω. Άλλο πράγμα οι αναμνήσεις κι άλλο η νοσταλγία. Οι δημιουργοί με τους οποίους δουλεύω φτιάχνουν τα προϊόντα τους με κάποια μνήμη, με κάποια συνταγή που περνάει από γενιά σε γενιά. Αυτό δεν έχει να κάνει με νοσταλγία, αυτό είναι ρίζα. Η ρίζα μας ορίζει και είναι βαθιά. Η εποχή μπορεί να είναι επιφανειακή, το A Magic Cabinet δεν είναι. Στηρίζεται σε έρευνα και διηγείται την ιστορία, παλιότερη ή νεότερη.
-Τι είναι Ελλάδα για εσάς;
Η θάλασσα.
Photo credit των πορτραίτων της Ευγενίας Χανδρή: Χρήστος Κοντός
