Η Brigitte Bardot στο “And God Created Woman”. Η μακριά χαρακτηριστική φράντζα που κρύβει το μέτωπο και ο super όγκος στην κορυφή ήταν τα κύρια γνωρίσματα εκείνου του χτενίσματος των 60’s που έμαθε σε εκατομμύρια γυναίκες το κρεπάρισμα. Αυτό, φυσικά, δεν συνέβαινε πάντα με επιτυχία. Δυστυχώς, πολλές κυρίες είχαν πάρει την ιστορία στραβά. Το φαινόμενο της «τρελής και αλλοπαρμένης» από το άναρχο ξάσιμο της τρίχας άρχισε να γίνεται συνηθισμένο. Το ίδιο συνηθισμένες ήταν και οι «φωλιές» που δημιουργούνταν και πάλι από το κρεπάρισμα, τις οποίες θα μπορούσε να ζηλέψει και να διεκδικήσει κάθε αποδημητικό πουλί. Στην ζωή μας είχε μπει δυναμικά η λακ. Καμιά δεν μπορούσε πια να φορέσει άνετα καπέλο με κοκαλωμένη τρίχα.
Η Audrey Tautou στο “Amelie”. Ένα υπέροχο, γαλλικό καρέ έμελε να ξετρελάνει τις γυναίκες στα 90’s. Η γλυκιά Amelie με τα λεπτά χαρακτηριστικά του προσώπου της, το έντονο βλέμμα αλλά και το μοναδικό στυλ της παρέσυρε πολλές γυναίκες στο να υιοθετήσουν αυτό το χτένισμα που όταν το απομόνωνες από το σύνολο, καταλάβαινες πόσο δύσκολο είναι να ταιριάξει στα περισσότερα πρόσωπα. Γιατί αγαπημένες μου κυρίες όταν έχετε ένα υπέροχο, στρογγυλό προσωπάκι και πάτε να κάνετε κοντή φράντζα σε ένα εξίσου κοντό καρέ, ρισκάρετε να μοιάζετε με φιγούρα των playmobil. Δεν ξέρω αν αυτό σας δίνει προοπτικές καριέρας. Ξέρω ότι την επιλογή σας θα επικροτήσουν μόνο οι ηλικίες από 4-12. Κοινώς, θα κάνετε θραύση στις παιδικές χαρές.
Η Uma Thurman στο “Pulp Fiction”. Ποτέ άλλοτε ένα αυστηρό καρέ δεν κατάφερε να αφήσει τόσο έντονο στίγμα και να οδηγήσει τόσες πολλές γυναίκες στην καρέκλα του κομμωτή. Και μην μου πείτε ότι το ίδιο είχε συμβεί με την Κλεοπάτρα. Οι γυναίκες επέλεγαν περούκες αλά Κλεοπάτρα μόνο τις Απόκριες. Ενώ το καρέ της Uma έμελε να γίνει everyday must για όλες εκείνες που ένιωθαν ένα κύμα δυναμισμού να τα ταρακουνάει ρυθμικά το στήθος τους. Έτσι, τα ψαλίδια πήραν φωτιές και το θαύμα συντελέστηκε χωρίς κανείς να ενημερώσει επαρκώς τις ενδιαφερόμενες πως η αυστηρή φράντζα θέλει φρεσκάρισμα δυο φορές το μήνα για να διατηρήσει την φόρμα της και αν την αφήσεις να κατέβει μέχρι το φρύδι θα μοιάζεις με puppy. Χαριτωμένο αυτό αλλά όχι ακριβώς το ζητούμενο.
Η Gwyneth Paltrow στο “The Royal Tenebaums”. Ήταν στις αρχές του 2000 όταν οι γλυκούλες όλου του κόσμου ένιωσαν να βρίσκουν αποδοχή και συμπαράσταση στο πρόσωπο της Gwyneth και συγκεκριμένα στο γλυκό, έως γλυκανάλατο, καρέ με την φράντζα που στηριζόταν στο πλάι με ένα τσιμπιδάκι. Το τσιμπιδάκι, κυρίες και κύριοι, ήταν αυτό που έδωσε το έναυσμα σε κάθε πληγωμένη, ρομαντική ψυχή να νιώσει πρωτόγνωρα trendy. Πολλά ατυχήματα σημειώθηκαν από άντρες που προσπάθησαν να χαϊδέψουν γυναικεία μαλλιά και τρακάρισαν σε αυτό. Πολλές γυναίκες κατηγορήθηκαν για παλιμπαιδισμό κάνοντας επίσημες εμφανίσεις με πλαστικά, παιδικά τσιμπιδάκια της κακής ώρας. Μέχρι να γίνει αντιληπτό ότι αυτό το αξεσουάρ περισσότερα παίρνει και λιγότερα δίνει, είχαν κλείσει πολλά σπίτια.
Η Mia Farrow στο “Rosemary’s Baby”.Πόσα κότσια θέλει να έχει κάποια γυναίκα για να επιλέξει να ταυτιστεί με ηρωίδα θρίλερ αντιγράφοντας το κούρεμα της; Προφανώς πολλά. Στα τέλη του 1960, λοιπόν, οι γυναίκες που μεταμορφώθηκαν σε Rosemary ήταν εκατοντάδες. Το αλά γκαρσόν, κοντό και σέξι κούρεμα οδήγησε σε κομμωτική αλλοφροσύνη πολλές. Οι μακριές χαίτες που θυσιάστηκαν στο βωμό της μόδας ήταν η μεγάλη απόδειξη πως οι γυναίκες όταν θέλουν μπορούν να απογειώσουν την θηλυκότητα τους χωρίς την μακριά τρίχα να τους γαργαλάει την πλάτη. Γενική δυσαρέσκεια υπήρξε από τα αγόρια που δεν καταλάβαιναν γιατί οι γυναίκες ήθελαν τόσο φανατικά να τους μοιάσουν. Οι ισορροπίες άργησαν να αποκατασταθούν. Η Rosemary είχε πάρει την εκδίκηση της.
Η Marilyn Monroe στο “Gentlemen prefer blondes”. Από το 1953 μέχρι σήμερα η ταινία αυτή συνεχίζει να συντηρεί την μάχη ανάμεσα στις ξανθές και τις μελαχρινές. Μεγάλες χαμένες φαίνονται να είναι οι δεύτερες καθώς αντί να υποστηρίξουν την μοναδικότητα τους σπεύδουν να μοιάσουν στην ξανθιά bimbo χρησιμοποιώντας ατελείωτες δόσεις ντεκαπάζ. Η καμένη τρίχα κάνει την εμφάνιση της. Τα γερά, στιλπνά μαύρα μαλλιά μεταμορφώνονται σε φύκια από μεταξωτές κορδέλες. Μόνες κερδισμένες βρίσκονται οι μεγάλες εταιρίες καλλυντικών που σπεύδουν να δημιουργήσουν προϊόντα για την αποκατάσταση της τρίχας από τις τεχνικές επεξεργασίες. «Μην το πιείτε, λουστείτε», συμβουλεύει μία από αυτές. Τον ήπιατε και δεν το καταλάβατε, λέμε εμείς, τώρα.
Η Farrah Fawcett's στο “Charlie's Angels”. Ζητάμε δικαίωμα και παρεμβάλουμε μια τηλεοπτική σειρά ανάμεσα στα films γιατί νιώθουμε έντονη την ανάγκη να μιλήσουμε για το hairstyling της Farrah Fawcett το οποίο αποθεώθηκε από όλους τους κομμωτές και χαρακτηρίστηκε ως εμβληματικό για την γενιά του. Άπειρα layers σύστηναν το ντεγκραντέ σαν την καλύτερη εκδοχή κουρέματος. Ο σούπερ όγκος είχε ξαναέλθει στο προσκήνιο και αυτή την φορά δεν αφορούσε μόνο την κορυφή των μαλλιών καθώς βρισκόταν σε κάθε τρίχα που συμμετείχε στο χτένισμα. Οι θηλυκοί λέοντες είχαν βγει στην αρένα. Το πιστολάκι και τα μπικουτί έγιναν οι αγαπημένοι σύμμαχοι κάθε γυναίκας. Η λακ ξανακέρδιζε έδαφος. Τα κομμωτήρια δεν προλάβαιναν να σημειώνουν ραντεβού. Κάποια στιγμή, τα πράγματα ησύχασαν. Τότε, όλοι άρχισαν να μιλάνε για την σκληρή εικόνα που έδινε το φριζάρισμα. Τα μπικουτί μπήκαν στο ντουλάπι.
Η Audrey Hepburn στο “Breakfast at Tiffany's”. Η κομψότητα και η χάρη ενός κότσου, σε όλο του το μεγαλείο, έγινε η αφορμή για να μακραίνουν, λυσσαλέα, την κόμη τους εκατομμύρια γυναίκες. Τα πράγματα αποδείχθηκαν αρκετά δύσκολα, καθώς ο κότσος αυτός ήταν και δύσκολα να δημιουργηθεί οικιακά και να συντηρηθεί για πολλές μέρες. Υπήρξαν, βέβαια, γυναίκες που βρήκαν την λύση στο κότσο-περούκα που συγκρατούνταν στην κορυφή του κεφαλιού. Υπήρξαν και άλλες που, για λόγους οικονομικούς, αποφάσιζαν να διατηρούν το χτένισμα τους για περισσότερο από 20 μέρες. Εκεί, βρήκαν καταφύγιο μικρές κατσαρίδες και έκαναν την φωλιά τους. Μια μαύρη περίοδος για τους κομμωτές είχε ξεκινήσει. Πολλοί αναγκάστηκαν να αντικαταστήσουν την λακ με το εντομοαπωθητικό.
Η Meg Ryan στο “You ‘ve got mail”. Η Meg Ryan έχει οδηγήσει πολλές φορές τις γυναίκες στο κομμωτήριο κρατώντας την φωτογραφία της. Στα τέλη του 1990, αυτό ξαναέγινε με ένα κοντό κούρεμα που περιέγραφε μια ανεμελιά που πολλές θα ήθελαν να έχουν. Μακριές αφέλειες να σκάνε στο μέτωπο και ντεγκραντέ μυτούλες να χαϊδεύουν τον σβέρκο, έκαναν πολλά προσωπάκια να μοιάζουν με χαρούμενες έφηβες. Ήταν τόση η χαρά που άρχισε η ιστορία να βαλτώνει. Ποιος μπορεί να αντέξει, παραπάνω από λίγο, μια σαραντάρα που προσπαθεί μέσω μιας coupe να μεταμορφωθεί σε κοριτσάκι; Αυτό, κυρία μου, ή το έχεις ή δεν το έχεις. Όταν λέμε ότι η νεότητα περνάει από το κεφάλι εννοούμε από μέσα από αυτό και όχι από το γύρω-γύρω.
Η Λίλλη Παπαγιάννη στο “Δεσποινίς Διευθυντής”. Δεν θα μπορούσαμε να μην εντάξουμε μια Ελληνίδα στο αφιέρωμα, ούτε και να αδιαφορήσουμε για το θρυλικό, πομπώδες καρέ της διάσημης, κινηματογραφικής Αθηνάς. Χιλιάδες ήταν οι γυναίκες που έσπευδαν στα κομμωτήρια αναζητώντας το μαγικό κρεπάρισμα σε όλο το κεφάλι που θα τις μεταμόρφωνε σε σταρ του σινεμά. Επεισόδια σημειώνονταν σε ζευγάρια όταν ο άντρας προσπαθούσε αδίκως να περάσει το χέρι του ανάμεσα στα μαλλιά της αγαπημένης του. Το καρέ αυτό είχε ένα μεγάλο χαρακτηριστικό: ήταν μασίφ. Ούτε νερό δεν μπορούσε να το διαπεράσει. Τα μαλλιά απελευθερώθηκαν μετά τα 70’s. Πολλές γυναίκες ασπάστηκαν το κίνημα των hippies για να γλιτώσουν από την επιτηδευμένη καούκα.
