Είναι ένα από τα πιο μαρτυρικά σημεία της σχολικής μας ζωής. Το ξύσιμο πάνω σε πίνακα μέσα στην αίθουσα.
Το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί από τα πρωτόγονα ένστικτά μας: Ο ήχος αυτός φτάνει σε πολύ ψηλό τόνο κι έτσι μας θυμίζει το κλάμα ενός μωρού ή τη στριγκλιά ενός αρπακτικού. Οι ήχοι αυτοί αυτομάτως ενεργοποιούν το μηχανισμό αντίδρασης στο στρες και μας παροτρύνουν να παλέψουμε ή να κρυφτούμε.
Ερευνητές από τη Μεγάλη Βρετανία ζήτησαν από ομάδα εθελοντών να ακούσουν μια σειρά από εξαιρετικά δυσάρεστους ήχους και παράλληλα παρακολουθούσαν την εγκεφαλική τους λειτουργία με τη βοήθεια μαγνητικής απεικόνισης.
Διαπιστώθηκε ότι το τρίξιμο των νυχιών επάνω σε έναν πίνακα ενεργοποίησε την αμυγδαλή του εγκεφάλου των συμμετεχόντων. Η περιοχή αυτή ελέγχει την αυθόρμητη αντίδραση του οργανισμού σε στρεσογόνους παράγοντες. Παράλληλα, ένας τέτοιος ήχος βρίσκεται στην κλίμακα συχνότητας των 2.000-4.000 hertz. Το ανθρώπινο αυτί είναι εξαιρετικά ευαίσθητο σε αυτές τις συχνότητες.