Το τελευταίο βιβλίο της Beverley Chalmers δεν είναι καθόλου ευχάριστο στην ανάγνωση. Με τίτλο «Birth, Sex and Abuse: Women's Voices Under Nazi Rules», η συγγραφέας περιγράφει όλα τα βασανιστήρια που οι γυναίκες (Εβραίες και μη) είχαν αναγκαστεί να υποστούν κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό το καθεστώς των Ναζί: βιασμούς, σωματική εξαθλίωση, προώθηση στην πορνεία, αναγκαστική στείρωση και εκτρώσεις.
Η συγγραφέας άντλησε το υλικό της με 12ετή έρευνα και μελετώντας πάνω από 600 βιβλία και άρθρα επάνω στο θέμα. «H συγγραφή αυτού του βιβλίου με άδειασε συναισθηματικά», περιγράφει. «Τα παιδιά μου έλεγαν να γράψω για κάτι πιο ευχάριστο, αλλά επέμεινα, γιατί θεώρησα ότι αυτές οι ιστορίες έπρεπε να έρθουν στο φως και, με αυτό τον τρόπο, οι γυναίκες που υπέστησαν τόσο σκληρά βασανιστήρια να τιμηθούν».
«Ωστόσο, δεν ήταν εύκολο να συγκεντρώσω τις μαρτυρίες», συμπληρώνει. «Όσες γυναίκες επέζησαν, δεν αφηγούνταν εύκολα τις ιστορίες τους, γιατί δεν ήθελαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να μάθουν τι τους είχε συμβεί».
Το πρώτο μέρος του συγκεκριμένου βιβλίου αφορά τις απάνθρωπες συνθήκες εγκυμοσύνης των συγκεκριμένων γυναικών, ενώ το δεύτερο τη σεξουαλική κακοποίησή τους. Και παρότι στις σελίδες του εμπεριέχονται ιστορίες Εβραίων και μη Εβραίων γυναικών, η συγγραφέας επισημαίνει ότι οι πρώτες είναι αυτές που υπέστησαν τα πιο σκληρά βασανιστήρια.
Τι μαθαίνουμε, λοιπόν, από το συγκεκριμένο βιβλίο;
Οι Ναζί επέβαλαν τις αναγκαστικές στειρώσεις, καθώς και προγράμματα ευθανασίας, από τους πρώτους κιόλας μήνες που ήρθαν στην εξουσία, το 1933. Έτσι, 350.000 ως 400.000 Γερμανοί άνδρες και γυναίκες στειρώθηκαν, γιατί οι Ναζί θεωρούσαν ότι ήταν σωματικά ή πνευματικά ανεπαρκείς.
Άλλες Γερμανίδες αναγκάζονταν να γίνουν «μηχανές μωρών», μένοντας κλεισμένες στο σπίτι και κάνοντας όσες περισσότερες γέννες μπορούσαν κατόπιν εντολής της κυβέρνησης. Και, όταν πλέον, δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά, οι άνδρες τους ενθαρρύνονταν να τις εγκαταλείψουν και να παντρευτούν νεότερες συζύγους.
Παράλληλα, για τους άνδρες το σεξ εκτός γάμου θεωρείτο θεμιτό, ενώ οι γυναίκες γίνονταν σεξουαλικά αντικείμενα – ή και ωθούνταν αναγκαστικά στην πορνεία - από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εφηβείας τους. Μάλιστα, οίκοι ανοχής υπήρχαν ακόμα και έξω από το Άουσβιτς, ενώ ως πόρνες χρησιμοποιούνταν κυρίως γυναίκες έγκλειστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όσο για τους βιασμούς, παρόλο που αυτοί δεν εγκρίνονταν επισήμως, δεν τιμωρούνταν κιόλας.
Τα πιο σκληρά βασανιστήρια, ωστόσο, δέχονταν οι Εβραίες γυναίκες. Σε αυτές, π.χ., απαγορευόταν να μείνουν έγκυες, ενώ η τιμωρία σε αυτή την περίπτωση έφτανε μέχρι και τη θανατική ποινή. Κι έτσι, αν κάποια έμεινε έγκυος, υποβαλλόταν σε έκτρωση υπό συνθήκες εξαιρετικά επικίνδυνες για τη ζωή της. Εκτρώσεις γίνονταν, μάλιστα, μέχρι και στον ένατο μήνα της κύησης.
Όσο για τις Εβραίες που έφταναν έγκυες ή λεχώνες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτές στέλνονταν απευθείας – μαζί με το παιδί τους, αν το είχαν γεννήσει - σε θάλαμο αερίων.
Επίσης, οι γιατροί έκαναν στις γυναίκες των στρατοπέδων συγκέντρωσης και όλους τους πειραματισμούς τους, μεταξύ των οποίων, και για νέες μεθόδους στείρωσης μέσω ναρκωτικών ουσιών, ακτινοβολιών ή χημικών φαρμάκων. Κάποιες από αυτές, μάλιστα, «ανοίγονταν» με βίαιη χειρουργική επέμβαση, ώστε να μελετηθεί η επίδραση των φαρμάκων στον οργανισμό τους. Κάτι που, φυσικά, προκαλούσε τον θάνατό τους.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας γυναίκας που υπέστη αναγκαστική στείρωση στο Άουσβιτς, η ίδια είχε υποβληθεί σε ισχυρές ακτινοβολίες, είχε χάσει όλα τα μαλλιά της, η επιδερμίδα της είχε γίνει κατάμαυρη και της είχε εμφανιστεί ακατάπαυστη αιμορραγία. Στη συνέχεια, υπέφερε από αφόρητους πόνους και υψηλό πυρετό, αλλά το μόνο που της έκαναν οι Ναζί γιατροί ήταν να καλύψουν με λίγες γάζες τις πληγές του σώματός της,
Σε άλλο μέρος του βιβλίου, αναφέρονται αμέτρητες περιπτώσεις βιασμού που οι γυναίκες και, κυρίως οι Εβραίες, είχαν υποστεί.
Το βέβαιο είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο δεν διαβάζεται εύκολα. «Όμως, οι γυναίκες που υπέστησαν όλα αυτά τα βασανιστήρια πρέπει να τιμηθούν κι αυτό θα γίνει αν εμείς έχουμε το θάρρος και το κουράγιο να διαβάσουμε τις μαρτυρίες τους. Τους το οφείλουμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι είναι δύσκολο να το κάνουμε».
Μάλιστα, σε βράβευση του βιβλίου, μια γυναίκα πλησίασε τη συγγραφέα, σήκωσε το μανίκι και της έδειξε χαραγμένο ακόμα τον αριθμό της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. «Τώρα, μπορώ να πεθάνω ήσυχη», ήταν τα λόγια της. «Η ιστορία μου έχει ειπωθεί».
Βρείτε το βιβλίο εδώ
