Το 2011 η Holly Gerlach ήταν μια ευτυχισμένη 26χρονη που είχε μόλις γεννήσει ένα όμορφο κοριτσάκι. Όμως λίγες εβδομάδες μετά τον τοκετό άρχισε ξαφνικά να αισθάνεται μούδιασμα και μυρμήγκιασμα σε ένα δάχτυλό της. Μέσα στην ίδια μέρα ακολούθησε τόσο έντονη αδυναμία, που δεν ήταν σε θέση να σηκώσει τα πόδια της, και σοβαρός πόνος στον λαιμό της.
«Και μετά, όταν σηκώθηκα μέσα στη νύχτα να ταΐσω την κόρη μου, λιποθύμησα. Κατέληξα στα επείγοντα περιστατικά». Η διάγνωση; Το Σύνδρομο Guillain-Barre (GBS). Η κατάστασή της επιδεινώθηκε ραγδαία. Μέσα σε 72 ώρες από την εισαγωγή της στο νοσοκομείο είχε μείνει εντελώς παράλυτη από τον λαιμό και κάτω.
Η πρώτη αντίδραση της Holly ήταν μάλλον αφελής: «Καθώς δεν είχα ξανακούσει για το σύνδρομο, θεώρησα ότι θα ήταν κάτι απλό και πως θα το ξεπερνούσα εύκολα. Δεν είχα ιδέα για το τι θα ακολουθούσε». Όπως όμως έμαθε αργότερα, «όταν έχεις GBS, το ίδιο σου το σώμα επιτίθεται στο περιφερικό νευρικό σύστημα και παραλύει».
Οι γιατροί τής είπαν ότι η κατάστασή της θα μπορούσε να βελτιωθεί, αλλά η Holly, που σύντομα βρέθηκε με μηχανική υποστήριξη, ανίκανη ακόμα και να αναπνεύσει, δυσκολευόταν να το πιστέψει.
«Ήταν μια τραγωδία. Μόλις είχα προλάβει να γνωρίσω την κόρη μου και μου έκλεβαν τη ζωή. Έμεινα στη μονάδα εντατικής θεραπείας για 3 μήνες, που ήταν απελπιστικοί, παρόλο που η κόρη μου ήταν μαζί μου καθημερινά. Για πολύ καιρό υπέφερα από θυμό και κατάθλιψη. Αλλά η κόρη μου ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Ήταν το φως της οικογένειάς μας σε μια τόσο σκοτεινή περίοδο».
Αργά αργά, όμως, η Holly άρχισε να αναρρώνει και να ανακτά την κινητικότητά της, αν και με σκληρή προσπάθεια. «Έπρεπε να δυναμώσω τους μυς σε κάθε περιοχή του σώματός μου. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να μάθω να αναπνέω μόνη και να απαλλαγώ από τη μηχανική υποστήριξη. Αρχικά για λίγα δευτερόλεπτα, μετά για λεπτά και αργότερα για ώρες. Πέρασαν μήνες άσκησης μέχρι να δυναμώσω αρκετά. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που είχα ζήσει ποτέ, ένιωθα σαν να έτρεχα καθημερινά σε μαραθώνιο».
Μετά άρχισε να ασκεί τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών της, να σηκώνει τα χέρια και τα πόδια της. Ξαναμάθαινε τις βασικές κινητικές δεξιότητες κουμπώνοντας και ξεκουμπώνοντας τα ρούχα της. Της πήρε τρεις μήνες για να δυναμώσει αρκετά ώστε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Να τολμήσει να κάνει τα πρώτα της βήματα. Μια ακόμα πρόκληση, η οποία όμως σύμφωνα με τη Holly «άξιζε τον πόνο».
Σταδιακά είχε την τύχη να αναρρώσει εντελώς. Το μεγαλύτερο κίνητρό της ήταν η κόρη της, Casey, τη βοήθησε όμως και η υποστήριξη από τη μητέρα και τον τότε σύζυγό της – από τον οποίο έχει πλέον χωρίσει. Όταν επέστρεψε σπίτι, το μωρό της ήταν ήδη 6 ετών. «Αρχικά ένιωθα θυμωμένη που μου είχαν κλέψει εκείνο τον χρόνο με την κόρη μου, αλλά με την πάροδο του χρόνου κατάλαβα ότι με αυτό τον τρόπο δυνάμωσε η αγάπη μου για εκείνη.
»Η εμπειρία μού δίδαξε τη σημασία της οικογένειας και μου υπενθύμισε ότι πρέπει να ζω κάθε στιγμή της ζωής μου και να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο».
Επίσης, κατά την ανάρρωσή της η Holly ανακάλυψε τη χαρά της άσκησης. Και ως επιζήσασα είχε πλέον να αφηγηθεί μια ιστορία που ευαισθητοποιεί σήμερα για το Σύνδρομο Guillain-Barre και που δίνει δύναμη σε άλλους ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν κάποια μεγάλη δοκιμασία υγείας. Είναι η ιστορία μιας σχεδόν θαυματουργής ανάρρωσης, που επιβεβαιώνει τη δύναμη της θέλησης για ζωή.
Σήμερα μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή της Holly στην αυτοβιογραφία της «Happily Ever After: My Journey with Guillain-Barré Syndrome and How I Got My Life Back», στην προσωπική της ιστοσελίδα (hollyaftergbs.com) και στο παρακάτω βίντεο.