Αλλόκοτο πράγμα η ενηλικίωση, έχει όμως και τα καλά της. Μέσα σε όλα αυτά που έχω κερδίσει μεγαλώνοντας το πιο σημαντικό είναι το εξής: Γνωρίζω καλά τι μου αρέσει. Ξέρω που βάζω θετικό πρόσημο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Το αρνητικό πρόσημο δε με αφορά, δοκιμάζω και απορρίπτω, αλλά δεν το καταγράφω. Κρατάω λίστα μόνο με όσα με φτιάχνουν. Και επειδή ακριβώς είμαι ενήλικη και οι περιορισμοί έχουν αμβλυνθεί μπορώ να απολαμβάνω όσα μου αρέσουν στην υπερβολή τους. Τον καφέ μου, για παράδειγμα. Η σχέση μου μαζί του έχει περάσει από όλα τα στάδια. Από την απλή σύσταση, «χαίρω πολύ, τι κάνετε;», όταν ακόμα η καφεΐνη πυρπολούσε το είναι μου, όταν ήμουν μικρή για να χειριστώ το ξύπνημα των αισθήσεων, την τσιμπιά της εγρήγορσης που σου χαρίζει μια κούπα καφέ. Ούτε που ήξερα τότε.
Η ερώτηση «τι καφέ θέλεις;» αργότερα, πολύ πριν ανακαλύψω τα Coffee Island, έμοιαζε με multiple choice, στο οποίο κάθε φορά διάλεγα και μια άλλη απάντηση. Σκέτο, μαύρο σαν ψυχή μου, έλεγα γιατί κάπου το είχα διαβάσει και μου άρεσε, café au lait με γαλλική προφορά και ανάλογο attitude για να ταιριάζει με το άρωμά μου, ντεκαφεϊνέ γιατί έχω πιει τρεις σήμερα, ένα εσπρεσάκι για τον δρόμο -γιατί άραγε αυτό το αγαπημένο είδος καφέ ακούγεται με το υποκοριστικό του;-, ένα καπουτσίνο με λίγη σοκολάτα από πάνω ή με λίγη κανέλα, ανάλογα με την υγρασία της εποχής.
Η ερώτηση «τι καφέ θέλεις;» αργότερα, πολύ πριν ανακαλύψω τα Coffee Island, έμοιαζε με multiple choice, στο οποίο κάθε φορά διάλεγα και μια άλλη απάντηση, λες και έψαχνα να βρω τη σωστή.
Ένας φίλος μου έλεγε τότε ότι οι πόλεις με υγρό κλίμα, οι παραθαλάσσιες είναι ιδανικές για κατανάλωση καφέ. Ότι ο καφές ταιριάζει στη θαλασσινή αύρα όπως το μπρίκι στη χόβολη. Δεν το εξακρίβωσα ποτέ. Μου άρεσε να το πιστεύω.
Μετά έγινε κάπως σαν αγαπημένο πέρασμα -έκοβα δρόμο μέσα από ένα μαγαζί Coffee Island. Για να δω τι όρεξη θα έχω σήμερα.
Στη συνέχεια, μου άρεσε και το καφεκοπτείο των Coffee Island. Στην αρχή ήταν μια casual στάση για έναν καφέ στο χέρι. Μετά έγινε κάπως σαν αγαπημένο πέρασμα -έκοβα δρόμο μέσα από ένα μαγαζί Coffee Island. Για να δω τι όρεξη θα έχω σήμερα. Τι έμπνευση θα πάρω από το μέρος. Ό,τι δω και μου γυαλίσει θα το δοκιμάσω, σκεφτόμουν. Άλλοτε freddo, άλλοτε ζεστό, που και που κι ένας μακιάτο. Πάντα όμως έφευγα έχοντας προμηθευθεί ένα σακουλάκι, φρεσκοκομμένο καφέ για το σπίτι. Περνούσαν τα χρόνια κι εγώ άλλαζα. Η μόνη βεβαιότητα της ζωής, η αλλαγή. Η μόνη σταθερά. Πώς να έπινε άραγε τον καφέ της η Pat Benatar πριν βγει στη σκηνή να τραγουδήσει το Love Is A Battlefield; Ή η Αγκάθα Κρίστι πριν γράψει το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές; Ή η Πίνα Μπάους όταν ετοίμαζε το Kontakthof;
Και κάπου εκεί, έπαιξε το ρόλο της η δημοσιογραφία και οι κακές συνήθειες. Ξενύχτια για κλείσιμο τεύχους, πρωινό ξύπνημα για ρεπορτάζ, ανάγκη για έμπνευση, το κυνήγι των deadlines, μια άγρυπνη νύχτα γράφοντας, πολλές άγρυπνες νύχτες με το μάτι γλαρό. Ο καφές η μόνη ενθάρρυνση. Μια ακόμα στάση σε κάποιο Coffee Island για να πάρω κουράγιο. Για να ξεκινήσει η μέρα. Η ζάχαρη έφυγε από νωρίς. Η γλύκα της σα να θόλωνε τη σαφήνεια του καφέ. Με λίγο γάλα, συμπλήρωνα. Το «λίγο γάλα» είναι μια βαθιά προσωπική ανάγκη και δεν υπάρχει εξίσωση που να ορίζει τον ακριβή αριθμό ml που μπορούν να αναμειχθούν ιδανικά μέσα σε μια κούπα καφέ. Πόσο λίγο, δηλαδή; Όπως το κάνουν στα Coffee Island. Μόλις δω το καθυσηχαστικό μπεζ, από τη μίξη των χρωμάτων, αγαλλιάζω.
Έτσι λοιπόν πίνω τον καφέ μου. Πρώτα τον εγκρίνω οπτικά και κατόπιν τον γεύομαι. Τι καφέ; Φίλτρου, τι άλλο; Μια καφετέρια υπάρχει σε όλα τα δημοσιογραφικά γραφεία, ακόμα κι αν δεν έχει φτιαχτεί με μεράκι, το σημαντικό είναι ότι έχει φτιαχτεί. «Καλύτερα ένας κακός καφές παρά καθόλου καφές» έλεγε ο σκηνοθέτης, Ντέιβιντ Λιντς, βάζοντας την ιδέα της απόλαυσης πάνω από όλα, ορίζοντας το μεγαλείο του βασιλιά-καφέ.
Ακολουθώντας το ταξίδι της Coffee Island, ανά τον κόσμο, παίζω ένα παιχνίδι που πολύ με διασκεδάζει, αλλάζω το φλιτζάνι μου ανάλογα με το θέμα.
Στο σπίτι μου, στη φωλιά μου, όμως, η ποιότητα είναι νούμερο ένα προτεραιότητα. Το πρωινό φιλί της γεύσης, η πρώτη ηλιαχτίδα. Πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ, σχεδόν ανυπομονώ να ξυπνήσω για να πιω καφέ. Αλήθεια. Με γάλα, χωρίς καθόλου ζάχαρη. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα, που έχω στο ντουλάπι μου τον Limu, της Coffee Island, από τα Microfarm Project, ξυπνάω νωρίτερα. 100% Specialty Arabica Heirloom καφές, με άρωμα κεράσι, άνθη πορτοκαλιού και μαύρη σοκολάτα. Μοναδικός, πλήρης και συναισθηματικός σαν τη γη που τον έθρεψε, την Αιθιοπία. Έχοντας δοκιμάσει κι άλλες σοδειές των Microfarm Project, τον Sumatra Gayo με tobacco, λεμόνι και καραμέλα ή τον Brazil Ametista με καραμέλα, ξηρούς καρπούς και σοκολάτα γάλακτος. ξέρω καλά ότι αυτή η έντονη και πλούσια εναλλαγή γευστικών συναισθημάτων μου ταιριάζει -το καλό της ενηλικίωσης, που λέγαμε πριν. Ξέρω ότι είχα την τύχη να τις γευτώ για μία και μόνη φορά, αφού κάθε σοδειά έρχεται, σε καλοσορίζει και μετά σε αποχαιρετά. Αν προλάβεις, αν έχεις τα σωστά, γευστικά αντανακλαστικά. Αλλιώς θα περιμένεις το επόμενο Microfarm Project. Αυτό είναι ακριβώς που μου αρέσει, το limited του πράγματος. Μου δημιουργεί μια προσδοκία για αυτό που θα έρθει και μια τεράστια ικανοποίηση για αυτό που δοκιμάζω.
Ακολουθώντας το ταξίδι της Coffee Island, ανά τον κόσμο, παίζω ένα παιγχνίδι που πολύ με διασκεδάζει, γιατί έχει να κάνει με το στυλ, με το ύφος και με τη διάθεση της στιγμής: αλλάζω το φλιτζάνι μου ανάλογα με το θέμα. Στη Σουμάτρα, για παράδειγμα, το νησί της Ινδονησίας που ανήκει στις Νήσους Σούνδες θα πιω τον καφέ μου μέσα σε μια λευκή, φίνα, πορσελάνινη κούπα, με χρυσές λεπτομέρειες. Στη Βραζιλία, τη μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, θα κρατήσω μια κούπα χωρίς χερούλι, ζωγραφισμένη στο χέρι, αναμνηστικό από ένα καλοκαίρι στην Ανάφη. Έτσι «κουμπώνει» το παζλ στο μυαλό μου, άτακτα και με άλματα σκέψης -έτσι ευχαριστιέμαι τον καφέ μου καλύτερα. Είμαι σίγουρη και οι άνθρωποι της Coffee Island κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό τους όταν αποφάσισαν να βρουν και να προσφέρουν μοναδικές σοδειές. Ήθελαν να χτίσουν μοναδικές, γευστικές γέφυρες. Να ανταμείψουν τους ανθρώπους με μοναδικό στυλ.
Γεύσεις και τόποι μπερδεύονται, αισθήσεις και εμπειρίες, νοητές και καταγεγραμμένες, γνώριμα και άγνωστα μέχρι τώρα συναισθήματα, όλα σε μια κούπα καφέ. Λες και αυτός ο κόκκος πριν αλεθεί στο καφεκοπτείο μετέφερε κάποιο μήνυμα και για αυτό τον επέλεξα μέσα στο σακουλάκι του. Για να πλημμυρήσει τα ρουθούνια μου με το άρωμά του και για να μου θυμίσει ότι «από την στιγμή που υπάρχει καφές στον κόσμο, πόσο άσχημα μπορεί να είναι τα πράγματα;», όπως έλεγε και η ευφάνταση συγγραφέας, Κασσάνδρα Κλερ.
Αρκεί, να ξέρεις πώς ακριβώς σου αρέσει ο καφές σου, θα προσθέσω και θα μπω στο My Coffee Island App ή στο coffeisland.gr να διαλέξω το επόμενο χαρμάνι που θα ταιριάξω με το ανάλογο φλιτζάνι. Και μετά θα ανταλλάξω ιδέες και γευστικές πληροφορίες με τη φίλη μου τη Μαρίνα, στα Χανιά, μιας και ο καφές της Coffee Island μπορεί να φτάσει παντού, σε όλη την Ελλάδα, φρεσκομυριστός και λαχταριστός. Μήπως έχει ανακαλύψει κάτι που μου διαφεύγει.
Έχω μία χρυσή κούπα, ίσα που χωράει να περάσει το δάχτυλό μου στο χερούλι της -βρήκα τον καφέ της. Ο αγαπημένος Ethiopia Guji -σταθερή αξία-, με φράουλα, λάιμ και καραμέλα είναι πάντα εκεί για μένα. Λοιπόν, ξέρεις τι σκέφτομαι; Θα περάσω από το καφεκοπτείο πηγαίνοντας στη δουλειά -θα κόψω δρόμο μέσα από ένα Coffee Island που έχω κοντά στο σπίτι μου, όπως κάνω πάντα. Για την ανθρώπινη επαφή που είναι πολύ σημαντική στις μέρες μας. Για την καλημέρα. Για να απαντήσω στις ερωτήσεις «τι μηχανή έχετε, χάρτινο φίλτρο, πώς θα θέλατε κομμένο τον καφέ σας;» και να βιώσω τη sur mesure εξυπηρέτηση, για να τσιμπήσω και μια μπάρα δημητριακών για το αυτοκίνητο.
Και φυσικά για να πάρω κι έναν καφέ στο χέρι «με γάλα, χωρίς ζάχαρη». Πόσο γάλα; Όπως το κάνουν στα Coffee Island, ξέρουν αυτοί.
