Έχει μια παράξενη γοητεία να δουλεύεις στο τομέα του τουρισμού. Ειδικά, αν δουλεύεις στο ιστορικό ξενοδοχείο της Ρόδου, το Ρόδος Παλάς.
Ειδικότερα, αν έχεις ζήσει πριν, το νησί, σε άλλες δεκαετίες σου. Για σερφ με τον φίλο σου τη δεκαετία του 90. Για οργάνωση μεγάλου συνεδρίου την επόμενη 10ετία, ως πελάτης κιόλας του συγκεκριμένου ξενοδοχείου στο οποίο εργάζεσαι τώρα. Για γύρο του νησιού, άνοιξη ήταν, έγκυος ήμουν, με ανοιχτό 2θεσιο αυτοκίνητο. Με την οικογένειά σου και το παιδί σου αργότερα.
Το να λες ότι δουλεύεις σε 5στερο ακούγεται πολύ σέξι. Διακρίνω «ζήλεια» τις περισσότερες φορές όταν το λέω. Που συνοδεύεται από ένα: «Ω. Στο Ρόδος Παλάς δουλεύεις; Τυχερή!»
Ναι. Η αλήθεια είναι ότι περνάς πολλές φορές την ημέρα δίπλα από τις πισίνες. Έχει και πολλές. Αλλά εσύ είσαι ντυμένος και πας γύρω-γύρω ενώ οι άλλοι είναι με μαγιώ μέσα σε αυτές. Βλέπεις και πράκτορες. Όχι τύπου Τζέιμς Μποντ -αν και θα μπορούσε η πισίνα Dome με το τεράστιο θόλο να είναι σκηνικό ταινίας του για μια εντυπωσιακή είσοδο από ψηλά-αλλά τουριστικούς πράκτορες.
Ναι. Όντως περνάς χρόνο σε σουίτες. Για την ακρίβεια μπαινοβγαίνεις κάνοντας inspections.
Στις abav2 «φεύγει» το μυαλό σου για λίγο. Νιώθεις δέος. Σα να αιωρείσαι μεταξύ ουρανού και θάλασσας.
Ναι. Από το μεγάλο παράθυρο της αίθουσας συσκέψεων βλέπεις φοίνικες και θάλασσα. Επίσης, ανεβοκατεβαίνεις γέφυρες, περνάς πάνω από ποταμάκια, κόβεις δρόμο ανάμεσα από κήπους, πας πάνω-κάτω τους ορόφους από το γραφείο στο συνεδριακό κέντρο, στη σκηνή αν έχεις εκδήλωση, στο σπα και στην παραλία, στα bungalows. Γενικά περπατάς πολύ. Όχι με παρεό, ξαναλέω.
Ναι. Επίσης, σε στέλνουν ταξίδια αστραπή. Εκτός χώρας. Αλλά, και εκτός τουριστικής σαιζόν της χώρας που πηγαίνεις. Πχ. Βρίσκεσαι στη Στοκχόλμη Καθαρή Δευτέρα με χιόνια και και στην Ινδία Αύγουστο, με μουσώνες. Και στο Ιράν με μαντήλα (η μαντήλα εκεί παίζει ανεξάρτητα από σαιζόν)
Ναι. Γνωρίζεις κόσμο από όλο το κόσμο στα ταξίδια. Όλοι δε, όσοι ασχολούμαστε με τη προώθηση προορισμών και ξενοδοχείων έχουμε αναπτύξει κώδικες. Υπάρχει ένα συναδελφικό κλίμα και ας ανταγωνιζόμαστε η μια χώρα την άλλη.
Για παράδειγμα σε μια ρεσεψιόν κάπου στο πουθενά, μετά από 10 ώρες ταξίδι, έχοντας χάσει τη βαλίτσα μου, και με κάρτα που δεν πέρναγε, μια άγνωστη συνάδελφος από τη Τενερίφη προσφέρθηκε να χρησιμοποιηθεί η δική της για να μπω σε ένα δωμάτιο να κοιμηθώ. Ήξερε. Την επόμενη μέρα θα με έβρισκε στην έκθεση. Ήξερε, ότι θα μπορούσε να έχει συμβεί στην ίδια.
Η δουλειά μας είναι να να προωθούμε το ξενοδοχείο και να συστήνουμε τη Ρόδο στο «κόσμο». Η δουλειά μας επίσης είναι να δημιουργούμε εμπειρίες στους πελάτες. Και αναμνήσεις. Αν το καλοσκεφτείς οι αναμνήσεις είναι η περιουσία μας όλη. Είναι το μόνο που έχουμε να μας συντροφεύει μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Ναι. Είσαι τυχερός αν δουλεύεις για αυτό το 5άστερο. Και ας δουλεύεις από την Αθήνα. Και ας βρίσκεσαι για μικρά μόνο διαστήματα στο ξενοδοχείο.
Γιατί στις λίγες μέρες που βρέθηκα εκεί, με αφορμή την εγκαινίαση των νέων υπηρεσιών του abav2 “Living like a local, eating like a local” δηλαδή «Ζήσε σα ντόπιος, φάε σα ντόπιος» σε συντάκτες του τουρισμού και της γευσιγνωσίας είδα μια άλλη ακόμη πλευρά του νησιού.
Τα σημεία του νησιού και το τρόπο ζωής που οραματιζόταν η ξενοδόχος Μαίρη Καμπουράκη, να συστήνει στους πελάτες του ξενοδοχείου.
Την αυθεντική Ρόδο. Πέρα από τα προφανή. Την πραγματική. Τα βουνά της. Τα πευκοδάση της. Τις γεύσεις και τις συνταγές της. Τα χρώματά της. Τις μυρωδιές της. Τα χωριά της. Τους υπέροχους Ροδίτες που με αγάπη για το νησί τους και τα τοπικά τους προϊόντα δημιουργούν θαύματα. Τα μυστικά του κάστρου. Τις ερημικές της παραλίες.
Το μεράκι της χαρισματικής Ελένης Ψυχούλη συνδυάστηκε με το πάθος και τη γνώση της ξενοδόχου Μαίρης Καμπουράκη για το νησί της και το αποτέλεσμα σε αφήνει έκπληκτο.
Ναι. Το νησί έχει κρυμμένα διαμάντια. Ακόμη και για μένα που έχω πάει τόσες φορές. Ναι. Τελικά είμαι τυχερή που δουλεύω στο Ρόδος Παλάς. Και ας είμαι εκεί μόνο 10 μέρες το χρόνο.
Υγ: Άσχετο. Φετίχ μου -και ας πέσουν να με φάνε οι γκουρμέ- είναι το κλαμπ σάντουιτς στο δωμάτιο, στο κλείσιμο μίας γεμάτης μέρας. Είναι το ωραιότερο που έχω φάει στη ζωή μου. Και κάθε φορά που βλέπω να το σερβίρουν με christofle μαχαιροπήρουνα χαμογελώ.
*Η Άρτεμις Καλαντζάκου εργάζεται στο γραφείο του ξενοδοχείου Ρόδος Παλάς στην Αθήνα.